Μόνο στο απέραντο φρενοκομείο της Ελλάδας θα υπήρχαν βουλευτές οι οποίοι δεν ψήφισαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τώρα, είτε αποχωρούν από την πολιτική ή ψάχνουν με το φανάρι πολιτική στέγη, όπως ο κ. Β. Πολύδωρας, η κ. Μ. Ρεπούση η κ. Ρ. Μακρή, η κ. Θ. Τζάκρη.
Κανείς δεν θα θυμάται τα ονόματα τους, ούτε καν τα κόμματα ΑΝΕΛ και ΔΗ.ΜΑΡ. Αυτά είναι, όμως, τα αποτελέσματα της βίαιης προσαρμογής του μνημονίου, όταν ήλθαν στο προσκήνιο της πολιτικής διάφορες φιγούρες γραφικές και μη. Το ερώτημα, όμως, που αναδύεται με αυτό τον πολιτικό γυρολογισμό είναι, τι πράττουν οι έρμοι ψηφοφόροι; Αν η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ ευθύνονται για τα 40 χρόνια εξουσίας, για ποιο λόγο οι πολίτες να εμπιστευθούν τον Σύριζα, όπου η πλειοψηφία είναι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές που ανήκαν στο λεγόμενο βαθύ ΠΑΣΟΚ; Αν το νέο και το μέλλον εξαντλείται σε αυτούς που στήριζαν το σαθρό μοντέλο της μεταπολίτευσης, τότε είναι προβλέψιμη η διαδρομή.
Για ποιο λόγο δηλαδή η κα Θ. Τζάκρη είναι αριστερή; Όταν είχε υπογράψει τα μνημόνια και ζητούσε από τον κ. Πανταλάκη της Αγροτικής Τράπεζας να διορίσει 50 και πλέον συμπατριώτες της; Με φθαρμένα υλικά δεν κτίζεται η πολυκατοικία, ακόμη κι αν είναι… αριστερή πολυκατοικία. Έξυπνα, ο κ. Τσίπρας το αντιλήφθηκε και έδιωξε την Ραχήλ Μακρή, καθώς την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά τον προδότη ουδείς. Δεν έκανε, όμως, το ίδιο με αυτούς συνδικαλιστές, τους δικηγόρους κλπ. κι όλο το συνονθύλευμα που έχει συγκεντρωθεί γύρω από τον Σύριζα.
Κοινός στόχος η εξουσία και η νομή της. Σε όλους αυτούς τους κρατικοδίαιτους, λοιπόν αφιερώνουμε μερικούς στίχους από το ποίημα επιτύμβιον του Μ. Αναγνωστάκη.
Μανόλης Αναγνωστάκης: Επιτύμβιον*
Πέθανες – κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.