Αν μη τι άλλο αυτές οι κάλπες που έρχονται, οι ευρωεκλογές, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για έναν λόγο, τον ΣΥΡΙΖΑ
Το κόμμα της Πρώτης Φοράς Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα που ομολογουμένως… εντυπωσίασε τον κόσμο όλο με την εκτόξευσή του από το 3% στο 36% τα χρόνια της απίστευτα επικίνδυνης διακυβέρνησής του, με τα ναι και τα όχι στο ευρώ, τις κλειστές τράπεζες, τους Βαρουφάκηδες και τις Ζωές, τα στημένα κατηγορητήρια στους πολιτικούς του αντιπάλους κ.λπ. κ.λπ.
Αλλά τώρα… το θέμα της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από ένα κλασικό αριστερό κόμμα σε κάτι απροσδιόριστο πολιτικά, νομίζω, γίνεται σαφώς πιο συναρπαστικό να το παρακολουθείς και ευτυχώς πολύ λιγότερο επικίνδυνο για τη χώρα.
Με δεδομένο λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα διατηρεί τα ποσοστά του σε επίπεδα εθνικών εκλογών 2023, ήτοι περί το 15%, σύμφωνα με τους δημοσκόπους, είναι εξόχως ενδιαφέρον το τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και ένα κόμμα που είχε για αρχηγό έναν πρώην Κνίτη που όταν έγινε πρωθυπουργός έτρεχε στην κηδεία του Κάστρο, στα υπουργεία του υπήρχαν πορτρέτα του Τσε Γκεβάρα, έκανε δημοψηφίσματα για το ευρώ και πολλά άλλα «άλλαξε» σήμερα με έναν αρχηγό που υποστηρίζει με πάθος τον δυτικό τρόπο ζωής, τους Αμερικανούς και τις εταιρείες αλά Delaware, τους παπάδες και τα θαύματα, το Ισραήλ, αλλά κυρίως αντλεί τη δύναμή του από το λαμπερό χαμόγελό του, τα πρωινάδικα και τις άριστες σχέσεις με τον «διάβολο», δηλαδή σχεδόν το σύνολο των ελληνικών media που κατήγγελλε νυχθημερόν ο Τσίπρας. Μέχρι και αυτός (ο Τσίπρας) να γίνει ένα με τους ολιγάρχες, οι οποίοι βέβαια τον εγκατέλειψαν, όπως συμβαίνει πάντα, την «κατάλληλη ώρα», όταν εκείνος γκρεμιζόταν.
Ψάξαμε αρκετά για το σημερινό μας πρώτο θέμα στο φύλλο της Κυριακής και ρωτήσαμε καλούς δημοσκόπους και πολιτικούς αναλυτές για να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ και κρατάει αυτά τα νούμερα, γιατί το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να πέφτει δίχως σταματημό και γιατί φυσικά η Ν.Δ. διατηρεί -έστω- τα ποσοστά της σε επίπεδο ευρωεκλογών 2019, αν και γκρίνια υπάρχει στην κοινωνία και αβίαστα λάθη γίνονται σε επιλογές προσώπων.
Στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη λοιπόν «κρατάνε νούμερα» από ένα κοινό που, όπως φαίνεται, σχεδόν το μισό από αυτό τώρα τους ήρθε εξαιτίας του νέου αρχηγού, είναι απολιτίκ, είναι νέοι και φυσικά δεν είναι αριστεροί, είναι γενικώς all over και ταυτίζονται με τη ζωή και τις προσωπικές επιλογές του Στέφανου, τους αρέσει που είναι παντρεμένος με τον Τάιλερ και ακομπλεξάριστος πλήρως να πει ότι αγόρασε ένα κυριλέ σπίτι στο Κολωνάκι. Και δεν τους ενδιαφέρει και καθόλου το «πόθεν έσχες» του, ασχέτως αν δεν ξέρουν ακόμα ούτε το «πόθεν», ούτε το «έσχες». Αυτά είναι για άλλους.
