Χρειάστηκαν οκτώ μήνες άστατων δηλώσεων, απουσίας πολιτικής για να φθάσουμε στο Μνημόνιο το 2010. Η Ελλάδα, όπως υποστήριζαν έμπειροι τραπεζίτες θα μπορούσε να είχε συρθεί σ ένα ελαφρύτερο Μνημόνιο και τώρα ίσως θα βρισκόταν πλάι στην Ιρλανδία.
Οκτώ μήνες, επίσης, χρειάστηκαν από τον Ιούνιο του 2014 για να “κάψουμε” τα κεφάλαια των τραπεζών που μας έδωσαν ξένοι επενδυτές. Μέσα σ αυτό το χρονικό διάστημα εγκαταλείφθηκαν οι μεταρρυθμίσεις, ήλθαν οι φόροι και το “καράβι” έμπαζε νερά. Η ταχύτητα με την οποία μηδενίστηκαν οι θυσίες όλων τρομάζει. Δεν μας έφταιξε το Βερολίνο απέναντι σ όλα αυτά. Μπορεί με τις σημερινές του δηλώσεις ο Σόιμπλε και ο Ντάισελμπλουμ να προκαλούν ωστόσο το μεγαλύτερο φταίξιμο είναι αποκλειστικά δικό μας. Το ίδιο τρομακτικό είναι πως με την προεδρολογία, τις εκλογές καταφέραμε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 0,30%, έναντι στόχου 1,5%. Ακόμη κι αν οι δανειστές δεχθούν την μείωση στο 1,5% (από στόχο 3%) η προσπάθεια θα είναι ίδια.
Από το 0,30% πρέπει να πάμε στο 1,5%, όπως θα πηγαίναμε από το 1,5% στο 3%. Αφού λοιπόν δεν τα πάμε καλά στα μαθηματικά μοιραία θα οδηγηθούμε σε νέο δανεισμό και – πιθανότατα – θα χρειασθούμε νέα ενίσχυση από το εξωτερικό για τις τράπεζες.
Mάλιστα, για τις τελευταίες, έχουμε πάθει ένα είδος περίεργης αυθυποβολής. Ο Ολλανδός του Eurogroup μίλησε για capital controls και εμείς σπεύσαμε να το υιοθετήσουμε, γνωρίζοντας πόσο επικίνδυνα είναι αυτά τα θέματα. Και όχι μόνο αυτό αλλά τονίζουμε και την απώλεια καταθέσεων ενώ γνωρίζουμε πόσο ευαίσθητα είναι αυτά τα θέματα. Επί 9 χρόνια λοιπόν συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη μιλώντας περισσότερο και πράττοντας λιγότερα. Μετεξεταστέοι στον ίδιο δρόμο.