Ο Πέτρος -ο ιδιοκτήτης- είναι πάντοτε εκεί 7 μέρες την εβδομάδα. Απ’ ό,τι μαθαίνω, δε, ξεκινάει την εργασία του στις 4 το πρωί για να υποδεχτεί μαζί με το προσωπικό του τους πελάτες στις 6 το πρωί. Πολλές φορές μάλιστα βρίσκεται στην επιχείρησή του και στο κλείσιμο, στις 10 το βράδυ. Ο καφές που σερβίρει είναι εξαιρετικός, συχνά κερνάει και ένα συνοδευτικό, και προσφέρει εργασία σε 11 υπαλλήλους. Η γνώση του για την αγορά είναι αξιοσημείωτη και η ανάλυσή του πολύ ορθολογική. Οταν τον ρωτάω πώς αντέχει να εργάζεται πάνω από 80 ώρες την εβδομάδα, μου απαντάει με χαμόγελο: «Ο,τι αφήνεις σε αφήνει». Και εγώ σκέφτομαι φωναχτά ότι η ζωή μοιάζει με το ποδήλατο. Δεν πέφτεις, εκτός κι αν σταματήσεις το πετάλι. Απλά, προσθέτω με κάποιο μικρό παράπονο: «Από το 2009 πολλές ορθοπεταλιές και πολλή ανηφόρα, ρε παιδί μου».
Δεν τον φοβάμαι, λοιπόν, τον Πέτρο. Είμαι σίγουρος ότι η επιχείρησή του θα αντέξει και όταν γυρίσουν τα πράγματα -γιατί θα γυρίσουν- θα μπορέσει να δρέψει τους καρπούς της υπομονής και της επιμονής του.
Δεν φοβάμαι τη νέα γενιά. Τα νέα παιδιά που είναι γύρω στα 25 και ξαφνικά «μείναν σπίτι» – όπου κι αν βρίσκεται αυτό το σπίτι. Στο μυαλό μου έρχεται ο Κωνσταντίνος -γύρω στα 27- που εδώ και 9 χρόνια έχει επιλέξει να είναι πολίτης του κόσμου, σπουδάζοντας και δουλεύοντας ταυτόχρονα. Ενας δυναμικός άνθρωπος που ήδη στα 27 του έχει προλάβει να εργαστεί και να σπουδάσει σε τρεις ηπείρους, έχει δύο πτυχία με τέσσερις διαφορετικές εξειδικεύσεις, έχει τελειώσει το στρατιωτικό του, και είμαι σίγουρος ότι έχει διαβάσει πάνω από 300 -δύσκολα- βιβλία. Οποτε μιλάω μαζί του, με γεμίζει αισιοδοξία και δύναμη, αλλά και περηφάνια. Τις πιο πολλές φορές στις μετακινήσεις του, δε, χρησιμοποιεί το ποδήλατό του.
Δεν φοβάμαι τους επιχειρηματίες με όραμα και προσήλωση. Η ηλικία δεν έχει καμία σημασία. Ούτε το μέγεθος της εταιρείας. Αυτό που έχει σημασία είναι να υπάρχουν φλόγα και μεράκι. Οραμα, αλλά και προγραμματισμός. Το καθημερινό κυνήγι της δημιουργίας. Η σοφία. Καλά είναι τα οικονομικά στοιχεία -πώς άλλωστε θα μπορούσα να πω το αντίθετο όντας οικονομολόγος-, αλλά πάνω απ’ όλα μετράνε το όραμα, η ηγεσία και το φυσικό χάρισμα της δημιουργίας.
Εχω την τύχη να γνωρίζω τέτοιους επιχειρηματίες στη χώρα μας, οι οποίοι καθημερινά βρίσκουν λύσεις, αλλά και χαράζουν νέες πορείες μέσα σε ένα περιβάλλον που -κακά τα ψέματα- δεν έχει υπάρξει και πολύ φιλικό προς το επιχειρείν. Και πάντοτε οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν λύσεις και κουράγια όταν οι άλλοι κατεβάζουν τα χέρια.
