Αποδίδουν οι προσπάθειες αποκατάστασης του θαλάσσιου οικοσυστήματος όπως προκύπτει από έκθεση που δημοσιεύθηκε στο Nature Communications.
Ομάδα 24 θαλάσσιων βιολόγων διενέργησε μελέτη σχετικά με 764 έργα αποκατάστασης θαλάσσιων οικοτόπων σε όλο τον κόσμο, καταλήγοντας ότι είχαν κατά μέσο όρο ποσοστό επιτυχίας 64%, με τα υψηλότερα ποσοστά να συναντώνται σε κοραλλιογενείς υφάλους (έως 74%) και σε μαγκρόβια δάση.
Μάλιστα, οι προσπάθειες ήταν εξίσου αποτελεσματικές ακόμα και σε περιοχές όπου η ανθρώπινη επίδραση δεν έχει πλήρως εξαλειφθεί, αποδεικνύοντας ότι είναι δυνατό να ξεκινήσει η αποκατάσταση ακόμα και σε σημεία με σοβαρές βλάβες.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αυτά τα ευρήματα αναδεικνύουν την άμεση ανάγκη λήψης μέτρων για την αποκατάσταση οικοσυστημάτων ακόμα και βαθέων υδάτων που πλήττονται από σειρά παραγόντων και παράλληλα λειτουργούν και ως κερδοφόρα επένδυση για τις τοπικές οικονομίες.
Όσο για την αποτυχία των έργων αποκατάστασης, αυτή κυμαίνεται στο 9%, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις το είδος που έχει επανέλθει επιβιώνει, αλλά δεν αναπτύσσεται.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, πάντως, τα αυτόχθονα είδη που επανεισήχθησαν επέζησαν με ευεργετικά αποτελέσματα για τη θαλάσσια ζωή, με τους ειδικούς να τονίζουν ότι η αποκατάσταση ήταν επιτυχής ανεξάρτητα από την έκταση της προστατευόμενης περιοχής, τη γεωγραφική της θέση και τον τύπο του προστατευόμενου οικοτόπου, όπως λιβάδια Ποσειδωνίας και κοραλλιογενείς ύφαλοι.
Αυτά τα δεδομένα οδηγούν τους επιστήμονες να αισιοδοξούν σχετικά με την επίτευξη του στόχου του ΟΗΕ για προστασία και αποκατάσταση τουλάχιστον του 30% των θαλασσών μέχρι το 2030.
Ο επικεφαλής της έκθεσης, Ρομπέρτο Ντανοβάρο, διευθυντής του Τμήματος Επιστημών Ζωής και Περιβάλλοντος στο Πολυτεχνείο της περιοχής Μάρκε, δήλωσε σύμφωνα με το ιταλικό Focus ότι στόχος ήταν «ο απολογισμός των μέτρων για την αποκατάσταση των θαλάσσιων οικοσυστημάτων που εφαρμόζονται εδώ και περίπου 30 χρόνια». Όπως είπε, χρειάστηκε πολύς χρόνος για να καταλάβουν ποιες προσεγγίσεις ήταν αποτελεσματικές και ποιες όχι για την ανάκτηση υποβαθμισμένων περιβαλλόντων.
Ο ειδικός τόνισε ότι από τη μελέτη προκύπτει και ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο σχετικά με τις ρυπογόνες δραστηριότητες που διαταράσσουν το περιβάλλον. Σύμφωνα με τον ίδιο δεν είναι απαραίτητο να αφαιρεθούν τα στοιχεία που επιδρούν αρνητικά στο οικοσύστημα, καθώς η αυθόρμητη αποκατάσταση απαιτεί χρόνο για να σημειωθεί. Αντιθέτως, είναι σημαντική η παρέμβαση ανάκτησης και προστασίας της περιοχής, όπως διαπιστώθηκε στη θαλάσσια περιοχή του Μπανιόλι στη Νάπολη, όπου μεταλλικά πλαίσια που χρησιμοποιούνταν στο οδικό δίκτυο βυθίστηκαν και σε αυτά αναπτύχθηκαν λιβάδια Ποσειδωνίας παρότι στο σημείο ανιχνεύθηκαν υδρογονάνθρακες και βαρέα μέταλλα.
Ο Ντανοβάρο κάνει λόγο για σημαντική διαπίστωση, καθώς η απομάκρυνση των ρύπων, η λεγόμενη «παθητική αποκατάσταση», έχει αποτέλεσμα μόνο έπειτα από μεγάλη χρονική περίοδο, ενώ οι ενεργητικές παρεμβάσεις αποκατάστασης μπορούν να επιταχύνουν σημαντικά τη διαδικασία.
Σύμφωνα με την έκθεση, για παράδειγμα, η απαγόρευση αλιείας σε συνδυασμό με την εξάλειψη των κύριων στρεσογόνων παραγόντων (ανάμεσα σε αυτούς οι εξορυκτικές δραστηριότητες), μπορούν να προωθήσουν την αυθόρμητη ανάκτηση των υποβαθμισμένων θαλάσσιων οικοτόπων. Ωστόσο, τα επιστημονικά στοιχεία υποδηλώνουν ότι η πλήρης ανάκτησή τους απαιτεί έως και 100-200 χρόνια, με αποτέλεσμα ορισμένα οικοσυστήματα να δυσκολεύονται να ανακάμψουν.
Την ίδια στιγμή, προκύπτει οικονομικό όφελος από την αποκατάσταση των δασών μακροφυκών, με τον καθηγητή να εξηγεί ότι ένα ανακτημένο θαλάσσιο περιβάλλον προσελκύει επισκέπτες και παράλληλα αυξάνεται η αφθονία ψαριών και επομένως ευνοείται η αλιεία.
Διαβάστε ακόμη
Ψηφιακό πελατολόγιο: Ποιοι κλάδοι διαφωνούν με το μέτρο
Αυτοκίνητα: Τελικά ποιοι κερδίζουν από τους αμερικανικούς δασμούς;
Μετατίθεται για τα τέλη Ιουνίου η διασύνδεση Taxis – Κτηματολογίου
Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο Θέμα