Στην «Ιθάκη» του, ο Αλέξης Τσίπρας αποτυπώνει με αποχρώσεις νοσταλγίας, αθωότητας και ολίγης γραφικότητας τη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛ., δηλαδή τη σύμπραξη ενός κόμματος με στοιχεία άκρας αριστεράς, με το ακριβώς αντίθετό του, έναν πολιτικό σχηματισμό της λαϊκής, «πατριωτικής» και συχνά έξαλλης δεξιάς. Όπως είναι αναμενόμενο, ο κ. Τσίπρας δεν παρουσιάζει τη συνεργασία του με τον Πάνο Καμμένο σαν κάτι που είχε προσχεδιαστεί, αλλά σαν μια συμπόρευση που προέκυψε, σχεδόν τυχαία, επειδή απλώς ο Καμμένος… πρόλαβε τη θέση του κυβερνητικού εταίρου. Και, αφού πρόλαβε ο Καμμένος, έκλεισε με πάταγο την πόρτα της συγκυβέρνησης στον Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι.

Γράφει, ο Αλέξης Τσίπρας: 

Ζήτησα να συναντήσω [σσ: μετά από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015] τον Σταύρο Θεοδωράκη ως αρχηγό του κόμματος «Το Ποτάμι» και τον Πάνο Καμμένο που ηγούνταν των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Την επομένη λοιπόν ήρθε πρώτα ο Καμμένος στο γραφείο μου στην Κουμουνδούρου. Με τον Πάνο είχαμε από πριν κάποιου είδους επαφές και συζητήσεις, κυρίως ο Παππάς έκανε τις επαφές και εγώ είχα μιλήσει μια-δυο φορές μαζί του. Μερικούς μήνες νωρίτερα, μάλιστα, στις 14 Οκτωβρίου 2014 είχαμε συναντηθεί επισήμως στο γραφείο μου στη Βουλή με θέμα την πρόταση των ΑΝ.ΕΛ. για τα κόκκινα δάνεια. Μετά τη συνάντηση ανακοίνωσα ότι θα την υπερψηφίζαμε και ο Πάνος, με τη
σειρά του, είπε ότι δεν επρόκειτο οι ΑΝ.ΕΛ. να υπερψηφίσουν πρόταση της Κυβέρνησης για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ήταν κάτι σαν προετοιμασία συνεργασίας. Εξάλλου η κοινή μας αντίθεση στο Μνημόνιο και στις πολιτικές λιτότητας λειτουργούσε ως συνεκτικός κρίκος, παρά τις βαθιές διαφορές που μας χώριζαν σε όλα τα άλλα ζητήματα.

[…]

Ήρθε λοιπόν στην Κουμουνδούρου νωρίτερα από τον Θεοδωράκη, λίγα λεπτά νωρίτερα μάλιστα από το προγραμματισμένο ραντεβού μας, και έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε δηλώσεις στα τηλεοπτικά συνεργεία, όπου ουσιαστικά προανήγγειλε την επικείμενη συμφωνία, πριν καν ανάβει να με συναντήσει. «Ερχομαι να συναντήσω τον Πρωθυπουργό της χώρας, τον Αλέξη Τσίπρα. Διότι έχουμε Κυβέρνηση και είμαι διατεθειμένος να στηρίξω μια Κυβέρνηση που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση». Με τις δηλώσεις του με αποκάλεσε Πρωθυπουργό, ενώ ακόμη τυπικά δεν είχαμε δεδηλωμένη πλειοψηφία. Ανέβηκε στον έβδομο όροφο, βγάλαμε τις τυπικές φωτογραφίες και όταν έκλεισε η πόρτα μου είπε: «Εγώ θέλω το Υπουργείο Άμυνας και δεν θα σου βάλω κανέναν όρο, δεν θέλω να είμαι Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Θέλω το Υπουργείο Άμυνας, γιατί αυτό ήταν το όνειρό μου. Θέλω να συμμετάσχω σε αυτή την προσπάθεια. Μαζί θα φτιάξουμε μια νέα εθνική ενότητα. Εσύ θα είσαι ο Άρης Βελουχιώτης και εγώ ο Ναπολέων Ζέρβας…»

Πέρα από τις συνήθεις υπερβολές του, που τις ανέμενα, ομολογώ ότι με εξέπληξε η στάση του. Περίμενα πως θα έθετε συγκεκριμένους όρους και απαιτήσεις για τη συμμετοχή του στην Κυβέρνηση. Αντί γι’ αυτό, η προσέγγισή του ήταν διαφορετική, σχεδόν απρόσμενη, και αυτό ομολογώ με αιφνιδίασε θετικά. Ωστόσο βρήκα τον τρόπο να του απαντήσω: «Ηρέμησε, Πάνο! Σ’ ευχαριστώ και μου ακούγεται πολύ ωραίο όλα αυτά για την εθνική συμφιλίωση, αλλά τώρα χρειάζομαι τη μέγιστη δυνατή στήριξη και πλειοψηφία. Καταλαβαίνεις γιατί. Σκέφτομαι, λοιπόν, να προτείνω και στον Θεοδωράκη να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση». «Μην τον φέρεις αυτόν, θα μας διαλύσει, θα τα δίνει όλα στους έξω».

Η συζήτηση συνεχίστηκε για ώρα στο ίδιο πνεύμα. Κάποια στιγμή του απάντησα πως θα λάμβανα σοβαρά υπόψη τις αντιρρήσεις του, εντούτοις, θα έκανα μια προσπάθεια με τον Σταύρο, χωρίς να δεσμευτώ. Και σε κάθε περίπτωση θα τον ενημέρωνα για το αποτέλεσμα, πριν λάβω οριστικές αποφάσεις.
– «Τι άλλο θέλεις πέραν του Υπουργείου Άμυνας;» τον ρώτησα. – «Όσα αναλογούν στο ποσοστό μου», μου απάντησε, «τίποτα παραπάνω».

Διαβάστε περισσότερα στο protothema.gr