Οσο περνάει ο χρόνος, η κυβέρνηση θα στριμώχνεται όλο και περισσότερο απ’ όλες τις πλευρές. Οι ξένοι, διά της τρόικας, θα ζητούν συγκεκριμένα στοιχεία για να κλείσουν την αξιολόγηση σε όλα τα μεγάλα θέματα και κυρίως στο Ασφαλιστικό.
Εδώ φαίνεται ότι έχει συμβεί το εξής απίθανο: τους στείλαμε ένα νομοσχέδιο για το οποίο έχει υπογράψει ο Τσίπρας το καλοκαίρι στο μνημόνιο ότι πρέπει να περικοπούν 1,8 δισ. ευρώ σε χρήμα και παροχές στην κοινωνική ασφάλιση και δεν υπάρχει η απαραίτητη μελέτη που να αποτιμά το δημοσιονομικό όφελος από αυτό. Πόσο ερασιτεχνικό άραγε μπορεί να είναι κάτι τέτοιο και πόσο αφελές να πιστέψουν ότι θα το καταπιεί η τρόικα;
Σε λίγο οι ξένοι θα μας στριμώξουν και για το αγροτικό, τις αποκρατικοποιήσεις που αργούν, τον νόμο που περιορίζει τα δικαιώματα των συνδικαλιστών-πελατών του ΣΥΡΙΖΑ, τις επενδύσεις που διώχνει με πάθος και πρωτοφανές σύμπλεγμα ο Σκουρλέτης και φυσικά στο τέλος για το δημοσιονομικό κενό που θα υπάρξει σίγουρα και θα εμφανιστεί τους επόμενους μήνες, εφόσον η ύφεση συνεχίζεται.
Το ίδιο σκληρό όπως επί εποχής Παπανδρέου και Σαμαρά θα παραμείνει στις αξιολογήσεις και τις απαιτήσεις του το ΔΝΤ. Δεν θα φύγει το Ταμείο για δύο λόγους: πρώτον, γιατί μόλις τον Αύγουστο υπέγραψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τη συμμετοχή του στο τρίτο μνημόνιο και, δεύτερον, γιατί δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας. Καλά θα κάνει, λοιπόν, ο Τσίπρας να πει στον Τσακαλώτο να συνεργαστεί με τους Αμερικανούς του ΔΝΤ αντί να… τους πετάει βοτσαλάκια, γιατί πολύ απλά θα έχει κι αυτός την τύχη του Βαρουφάκη.
Αλλά και στην Ελλάδα η κατάσταση για την κυβέρνηση θα είναι ακόμα πιο στριμωγμένη. Είναι γεγονός ότι κανείς δεν θέλει τα σκληρά μέτρα όταν αυτά χτυπάνε κατευθείαν στην τσέπη του και μάλιστα όταν θα τα υποστεί για έκτη συνεχή χρονιά, ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ που πριν από έναν χρόνο έλεγε ακριβώς τα αντίθετα απ’ όσα κάνει σήμερα.
Στην εικόνα αυτή ο Τσίπρας και δυο-τρεις άνθρωποι που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει θα πρέπει να αντιδράσουν με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα για το καλό της χώρας αλλά και των εαυτών τους. Γιατί η Ιστορία δεν συγχωρεί πάντα και αν φάνηκαν τυχεροί που δεν πλήρωσαν πολιτικά τα εγκλήματα του Βαρουφάκη, δεν σημαίνει ότι θα ξαναφανούν.
Οι ύβρεις, οι λεκτικοί προπηλακισμοί όσων δεν συμφωνούν μαζί τους, είτε αυτοί είναι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι είτε δημοσιογράφοι, δεν ταιριάζουν στον Τσίπρα και δεν βοηθούν την εικόνα της κυβέρνησης. Γιατί πρέπει άραγε 20 λεπτά προτού επισκεφθεί για πρώτη φορά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (όποιος και να είναι) τον πρωθυπουργό, να βγει υβριστικό για αυτόν non paper από το Μαξίμου;
Γιατί πρέπει αντί μιας λογικής πολιτικής απάντησης στους διορισμούς της οικογένειας Σχινά (του τύπου πρόκειται για μετακλητούς σε κυβερνητικές θέσεις κ.λπ.) να βγει όλο αυτό το υβρεολόγιο και ο παραλογισμός;
Αυτά όσον αφορά στην ψυχραιμία ή στην ψυχραιμία που απωλέσθη -ελπίζω προσωρινά- από την κυβέρνηση.
Η αποφασιστικότητα που χρειάζεται, όμως, τώρα είναι ακόμα πιο σημαντική για την Ελλάδα. Δεν είναι ώρα για όπισθεν και νέους «Βαρουφακισμούς». Είναι ώρα για σταθερότητα, τόλμη και επιμονή στο πρόγραμμα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό. Ή θα κάνει μπροστά η χώρα, θα βγει από τον υπόνομο και θα προχωρήσει, ή θα ξαναγυρίσει πίσω και θα χωθεί μια για πάντα στη λάσπη. Ποιος πολιτικός θέλει να το χρεωθεί αυτό;