Το να προσπαθεί κανείς να εξηγήσει με την κοινή λογική ορισμένες από τις εμμονές της κυβέρνησης και των στελεχών της, οι οποίες εν πολλοίς μας έφεραν για άλλη μια φορά ενώπιον σκληρών και επώδυνων επιλογών, είναι μέγα λάθος.
Μοιάζει σαν να προσπαθείς να πείσεις με λογικά επιχειρήματα ένα ψυχικά διαταραγμένο άτομο για τα διάφορα «πρέπει».
Γι’ αυτό είναι ακατανόητες οι εμμονικές αντιλήψεις τους για την προστασία και μόνο αυτών που εργάζονται στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Ολοι οι υπόλοιποι έχουμε κατανοήσει με οδυνηρό τρόπο ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα είναι η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών που περνάει η χώρα τα τελευταία έξι χρόνια. Ο υπερμεγέθης δημόσιος τομέας, οι αλόγιστες δαπάνες, αλλά και οι πολιτικοί και οι πολιτικές που τον δημιούργησαν ευθύνονται για το μαύρο στις ζωές όλων μας.
Αυτόν τον τομέα, λοιπόν, προσπαθεί να σώσει και να διατηρήσει αλώβητο όλο το πολιτικό σύστημα, πολλώ γε μάλλον η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση, η οποία έχει βάλει στόχο ζωής να τον διογκώσει κι άλλο επαναπροσλαμβάνοντας ακόμα κι αυτούς τους λίγους που τόλμησε να απομακρύνει η προηγούμενη.
Ολους αυτούς και μαζί όλο το ελληνικό κράτος έχει αναλάβει να το συντηρεί με τους φόρους του ο ιδιωτικός τομέας. Ενας τομέας-παραπαίδι, με όλα τα καλά και τα στραβά του, που μετράει τις πληγές του και 1,5 εκατομμύριο ανέργους, που και πάλι θα κληθεί να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος από την επερχόμενη λαίλαπα μέτρων.
Και εδώ υπεισέρχεται η εμμονή για την απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων. Κανείς άραγε δεν αναρωτιέται, μα καλά, με την προστασία από τις ομαδικές απολύσεις που ισχύει σήμερα μας προέκυψαν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, πώς και δεν τους προστάτεψε ο νόμος; Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί κάποιος πως με το επιτρεπόμενο 5% μηνιαίως μια επιχείρηση που δεν πάει καλά μπορεί κάλλιστα να μειώσει στο μισό το προσωπικό της μέσα σε έναν χρόνο.
Ποιους επομένως θέλει να προστατέψει αυτή η εμμονή, που είναι και ανάμεσα στα σημεία τριβής με τους δανειστές;
Ολοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα μεγάλο αριθμό εργαζομένων απασχολούν οι τράπεζες, οι οποίες έχουν μειώσει το προσωπικό τους κατά πολλές χιλιάδες εφαρμόζοντας προγράμματα εθελούσιας εξόδου και δεν άνοιξε μύτη, καθώς οι περισσότεροι αποχώρησαν ευχαρίστως και με το αζημίωτο.
Οι υπόλοιπες επιχειρήσεις με πάνω από 1.000 άτομα προσωπικό ζήτημα να είναι 30-40 και σίγουρα το τελευταίο που τους απασχολεί είναι το νομοθετικό πλαίσιο των απολύσεων. Το πρώτο και κύριο είναι η ηρεμία, η ρευστότητα, η ανάπτυξη και όχι η συρρίκνωσή τους – που θα σημάνει και την αντίστροφη μέτρηση.
Εκεί λοιπόν που θα περίμενε κανείς από μια αριστερή κυβέρνηση να θέσει ως ύψιστη προτεραιότητα να γίνουν επενδύσεις στη χώρα, να ανοίξουν δουλειές και να αρχίσει να μειώνεται η μάστιγα της ανεργίας, μέχρι τώρα το μόνο για το οποίο δεν έχουμε ακούσει κουβέντα και δεν είδαμε καμιά πρωτοβουλία είναι αυτό. Ισα-ίσα που είδαμε αρκετές κινήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή εκδιώχθηκαν ή αποτράπηκαν επενδύσεις ιδιωτών, καθώς το κεφάλαιο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός αυτής της κυβέρνησης.
Κατανοητή βέβαια η ευαισθησία για τους συνταξιούχους και τις συντάξεις τους. Δεν θα έβλαπτε όμως λίγη ευαισθησία και γι’ αυτούς που ακόμα έχουν την τύχη να δουλεύουν, να πληρώνουν εισφορές και φόρους για να συντηρούν το κράτος και τους υπαλλήλους του.
Είναι αδιανόητο να καλούνται πάλι οι ίδιοι, με αυξημένη έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, να καλύψουν τις ανάγκες για τις σχεδιαζόμενες προσλήψεις του πελατειακού κράτους.
Ενδεχομένως, δε, να ήταν πιο εύπεπτο αν μας έλεγαν ότι τα λεφτά της εισφοράς αλληλεγγύης θα πηγαίνουν σε έναν κουμπαρά υπέρ του Ασφαλιστικού ή υπέρ των ανέργων, δίνοντας παράλληλα το παράδειγμα του νοικοκυρέματος των δαπανών και όχι των επαναπροσλήψεων.