Όλος ο κόσμος παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα την εκπληκτική πορεία της Κροατίας προς τον αποψινό τελικό του Μουντιάλ 2018 κόντρα στους τρικολόρε, με έναν και μοναδικό στόχο: την κατάκτηση του πρώτου στην ιστορία της παγκοσμίου κυπέλλου.
Μεγάλο μέρος της επιτυχίας της Κροατίας μπορεί να πιστωθεί στη λεγόμενη «χρυσή γενιά» της χώρας, που απαρτίζεται από αξιοσέβαστους παίκτες, όπως ο μέσος της Μπαρτσελόνα Ivan Rakitic, ο επιθετικός της Γιουβέντους, Mario Mandzukic και ο μέσος της Ρεάλ Μαδρίτης, Luka Modric.
Ως αρχηγός της αποστολής της Κροατίας, ο Modric έχει επιδείξει εκπληκτικά δείγματα ηγετικής ικανότητας, εξαιρετικές πάσες στους συμπαίκτες του και κρίσιμης σημασίας αποφασιστικότητα στις εμφανίσεις της ομάδας του. Ισως να ανέπτυξε αυτές τις αρετές λόγω της πίεσης και των φοβερών προκλήσεων που έζησε ως παιδί.
Σε ηλικία μόλις έξι ετών, η οικογένειά του αναγκάστηκε να πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, όταν, σύμφωνα με το Yahoo Sports, Σέρβοι στρατιωτικοί επιτέθηκαν στην ιδιαίτερη πατρίδα του Modric, στις 8 Δεκεμβρίου του 1991. Ο παππούς του πυροβολήθηκε θανάσιμα, το σπίτι του κάηκε συθέμελα και η οικογένειά του το έβαλε στα πόδια για να σωθεί.
«Οταν ξεκίνησε ο πόλεμος, γίναμε πρόσφυγες. Ηταν πολύ σκληρές εποχές», είχε πει ο Modric το 2008, όπως γράφει η εφημερίδα Sun. «Ημουν έξι ετών. Τα θυμάμαι όλα καθαρά, αν και δεν είναι κάτι που θέλει να θυμάται ή να σκέφτεται κανείς».
Αφού ξεριζώθηκε βίαια από την πατρίδα του, μαζί με την οικογένειά του μετακόμισε στην πόλη Zadar, της Κροατίας και αγωνίστηκαν σκληρά για να επιβιώσουν.
«Ζούσαμε επί χρόνια σε ένα ξενοδοχείο και τα βγάζαμε πέρα πολύ δύσκολα οικονομικά, αλλά πάντα αγαπούσα το ποδόσφαιρο», θυμάται. «Οι πρώτες μου επικαλαμίδες είχαν επάνω τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο και τις λάτρευα».
Σύμφωνα με τον καναδικό μιντιακό όμιλο The Loop, ο Modric μεγάλωσε κάνοντας προπονήσεις ποδοσφαίρου σε άδεια πάρκινγκ και θυμάται να σφυρίζουν στα αυτιά του χειροβομβίδες που έσκαγαν γύρω του. Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες, ο σημερινός αρχηγός λέει ότι σήμερα είναι δυνατότερος λόγω των προκλήσεων που είχε να αντιμετωπίσει ως παιδί.
«Ο πόλεμος με έκανε πιο δυνατό. Ηταν πολύ δύσκολες στιγμές για μένα και για τους δικούς μου», αναφέρει. «Δεν θέλω να το κουβαλάω όλο αυτό μέσα μου για πάντα, αλλά την ίδια στιγμή, δεν θέλω και να ξεχάσω»…