Στην τελευταία έκθεση του economist Intelligence Unit καταγράφεται μια σημαντική βελτίωση της Ελλάδας στο επιχειρηματικό περιβάλλον μεταξύ 82 χωρών και την ανεβάζει 28 θέσεις. Από τη θέση 62 που ήταν στην περίοδο 2014-18, στη θέση 34 σήμερα. Στην έκθεση επισημαίνεται πως στα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετές μεταρρυθμίσεις, μειώσεις φόρων και αυξημένη επιχειρηματική εμπιστοσύνη που συνέβαλαν στη μεγάλη αλλαγή της εικόνας της χώρας στα μάτια των ξένων επενδυτών.
Αν και πρόκειται για προφανείς διαπιστώσεις, δεν παύουν όμως να έχουν τη σημασία τους. Άλλωστε έχουν προηγηθεί πολύ πιο επιδραστικοί οίκοι και φορείς που μας έχουν διαρκώς στα ραντάρ τους και εξετάζουν πολλές άλλες παραμέτρους για την πορεία της οικονομίας, εξ ου και η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας. Όμως επ’ ουδενί δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε ως χώρα μόνο σε αυτά που πετύχαμε στα τελευταία χρόνια αλλά να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση γι’ αυτά που οφείλει η κυβέρνηση να κάνει ακόμα. Η παρτίδα δεν τελείωσε και ο αγώνας για να περάσει η χώρα στο κλαμπ των υγιών και σταθερών οικονομιών έχει πολύ δρόμο.
Οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει ακόμα να γίνουν είναι πολλές, οι συγκρούσεις που πρέπει να γίνουν με την κοινωνία που είναι μαθημένη αλλιώς πολλές, και με πολιτικό κόστος που δεν πρέπει να συνυπολογιστεί.
Κι είναι τώρα το timing που πρέπει να εκμεταλλευτεί καθώς η αντιπολίτευση έχει τα δικά της μικρά και μεγάλα προβλήματα και ούσα κατακερματισμένη, δεν μπορεί τουλάχιστον στην παρούσα φάση να αμφισβητήσει την πολιτική της κυριαρχία. Διαπιστώνεται για παράδειγμα πως εμβληματικές επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, μεγάλα έργα, διαγωνισμοί, να σέρνονται επί χρόνια επειδή κάποιοι έχουν στήσει μια φάμπρικα ενστάσεων και προσφυγών στα δικαστήρια. Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση; Απλώς παρακολουθεί και με άλλοθι την ανεξάρτητη λειτουργία της Δικαιοσύνης και την ελευθερία άσκησης διεκδικήσεων από οιονδήποτε θεωρεί πως έχει έννομο συμφέρον, περιμένει την τελική έκβαση; Είναι δυνατόν μια προσφυγή ενός δημάρχου, ενός σωματείου, ενός ανταγωνιστή που έχασε κάποιον διαγωνισμό, να βραχυκυκλώνουν για χρόνια τις εξελίξεις;
Σαφώς και δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το δικαιϊκό μας σύστημα και τα δικαιώματα ισονομίας ή της ελευθερίας άσκησης ένδικων μέσων από θιγόμενους, πλην όμως ο χρόνος εκδίκασης είναι το κουμπί.
Είναι παράλογο όταν η πολιτεία εφαρμόζει fast track διαδικασίες έγκρισης για μια επένδυση, έναν διαγωνισμό στο τέλος να καταλήγει στους ρυθμούς χελώνας της Δικαιοσύνης. Είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστούν και fast track διαδικασίες εκδίκασης ενστάσεων και αγωγών και στον πολύπαθο χώρο της Δικαιοσύνης; Λείπουν δικαστές; Ε, ας προσληφθούν, αν αυτό είναι το πρόβλημα. Λείπουν γραμματείς, τεχνολογικός εξοπλισμός ή οτιδήποτε άλλο; Ε, ας προσφερθούν όλα τα απαιτούμενα μέσα ώστε να μην υπάρχει δικαιολογία για καθυστερήσεις.
Και, επιτέλους, κάτι πρέπει να γίνει και με την τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς είναι πολλοί εκείνοι οι δήμαρχοι που, για να κάνουν το κομμάτι τους στους ψηφοφόρους τους, μπλοκάρουν επενδύσεις γιατί ξαφνικά θυμήθηκαν πως έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο στα όρια της περιοχής τους. Πρόσφατα παραδείγματα τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά που πήρε ο εφοπλιστής Προκοπίου για να τα επαναλειτουργήσει και ο τοπικός Δήμος προσέφυγε στα δικαστήρια γιατί θεωρεί πως μέρος της έκτασης των ερημωμένων από χρόνια ναυπηγείων, του ανήκει! Αποτέλεσμα; Πολύμηνη καθυστέρηση κι ευτυχώς που ο άνθρωπος δεν τα παράτησε απηυδισμένος.
Άλλα παραδείγματα από το παλμαρέ των ενστάσεων; Η γραμμή 4 του Μετρό, ο ΒΟΑΚ, το flyover της Θεσσαλονίκης, η Λ. Κύμης, η αξιοποίηση της Μαρίνας Πύλου, η αξιοποίηση του πρώην ακινήτου του ΕΟΜΜΕΧ στον Ταύρο, η αξιοποίηση ακινήτου 627 στρεμμάτων στη Βερβερόντα στο Πόρτο Χέλι, ακίνητο στη Νέα Ηράκλεια Χαλκιδικής και πόσα άλλα.
Τελικό συμπέρασμα; Κάντε κάτι πριν μαθευτούν παρά έξω και αρχίσει πάλι η κατρακύλα στην κατάταξη φιλοεπενδυτικού περιβάλλοντος, με ό,τι τούτο συνεπάγεται.