Από τη μία τα μέτρα. Η φορο-αφαίμαξη, το ασφαλιστικό – καταιγίδα, οι περικοπές εισοδημάτων, η εγκατάλειψη των νησιών. Η φτωχοποίηση με …αριστερό πλέον πρόσημο.
Οι αποκρατικοποιήσεις για 99 χρόνια οι οποίες οδήγησαν τον Γιώργο Κατρούγκαλο να πει το αυτονόητο: πως η ακολουθούμενη πολιτική είναι η ίδια με αυτήν που εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοσέτ. Κερασάκι στην τούρτα οι ρυθμίσεις για τις off shore που θυμίζουν άλλες εποχές, ανάλογες με του βρώμικου ’89 και των pampers.
Από την άλλη, η επικοινωνία. Η πολιτική «βιτρίνας», η οποία δεν αφορά στην ουσία αλλά τις εντυπώσεις. Σου λέει η κυβέρνηση «αφού δεν μπορώ να το παίξω Αριστερή στην οικονομία ας το παίξω στα υπόλοιπα». Κι αφού το πολύ το κύριε ελέησον με τη διαπλοκή το βαρέθηκε ακόμα και ο Παππάς, αφού στην υγεία υπάρχουν απίστευτα χάλια και ο οδοστρωτήρας Πολάκης ανάγεται σε υφυπουργό του ράντζου και της έλλειψης φαρμάκων, ο Νίκος Φίλης κλήθηκε εξ εφεδρείας. Για την ακρίβεια θυμήθηκε να προχωρήσει στη «μεταρρύθμιση της παιδείας», να ρίξει νερό στο μύλο της αντιπαράθεσης για θέματα όπως οι μαθητικές παρελάσεις, η προσευχή στα σχολεία, οι εξετάσεις για εισαγωγή στο πανεπιστήμιο ή η εκμάθηση αρχαίων ελληνικών.
Θα ήταν ενδεχομένως αξιοπρόσεκτη αυτή η προσπάθεια μεταρρύθμισης εάν δεν βασιζόταν σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό, σε μια πολιτική συγκυρία κι εν τέλει σε μια κυβερνητική σκοπιμότητα. Εάν καλά – καλά έβαζε στο επίκεντρο κι άλλα θέματα όπως την ξεχασμένη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τη βελτίωση των κτηριακών εγκαταστάσεων και την απώθηση των μπαχαλάκηδων από τα πανεπιστήμια.
Δυστυχώς όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει. Τον κ. Φίλη που εκτός των άλλων γνωρίζει από πολιτική επικοινωνία ως πρώην δημοσιογράφος δεν τον ενδιαφέρει ο ουσιαστικός διάλογος για την αλλαγή πλεύσης στην παιδεία. Δεν τον ενδιαφέρει ένα άλλο πλάνο που θα βοηθήσει τη νέα γενιά να κοιτάξει με θάρρος προς το μέλλον. Έστω ένα αριστερό πλάνο.
Περισσότερο τον ενδιαφέρει να φτιασιδώσει την αριστερή εικόνα της κυβέρνησης του, να το «παίξει» και πάλι σοσιαλιστής μήπως και ξεχαστούν τα ακραία μέτρα που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ ψήφισαν. Πρόκειται για ένα πολιτικό «μπογιάτισμα» μήπως και κρυφτεί η μαυρίλα στον κυβερνητικό τοίχο. Μήπως και ο λαός δεν καταλάβει την τραβεστί πολιτική που Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πρακτικές όμως Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο θυμάται τις αριστερές της ρίζες. Πάντως η ιστορία έχει δείξει πως με επικοινωνία, πραγματικές λύσεις δεν βρίσκονται. Με εύκολες επιθέσεις κατά του Κλήρου για να θυμηθούν – τάχα – την αριστεροσύνη τους στον ΣΥΡΙΖΑ δεν παραγράφεται μια ερμαφρόδιτη πολιτική εθνικής υποχώρησης, ραγιαδισμού και ξεπουλήματος για 99 χρόνια των κρατικών υποδομών.