Κάπου ανάμεσα στις αποκαλύψεις για την υποψήφια ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που εισέπραττε κανονικά και «ανερυθρίαστα» την σύνταξη της νεκρής μητέρας της, τον άλλοτε υπουργό των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και νυν υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας που διαχώριζε το Καστελόριζο από το Αιγαίο και τον ταξιτζή που δεν έβγαλε από το αμάξι του μια αιμόφυρτη γυναίκα, που εκλιπαρούσε για βοήθεια, για να μην του το λερώσει, κάπου ανάμεσα σε οικογενειακές τραγωδίες και γυναίκες που βουτάνε από μπαλκόνια, έχοντας αγκαλιά τα παιδιά τους, έκανε την επανεμφάνισή του και ένας… φίλος από τα παλιά -φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις, που λέει και το τραγούδι: ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Πόσοι όμως ασχολήθηκαν και άκουσαν με προσοχή όσα είχε να πει ο πρόεδρος του γερμανικού Κοινοβουλίου;

Όταν κάποτε μιλούσε από τη θέση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, όλοι σιωπούσαν. Όλοι, λίγο-πολύ, είτε συντάσσονταν στο πλευρό του είτε βρίσκονταν στην απέναντι όχθη, περίμεναν τα λόγια του πριν και μετά από κάθε Eurogroup περίπου ως… προφητεία ή ως… χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Τώρα, που από την θέση του προέδρου της Bundestag δεν έχει πια κεντρικό ρόλο στις αποφάσεις για την Ελλάδα και την ευρωζώνη εν γένει, έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον και είναι άξιο επισήμανσης το γεγονός ότι ο Γερμανός πολιτικός που οι Έλληνες… λατρέψαμε να μισούμε, διατηρεί αναλλοίωτες τις πεποιθήσεις του. Και το γράφω αυτό, γιατί είδαμε ουκ ολίγα από τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, όπως για παράδειγμα -για να μην πάμε πολύ μακριά- οι κύριοι Μπαρόζο και Ντάισελμπλουμ, σχετικά πρόσφατα, να… βάζουν νερό στο κρασί τους και, απαλλαγμένοι από την πίεση και το «βάρος» της θέσης που κατείχαν, να παραδέχονται ότι έγιναν λάθη με την Ελλάδα, ότι υπήρξαν σφάλματα και στα τρία Μνημόνια, που… υποτίθεται ότι σχεδιάστηκαν για την «διάσωση» της οικονομίας της χώρας.

Οι προαναφερθέντες, ωστόσο, μαζί ακόμα με πολλούς άλλους «πρωταγωνιστές» της ελληνικής κρίσης, δεν ήταν στην ουσία παρά… αχυράνθρωποι, που έτυχε απλά να κατέχουν συγκεκριμένα «οφίτσια» και προνόμια κατά την περίοδο της ελληνικής κρίσης χρέους. Εντολοδόχοι ήταν, όχι εντολείς. Ο χερ Σόιμπλε, από την άλλη, υπήρξε εκ των εντολέων. Και ως τέτοιος, η γνώμη του έχει και σήμερα ξεχωριστή βαρύτητα, ιδιαίτερη σημασία. Γιατί είπε και πάλι αυτό, που πολλοί δεν θέλουν να ακούνε: όχι ότι η Ελλάδα έπρεπε να είχε αναζητήσει την ανάκαμψη της οικονομίας και την βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της, βγαίνοντας από το «κλαμπ» του ευρώ και υποτιμώντας το νόμισμά της. Δεν ήταν μόνο αυτό το… ζουμί των δηλώσεών του. Είπε και κάτι άλλο, προηγουμένως, το δήλωσε μάλιστα ευθύς εξ αρχής: «η Ελλάδα δεν έπρεπε ποτέ να είχε μπει στο κλαμπ της ευρωζώνης».

Μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει αυτό: ότι η Ελλάδα μπήκε στο κοινό νόμισμα με ψευδή, αλλοιωμένα στοιχεία. Και ότι κάποιοι το γνώριζαν, αλλά επέλεξαν να κάνουν τα «στραβά μάτια». Κι όμως, οι πρώτοι εξακολουθούν από καιρού εις καιρόν να εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο, κουνώντας -ως συνήθως- το δάχτυλο. Ένα δάχτυλο βουτηγμένο μέχρι το μεδούλι στο μέλι, το οποίο ατυχώς και δυστυχώς δεν βρέθηκε να τους το «κόψει» κανείς…

Μήπως, τελικά, ο Σόιμπλε υπήρξε φιλέλληνας; Και τον είχαμε παρεξηγήσει; Πρώτος εγώ, που από τούτο εδώ το βήμα, του είχα ρίξει το «ανάθεμα» πολλές φορές, σπεύδω να το ξανασκεφτώ…