Ένα από τα λεγόμενα ποιοτικά στοιχεία της τελευταίας δημοσκόπησης της Μarc που δημοσιεύσαμε εδώ στο Πρώτο Θέμα που ξεχωρίζει, είναι πως το 44,5% των ερωτωμένων επιθυμούν πολιτική σταθερότητα αλλά με παράλληλη διόρθωση των κυβερνητικών λαθών και παραβλέψεων.
Είναι μια δεξαμενή ανθρώπων σημαντική, οι οποίοι ναι μεν βλέπουν τα λάθη της διακυβέρνησης αλλά από την άλλη δεν θα ρίσκαραν γι’ αυτούς τους λόγους, μια ενδεχόμενη αστάθεια που θα μπορούσε να μας γυρίσει πίσω σε άλλες εποχές που ικανό ποσοστό συμπολιτών μας, δεν θέλει καν να θυμάται. Όσο κι αν φιλότιμα προσπαθεί να ξυπνήσει μνήμες ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας.

Με άλλα λόγια, εκείνη η κρίσιμη μάζα που είπε όχι στην έξοδο από την ΕΕ σ’ εκείνο το δημοψήφισμα-παρωδία και στη συνέχεια ανέδειξε ως εναλλακτική δις τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παραμένει ως εφεδρεία για τη στιγμή που θα τεθούν τα διλήμματα. Σημαντικό όμως κομμάτι από αυτό το 44,5%, δυσφορεί από τα λάθη της κυβέρνησης, τους λάθος χειρισμούς της, σε μια σειρά καθημερινών προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία και απαιτούν μεγαλύτερη σοβαρότητα για το υπόλοιπο της θητείας της κυβέρνησης. Διορθωτικές κινήσεις και πρωτοβουλίες που να εμπεδώνουν την αντίληψη πως δεν υπάρχει καμιά ανοχή στη διαφθορά, στην κλεπτοκρατία, στην αλαζονεία και στα παρεάκια που μοιράζουν με το αζημίωτο, τα κονδύλια και τα προγράμματα που διαχειρίζονται.

Κάποια από αυτά τα φαινόμενα βλέπουν συχνά το φως της δημοσιότητας και μας βάζουν σε δεύτερες σκέψεις για την ηθική των κυβερνώντων. Όμως πολλά περισσότερα εικάζω, είναι εκείνα που γίνονται και δεν τα μαθαίνουμε αλλά απλώς τα υποψιαζόμαστε, εξ ου και μια τάση γενίκευσης στην κοινωνία που γίνεται με απλοϊκό τρόπο πως, όλοι κλέβουν.

Πάντως, ο Κ. Μητσοτάκης σίγουρα έχει καλύτερα εικόνα από τον καθένα μας είτε είμαστε ευκολόπιστοι είτε δύσπιστοι κι είναι στο χέρι του να πάρει μέτρα, να αλλάξει νοοτροπίες και να στείλει στο σπίτι αυτούς που αποδείχθηκε πως καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του ή είναι ανεπαρκείς για τη δουλειά που τους ανατέθηκε.

Οι 18 μήνες μέχρι τις εκλογές είναι πολύς χρόνος για να γίνει έργο ουσιαστικό, να προχωρήσουν μεταρρυθμίσεις, να διορθωθούν λάθη και παραλείψεις και να παρουσιαστεί έργο στην κοινωνία που να αποδεικνύει εν τοις πράγμασι, τη διαφορά που μπορεί να φέρει η πολιτική σταθερότητα από πολυκομματικές κυβερνήσεις συμβιβασμών και ευκαιρίας.

Για παράδειγμα, με αφορμή τώρα τα μπλόκα των αγροτών, ας αναλάβει την πρωτοβουλία ο ίδιος ο πρωθυπουργός να καλέσει τους επικεφαλής των κινητοποιήσεων στο Μαξίμου, να τους ακούσει, να συζητήσουν και να τους πει ευθέως και χωρίς ενδιάμεσους, τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για τα υπαρκτά προβλήματα του πρωτογενούς τομέα. Δεν αρκούν οι δηλώσεις του τύπου τόσα περισσότερα θα δοθούν στους αγρότες σε σχέση με πέρυσι, ούτε απλά οι ημερομηνίες καταβολής των επιδομάτων που δικαιούνται οι νομοταγείς αγροτοκτηνοτρόφοι. Να τους παρουσιαστεί ένα ολιστικό σχέδιο για την αγροτική παραγωγή της χώρας για τα πολλά επόμενα χρόνια. Ένα σχέδιο που θα περιλαμβάνει μια νέα φιλοσοφία συνολικά για τον πρωτογενή τομέα, την οργάνωσή τους, την αναδιάρθρωση καλλιεργειών, τα συνεργατικά σχήματα, τις επενδύσεις, τα κίνητρα και την αρωγή του κράτους ώστε τα παραγόμενα προϊόντα να είναι ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές και οι εξαγωγές αυτών να προσθέτουν αξία στο ΑΕΠ της χώρας.

Τα παραδείγματα χωρών της Νότιας Ευρώπης όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία μπορούν να αποτελέσουν μια πυξίδα για να δούμε πώς τα κατάφεραν αυτοί και να τους μιμηθούμε. Στην Ισπανία σχεδόν το1/3 του ΑΕΠ προέρχεται από τον πρωτογενή τομέα.

Να παρουσιαστούν κίνητρα για ενίσχυση αυτού του κρίσιμου τομέα για να επιστρέψουν και να τον πλαισιώσουν νέοι άνθρωποι με ιδέες και επιχειρηματικά οράματα και όχι χρόνο με το χρόνο να εγκαταλείπουν τον τόπο τους και τα χωράφια τους οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι για να γίνουν εργάτες στην πόλη. Μόλις πριν από μερικές δεκαετίες το 30% του πληθυσμού ασχολούταν στον αγροτικό τομέα και σήμερα το ποσοστό αυτό έπεσε μόλις στο 7% και βαίνει συνεχώς μειούμενο. Η αναστροφή αυτής της τάσης με όρους και προϋποθέσεις ανάπτυξης, είναι το ζητούμενο και όχι τα νέα Κιλελέρ που προσπαθούν να αναβιώσουν με άναρθρες κραυγές κάποιοι από την αντιπολίτευση και κυρίως χωρίς ρεαλιστικές προτάσεις.

Ιδού λοιπόν άλλο ένα πεδίο δράσης για να διορθωθούν τα χρόνια λάθη της πολιτείας και να αποδείξουν πως η κυβέρνηση έχει όραμα και δεν είναι απλός διαχειριστής κρίσεων (που κάποιες τις δημιουργεί και η ίδια με την αβελτηρία της) και στο τέλος μας καλεί να τη βαθμολογήσουμε πόσο καλά τις αντιμετώπισε.