Μετά τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των αγροτών τη σκυτάλη των κινητοποιήσεων πήρε το προσωπικό εδάφους της αεροπορικής εταιρείας Lufthansa, για να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικά ιατρεία. Όλα αυτά μετά την πολυήμερη απεργία στους Γερμανικούς Σιδηροδρόμους και τις νέες προειδοποιητικές απεργίες στις δημόσιες συγκοινωνίες.
Για «συνθήκες Γαλλίας» ή «συνθήκες Βελγίου» κάνουν ενίοτε λόγο οι Γερμανοί, όταν αναφέρονται σε απεργιακά κύματα. Στην περίοδο 2012-2021 οι απεργίες στη Γερμανία, κατά μέσο όρο, δεν ξεπέρασαν τις 18 εργάσιμες ανά 1.000 εργαζόμενους τον χρόνο, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα η Γαλλία κατέγραφε 92 και το Βέλγιο 96 ημέρες απεργίας. Μεταφέρεται τώρα το ίδιο κλίμα στη Γερμανία;
«Η εντύπωση αυτή προκαλείται, γιατί οι τελευταίες απεργίες εκδηλώνονται σε κλάδους που έρχονται σε άμεση επαφή με τον πολίτη, όπως οι δημόσιες συγκοινωνίες», επισημαίνει ο Τόρστεν Σούλτεν, πολιτικός επιστήμων και συνεργάτης του Iδρύματος Hans Böckler, που πρόσκειται στα συνδικάτα.
Μπορεί να έχουν γίνει και άλλες απεργίες με πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή, λέει ο Σούλτεν, για παράδειγμα στον κατασκευαστικό κλάδο, στη χημική βιομηχανία ή στη μεταλλουργία, που όμως δεν επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητα, γι’ αυτό δεν γίνονται αντιληπτές από την κοινή γνώμη.
Προς το παρόν δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία που να υποδεικνύουν ότι όντως πληθαίνουν οι απεργίες το τελευταίο διάστημα, υποστηρίζει ο συνεργάτης του Ιδρύματος Hans Böckler. Μία εμπειρική εκτίμηση είναι πάντως, προσθέτει, ότι και τα ίδια τα συνδικάτα εκπλήσσονται για το πόσο πολλοί εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι να πυκνώσουν τις τάξεις τους και να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις.
«Ασφαλώς βλέπουμε σήμερα περισσότερες απεργίες από ό,τι τα τελευταία 10 ή 20 χρόνια» εκτιμά από την πλευρά του ο οικονομολόγος Μαρσέλ Φράτσερ, πρόεδρος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) στο Βερολίνο. «Ωστόσο», συμπληρώνει, «υπήρξαν άλλες εποχές, στη δεκαετία του ’80 για παράδειγμα, στις οποίες οι κινητοποιήσεις ήταν ακόμη πιο συχνές».
Διαβάστε τη συνέχεια στην DW