Την αλήθεια γύρω από την περίπλοκη σχέση που ανέπτυξε με τον Αλέκο Αλαβάνο, τον προκάτοχό του στην ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να αποκαταστήσει μέσω της «Ιθάκης» του ο Αλέξης Τσίπρας.

Από τη δική του σκοπιά, ο Αλαβάνος, αφού τον επέλεξε προσωπικά ως διάδοχό του, στην πορεία φέρεται να μετανόησε και αποπειράθηκε να εκπαραθυρώσει τον υποτιθέμενο προστατευόμενο και εκλεκτό του.

Αυτή η αναπάντεχη και ακατανόητη μεταστροφή του Αλέκου Αλαβάνου ώθησε τον Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει δυναμικά δράση και να αποβάλει τεχνηέντως τον ίδιο τον μέντορά του.

Γράφει ο Αλέξης Τσίπρας για τον Αλέκο Αλαβάνο

Στις 27 Νοεμβρίου 2007, ο Αλέκος Αλαβάνος [σσ: πρόεδρος του ΣΥΝ από το Δεκέμβριο του 2004] ανακοίνωσε, ενόψει του επικείμενου Συνεδρίου του κόμματος, ότι για προσωπικούς λόγους δεν θα ήταν ξανά υποψήφιος Πρόεδρος του ΣΥΝ. Ήταν μια απόφαση που αιφνιδίασε τους περισσότερους, γιατί δεν υπήρχε εμφανής λογική πίσω της: η παραμονή του στην ηγεσία ήταν σύντομη, ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα είχε θεωρηθεί ικανοποιητικό.

Παρά τις επίμονες προσπάθειες των ηγετικών στελεχών να τον μεταπείσουν, εκείνος επέμεινε, επικαλούμενος και λόγους υγείας. Κι ενώ δεν είχε μιλήσει ποτέ απευθείας μαζί μου για το ζήτημα, σε άτυπες συζητήσεις με στελέχη της Πολιτικής Γραμματείας φέρεται να με είχε υποδείξει ως πιθανό διάδοχό του.

Εκείνες τις μέρες ούτε που μπορούσα να φανταστώ τέτοια συζήτηση γύρω από το όνομά μου. Ήμουν ενθουσιασμένος, καθώς ετοιμαζόμουν για ένα ταξίδι στη Βενεζουέλα, όπου θα συμμετείχα σε διεθνή αντιπροσωπεία παρατηρητών της εκλογικής διαδικασίας. Με συνόδευε ο τότε υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Ήσυχος, βαθύς γνώστης και λάτρης της Λατινικής Αμερικής, μιας και γεννήθηκε, μεγάλωσε και είχε συγγενείς στα προάστια του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Στο Καράκας, μάλιστα, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά την κεντρική ομιλία του Ούγκο Τσάβες και αργότερα να συναντηθώ με τον Υφυπουργό Ενέργειας της Κυβέρνησης.

Στην επιστροφή από το Καράκας κάτι πήγε να υπονοήσει ο Ήσυχος στο αεροπλάνο, και σχεδόν τον αποπήρα. «Άσε, ρε Κώστα, κόψε το δούλεμα», του είπα, και σταμάτησα τη συζήτηση αμέσως. Μόλις όμως επέστρεψα στην Ελλάδα, βρήκα στο κινητό μου τηλέφωνο μήνυμα από τον Αλέκο Φλαμπουράρη, που μου ζητούσε να τον επισκεφτώ επειγόντως στο σπίτι του. Πήγα με τη βαλίτσα στο χέρι. Με καλωσόρισε, με κέρασε καφέ, με ρώτησε για τη Βενεζουέλα κι εγώ άρχισα να του αναλύω το φαινόμενο Τσάβες.

[…]

Ο Αλέκος μου έκανε μια ανάλυση για τον λαϊκισμό βγαλμένη από τα εγχειρίδια της Ανανεωτικής Αριστεράς του Άγγελου Ελεφάντη, αλλά στο τέλος παραδέχτηκε ότι δεν είχε υπάρξει ποτέ μαζικό λαϊκό κίνημα που να κέρδισε την εξουσία χωρίς αναφορά σε μεγάλες ηγετικές φυσιογνωμίες.

Κάποια στιγμή του λέω:

– «Για να σου μιλήσω για τη Βενεζουέλα με κάλεσες;»
– «Όχι», μου απάντησε με τον γνωστό του μειλίχιο τρόπο,
– «Τι έγινε;»
– «Ο Αλαβάνος επιμένει να παραιτηθεί».
– «Δεν τον πείσατε ότι είναι λάθος;»
– «Προσπαθήσαμε, αλλά δεν τα καταφέραμε».
– «Και τώρα;»
– «Τώρα θα κάνουμε εσένα Πρόεδρο», μου πέταξε τη χειροβομβίδα με όσο πιο φυσικό ύφος μπορούσε.

Στην αρχή αρνήθηκα και να το συζητήσω. Ήταν εξαιρετικά πρόωρο ακόμα και ως σκέψη. Ο Αλέκος όμως επέμεινε. Τον ρώτησα ποιανού ιδέα ήταν αυτή και μου απάντησε πως ήταν του Αλαβάνου, αλλά συμφωνούσε και ο Βούτσης. Του απάντησα πως όπως και να είχε η κατάσταση, έπρεπε να το ξεχάσουν.

Διαβάστε περισσότερα στο protothema.gr