Ο Γιώργος Σταθάκης έχει τουλάχιστον στα «χαρτιά» την πρώτη (κυβερνητική) ευθύνη για την αγορά ενέργειας. Και αυτό γιατί κατέχει το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας.
Για παράδειγμα εκείνος θα κληθεί να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά όσον αφορά την ΔΕΗ και την κρίσιμη κατάσταση που διαμορφώνεται με την εξέλιξη των οικονομικών της μεγεθών.
Η διοίκηση της ΔΕΗ πελαγοδρομεί ανάμεσα στις ρυθμίσεις των ιδιωτών που δεν βγαίνουν στο μέτρημα αλλά και στις πολιτικές διευθετήσεις – από την δημιουργία της Ενεργειακής Συμμετοχών στην οποία θα περάσουν οι μετοχές που διαθέτει η Επιχείρηση στον ΑΔΜΗΕ όπου πλέον το 24 % έχει περάσει στην Κινεζική State Grid International Development (SGID) μέχρι τα χρέη της Λάρκο και τα αναχώματα για την διάσωση των μεριδίων της στην λιανική αγορά από τις επιθετικές κινήσεις των ιδιωτών παραγωγών.
Στις 23 Δεκεμβρίου 2016 – δύο ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα- ο υπουργός Γιώργος Σταθάκης από κοινού με τους συναδέλφους του, τους αναπληρωτές υπουργούς Οικονομίας και Ανάπτυξης Αλέξη Χαρίτση και Οικονομικών Γιώργου Χουλιαράκη υπέγραψε μια απόφαση που αφορά μεταξύ άλλων το δύσκολο, απαιτητικό αλλά απολύτως αναγκαίο για τα συμφέροντα των πολιτών, των τοπικών κοινωνιών αλλά και γενικότερα της οικονομίας έργο διασύνδεσης των νησιών των Κυκλάδων με το εθνικό Ηπειρωτικό Διασυνδεδεμένο Σύστημα Μεταφοράς.
Η απόφαση αυτή λειτουργεί ως αφορμή για δεύτερες (πιο ώριμες) σκέψεις για τις δημόσιες πολιτικές στον χώρο της ενέργειας. Το έργο αφορά στην κατασκευή ενός συνδέσμου, μεταξύ του Λαυρίου και της Σύρου, στην κατασκευή τεσσάρων υποσταθμών στα νησιά Σύρο, Πάρο, Νάξο και Μύκονο και στην κατασκευή των διασυνδέσεων μεταξύ των νήσων: Σύρου-Πάρου, Πάρου-Νάξου,Νάξου-Μυκόνου, Μυκόνου-Σύρου, καθώς και Σύρου-Τήνου.
Το έργο που έτσι και αλλιώς είναι ιδιαίτερης σημασίας για την οικονομία της χώρας και στοχεύει στην εξασφάλιση της ομαλής, αξιόπιστης και με οικονομικό τρόπο τροφοδότησης με ηλεκτρική ενέργεια νησιών των Κυκλάδων και στη βελτίωση του περιβάλλοντος των νησιών με την παύση της λειτουργίας των πετρελαϊκών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας δεν φαίνεται προς το παρόν να έχει εξασφαλίσει τους πόρους για την ολοκλήρωση της δύσκολης επένδυσης που θα απαιτήσει συνολικά 9 χρόνια.
Τα 9 χρόνια είναι μεγάλος χρόνος – το ίδιο και η ανεπάρκεια των πόρων που βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στο ΕΣΠΑ- αλλά το πιο σημαντικό είναι η απουσία καθαρών δημόσιων πολιτικών για την αγορά της ενέργειας (και ειδικότερα, της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας) πέραν από τις ιδεολογικές και άλλες αγκυλώσεις ενός ΣΥΡΙΖΑ που έχει παραμείνει στην περιοχή του ακτιβιστικού παρελθόντος του.