Οι άλλοι μισοί που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ από αυτό το 15% είναι παλαιοί ψηφοφόροι που φαντάζομαι ότι πάνε με τη φόρα ενός κόμματος που μόλις πριν από πέντε χρόνια είχε 32% και ετοιμαζόταν να επανακάμψει στην εξουσία και τα καλά της. Δεν τους αρέσει κάτι άλλο για την ώρα, ήτοι ο Χαρίτσης και η Εφη, αλλά πάντως δεν ξέρουμε και πόσο θα παρκάρουν τις ιδεολογικές τους καταβολές στον ΣΥΡΙΖΑ αλά «Βαρδάλος».
Στο ΠΑΣΟΚ οι κινήσεις και οι μετακινήσεις είναι πιο βαριές, ο Ανδρουλάκης δεν πείθει ούτε την παρέα του ότι μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που εκ θαύματος έκανε, κέρδισε την ηγεσία και πήγε και λίγο καλύτερα στις εθνικές εκλογές. Μονίμως θυμωμένος με όλους, τσακωμένος ή παγωμένος με τα στελέχη του, ειλικρινά 35 χρόνια που δουλεύω δεν έχω ακούσει τόσο αρνητικές γνώμες για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.
Το κόμμα του σήμερα «χάνει λίγο από παντού», λένε οι δημοσκόποι, κάτι από τη Ν.Δ., κάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ και κάτι από τον Λοβέρδο. Θα κριθεί βέβαια ο άνθρωπος στις πραγματικές κάλπες του Ιουνίου και αν αντέξει στις εθνικές εκλογές, αλλά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε από το 32% στο 15% και έφυγαν οι μισοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι του το να είσαι κάτω και από τον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον είσαι για τα αποδυτήρια.
Η Ν.Δ. βιώνει βέβαια το, γνωστό σε όλους, πρόβλημα της δεύτερης θητείας όπου όλα κρίνονται πιο αυστηρά από τους πολίτες, ειδικά όταν αυτοί δεν έχουν εύκολη διέξοδο σε μια ψήφο εύλογης και λογικής διαμαρτυρίας σε ένα σοβαρό όμορο κόμμα. Δηλαδή ο κεντρώος Νεοδημοκράτης τι να ψηφίσει, τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη; Ωστόσο η γκρίνια υπάρχει, τα ερωτήματα για κάποιες επιλογές του Μεγάρου Μαξίμου εγείρονται κατά τρόπο εμφατικό και νομίζω ότι ο κόσμος που εμπιστεύτηκε τον Μητσοτάκη θα του δώσει την ευκαιρία να συνεχίσει τη διακυβέρνησή του κατά τη δεύτερη θητεία, αλλά ας είστε βέβαιοι ότι θα τον παρακολουθεί με πιο «ανοιχτά μάτια».
Και θεωρώ ότι αυτό ακριβώς το γνωρίζει καλά και ο ίδιος, έχει την ικανότητα να προσδιορίζει λάθη και αστοχίες της διακυβέρνησης, να τα βελτιώνει ή και να τα «σβήνει» και να πηγαίνει παρακάτω.
Και η κυβέρνηση λοιπόν που φαίνεται να επανακάμπτει σε δημοσκοπικά επίπεδα του 33% όσο πάμε προς τις ευρωεκλογές θα κριθεί -εκτός από τον Ιούνιο στις κάλπες- τους επόμενους μήνες. Αν θα εντείνει τις προσπάθειές της να κάνει κάποιες μεταρρυθμίσεις που έχουν καθυστερήσει μερικές δεκαετίες στην Ελλάδα ή θα βαλτώσει στην καθημερινότητα και στις δεσμεύσεις του πολιτικού και του εγχώριου επιχειρηματικού συστήματος. Θα είναι κρίμα, πάντως, γιατί τέτοια ευκαιρία, χωρίς αντιπολίτευση, δύσκολα θα ξαναβρεθεί.