Η μετάβαση από το αμερικανικό σχέδιο των 28 σημείων σε αυτό των 19 δεν είναι απλώς μία τεχνική ή διπλωματική αναδιάταξη. Είναι μετατόπιση ισορροπιών, αλλαγή γλώσσας, αναγνώριση ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να τελειώσει με έναν κατάλογο ρωσικών απαιτήσεων ντυμένων με αμερικανική διπλωματική κορδέλα. Από τα 28 σημεία που θύμιζαν κείμενο προαποφασισμένο σε ρωσο-αμερικανικό μυστικό forum, περάσαμε σε ένα νέο πλαίσιο με την Ουκρανία στο τραπέζι, έστω και υπό πίεση.

Το κείμενο που υπάρχει σήμερα και φαίνεται πως και η Ουάσιγκτον αποδέχεται και προτάσσει είναι το πρώτο όπου το Κίεβο μπαίνει ως «συντάκτης» και όχι ως αποδέκτης τετελεσμένων.

Η Ουκρανία αλλάζει και η ίδια πέρα από στάση και την ρητορική της. Από το «απαράδεκτο» πέρασε στο «συζητάμε τα ευαίσθητα». Και τα «ευαίσθητα» δεν είναι λεπτομέρειες. Είναι ολόκληρη η ουσία της σύγκρουσης: τα σύνορα, οι εγγυήσεις ασφαλείας, η Κριμαία, η κοιλάδα του Ντονμπάς, ο βαθμός της ουδετερότητας, η ταχύτητα άρσης κυρώσεων για την Ρωσία αλλά και τα κεφάλαια που απαιτούνται για την ανοικοδόμηση της χώρας.

Όλα αυτά τα κρατά πλέον ο Ντόναλντ Τραμπ στο χέρι του, ως αντικείμενο προσωπικής διαπραγμάτευσης κορυφής, άσχετα αν με τα όσα έχουμε δει από τις 15 Αυγούστου και την διάσκεψη της Σιβηρίας δεν είναι καθόλου ακραίο ένα σενάριο να επιλέξει να τα συζητήσει πρώτα με τον Βλαντιμίρ Πούτιν παρά με τον Βολοντίμιρ Ζεκένσκι και τους Ευρωπαίους «Προθύμους».

Η Μόσχα επιμένει στις αρχικές της γραμμές, παρότι κερδίζει πολύ περισσότερα απ’ όσα θα τολμούσε να ζητήσει πριν έναν χρόνο. Αυτό είναι το παράδοξο: ενώ το νέο πλαίσιο της δίνει de facto παγίωση των κεκτημένων και μια γέφυρα κατάργησης κυρώσεων, η ρητορική της Ρωσίας παραμένει στη λογική «ή όλα ή τίποτα». Η σκληρή γραμμή λειτουργεί ως διαπραγματευτικός μοχλός και ως αφήγημα εσωτερικής κατανάλωσης. Για το Κρεμλίνο, ακόμη και ένα ευνοϊκό πλαίσιο πρέπει να παρουσιαστεί ως καρπός της πίεσης, όχι των συνομιλιών.

Διαβάστε περισσότερα στο protothema.gr