Δεν φοβάμαι τους επιστήμονες της χώρας μας. Είναι οι επιστήμονες που καθημερινά -εντός και εκτός Ελλάδος- αναδεικνύουν το υψηλότατο επίπεδό τους και στη συνείδηση όλων είναι οι νέοι μας ήρωες. Ανθρωποι που ιδιαίτερα στην Ελλάδα έμειναν για πολλά χρόνια στην αφάνεια. Ανθρωποι που σήμερα -δικαιωματικά- ακούγονται απ’ όλους με μεγάλη σοβαρότητα. Είναι οι επιστήμονές μας που ανέδειξαν την ενημέρωση των 6 ως το πρώτο σε τηλεθέαση γεγονός της ημέρας. Και που όταν λείψει μία μέρα από την ενημέρωση ο κ. Τσιόδρας, υπάρχει ανησυχία. «Είναι καλά;» ρωτάνε μερικοί.
Δεν φοβάμαι τους ανθρώπους που προσπαθούν. Τους ανθρώπους που… απλώνουν τραχανά. Τους ανθρώπους που πέφτουν αλλά ξανασηκώνονται. Τους ανθρώπους που δεν κουράζονται. Ενας εξαιρετικός φίλος μου -όταν καμιά φορά ανθρώπινα αισθάνομαι κουρασμένος- μου τονίζει, ή μάλλον καλύτερα μου υπενθυμίζει: «Γιώργο, οι άνθρωποι αρχίζουν να κουράζονται στα 90 τους».
Θα ήθελα να (ξανα)αναφερθώ σε ένα μικρό κείμενο που δημοσίευσε ο πατέρας μου -που δυστυχώς «έφυγε» νωρίς- στον πρόλογο ενός βιβλίου του το 1972. Ελεγε λοιπόν: «Πόσα χρόνια, τι προσπάθεια χρειάστηκε ο Χρήστος Παπανικολάου για να ανεβεί στην κορυφή του παγκοσμίου αθλητισμού. Η χαρά της επιτυχίας δεν έρχεται αυτόματα – είναι αμοιβή πολλών κόπων και προσπαθειών. Ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε δικαιοσύνη στον κόσμο αυτό». Ο Χρήστος Παπανικολάου υπήρξε κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ με 5,49 μέτρα. Σήμερα το ρεκόρ έχει φτάσει στα 6,16 μέτρα.
Δεν φοβάμαι για την Ελλάδα μας. Ολα αυτά που συμβαίνουν σήμερα αποτελούν στη μακρόχρονη Ιστορία μας μια χωροχρονική κουκκιδίτσα. Οι γονείς μας έζησαν Πόλεμο, Εμφύλιο, Κατοχή, κι όμως η Ελλάδα μας μεγαλούργησε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο κλείσιμο του 2021 πολλοί θα κοιτάμε πίσω και θα μετράμε τις ζημιές. Αλλά μια νέα πραγματικότητα και μια νέα προοπτική θα ξημερώσλουν. Θα είμαστε -όσοι αντέξουμε- πολύ πιο δυνατοί, πιο σοφοί, με νέες προτεραιότητες, νέα αντίληψη του χωροχρόνου και σίγουρα θα έχουμε μεγαλύτερο σεβασμό προς τον πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Φοβάμαι τη μιζέρια. Τον ωχαδελφισμό. Τη νοοτροπία μερικών ότι για όλα φταίει ο άλλος. Την εσωστρέφεια. Την έλλειψη προσπάθειας. Την έλλειψη μνήμης. Τη νοοτροπία του χαμένου. Την έλλειψη σεβασμού. Την τεμπελιά σε όλα τα επίπεδα. Την έλλειψη δημιουργίας. Την γκρίνια και την ηττοπάθεια.
Πριν από την έλευση του κορωνοϊού ήμουν πιο απαισιόδοξος. Σήμερα, 80 ημέρες μετά, είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας μας. Ισως γιατί διάβασα ότι ένας από τους κλάδους που γνώρισε σημαντική άνθηση κατά το διάστημα της πανδημίας του κορωνοϊού στην Ελλάδα -και τον κόσμο- ήταν αυτός του ποδηλάτου. Ηδη παρατηρείται αύξηση 40% στις πωλήσεις.
Προσωπικά, δεν φοβάμαι το ποδήλατο, ούτε τις ορθοπεταλιές!