Καθώς φεύγουμε σιγά-σιγά από το καλοκαίρι και ειδικά από τον Αύγουστο, που ό,τι και να γίνεται στην Ελλάδα αποτελεί «μήνα εκεχειρίας», η χώρα βρίσκεται μπροστά στη δυσκολότερη στιγμή της μεταπολεμικής της περιόδου.
Οταν θα γυρίσουν όσοι Ελληνες πήγαν έστω και λίγες διακοπές αυτές τις μέρες θα αντιμετωπίσουν μια νέα καταιγίδα μειώσεων του εισοδήματός τους, ένα τσουνάμι ακρίβειας, μια θύελλα απολύσεων ή νέων περικοπών μισθών στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, που φυσικά είναι προϊόν της ύφεσης που φέρνουν τα capital controls και η τεράστια ζημιά που προκαλείται στον ιδιωτικό τομέα από τη στάση πληρωμών του Δημοσίου.
Ολα τα κέντρα μελέτης της ελληνικής οικονομίας μιλούν για ύφεση 4-5 μονάδων του εθνικού προϊόντος και αντιστοίχως απώλεια 250.000 θέσεων εργασίας σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων και πιθανώς αναγκαστική εκκαθάριση αρκετών, ακόμα χιλιάδων, αν επιλεγεί από την τρόικα η λύση της δημιουργίας «bad bank» στον τραπεζικό τομέα.
Ο χειμώνας του 2015 – θα πρέπει να γνωρίζει ο Τσίπρας που εκ θέσεως έχει όλη την ευθύνη – θα είναι δραματικός για εκατομμύρια Ελληνες. Πολύ πιο δραματικός απ’ ό,τι όταν του παρέδωσε τη χώρα ο Σαμαράς, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Ευθύνες έχουν όλοι οι πολιτικοί, αλλά τώρα αυτή είναι η εικόνα και η αλήθεια είναι μία: ο περιορισμός της κίνησης κεφαλαίων στις τράπεζες ξεπάτωσε κυριολεκτικά την οικονομία.
Επιπροσθέτως, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ένας νέος δραματικός παράγοντας με πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις, η πρωτοφανής αύξηση του αριθμού των προσφύγων και των παράνομων μεταναστών. Είναι απορίας άξιο πώς ο πρωθυπουργός, με δεδομένη την κατάσταση και ενώ είχε την ευκαιρία στον ανασχηματισμό, άφησε μια συμπαθή, αλλά άσχετη, γραφική κυρία να διαχειρίζεται ένα μείζον εθνικό ζήτημα, μια ανεξέλεγκτη βόμβα.
Οπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, μόνο και μόνο το πρόβλημα των συνόρων μας καθιστά την απομάκρυνση από την Ευρώπη και την υιοθέτηση άλλων λύσεων μια ιδέα που απλά οδηγεί σε εθνική προδοσία. Αυτό για τους άσχετους κομμουνιστές που ανοητολογούν ασύστολα περί δραχμής, Σχεδίου Β και άλλα γραφικά ή «πουλημένα» αλά Βαρουφάκη.
Σε όλη αυτή τη δραματική κατάσταση που βιώνουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ του Λαφαζάνη και οδηγεί τη χώρα σε εκλογές. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι τις κάνει και τις κερδίζει ο πρωθυπουργός. Εχει αντιληφθεί άραγε τι τον περιμένει τους επόμενους μήνες και με τι πολιτικά εφόδια θα πολεμήσει για τη χώρα του;
Είναι λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, η κλασική (πιο κλασική ιστορικά δεν γίνεται) περίπτωση μιας περιόδου όπου η Ελλάδα (αλλά και όπου αλλού να ήταν το ίδιο θα ίσχυε) χρειάζεται τη μέγιστη εθνική συναίνεση, άρα μια ευρύτατη κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Ολοι, πλην των ακροαριστερών και ακροδεξιών. Δέκα υπουργοί – πολιτικοί που να συμβολίζουν την προσήλωση του πολιτικού συστήματος και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι της δουλειάς και της επιστήμης, της μαχόμενης κοινωνίας, για να προσπαθήσουμε όλοι να σωθεί η Ελλάδα. Είναι η μόνη και τελευταία προσπάθεια να γλιτώσουμε τη δραχμή και… άλλη κατηγορία χώρας.