Ακούω και διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων για συμφωνία των δυο διορισμένων από την κυβέρνηση διοικήσεων στις επιχειρήσεις της ΔΕΗ και της ΛΑΡΚΟ.
Καμία αντίρρηση – και το ζήτημα της τιμής της κιλοβατώρας να ορισθεί με κοινή συναίνεση ( κάτω από τα 50 ευρώ και πιό κοντά στα 40 ευρώ η μεγαβατώρα) και η τιμή να περάσει και να εγκριθεί από την προσεχή έκτακτη Γενική Συνέλευση των Μετόχων της ΔΕΗ αλλά έχω ένα ερώτημα και σε αυτό το ερώτημα κανείς μα κανείς δεν δίνει πειστική απάντηση.
Το ερώτημα είναι ένα και μόνο. Ένα αλλά καίει και τσουρουφλίζει – και την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και τις διορισμένες διοικήσεις των δύο επιχειρήσεων. Ποιος και πότε θα καταβάλλει τα 300 εκατομμύρια πάνω – κάτω που οφείλει η ΛΑΡΚΟ στη ΔΕΗ.
Άρα το θέμα δεν είναι η συμφωνία για την τιμή αλλά η αδυναμία της ίδιας της μεταλλουργίας νικελίου να πληρώνει – έστω και με διακανονισμό- τα παλαιά και τα νέα χρέη. Τα τελευταία δημιουργούνται λόγω της στάσης “δεν πληρώνω, δεν πληρώνω” μήνα με το μήνα.
Σε κάθε περίπτωση η παράταση του σημερινού καθεστώτος ή έστω η μετάθεση μιας συμφωνημένης λύσης για το μέλλον λειτουργεί ως πρόκληση / πρόσκληση για τους ευαίσθητους εισαγγελικούς λειτουργούν που θεωρούν ως πρώτιστο καθήκον την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.