Ο σκληρός πυρήνας των Αμερικανικών αξιών υποστηρίζει την ισότητα ευκαιριών με τη φιλόδοξη ατάκα ότι “ο καθένας μπορεί να γίνει πρόεδρος”. Ταυτόχρονα, η Αμερικανική μυθολογία διδάσκει ηθικολογικά ότι “όποιος δουλέψει σκληρά και σύμφωνα με τους νόμους, θα πετύχει”.
Τίποτε, όμως, δεν κρατάει για πάντα. Ούτε τα πιο ωραία φολκλορικά παραμύθια. Ήδη η Χίλαρι και ο Ντόναλντ, στροβιλιζόμενοι στο μεθυστικό ίλιγγο της εξουσίας, έχουν καταφέρει να σμπαραλιάσουν τα θεμέλια αυτής της παραδοσιακής πολιτικής και αξιοκρατικής κουλτούρας. Και, ακόμη χειρότερα, την έχουν μετατρέψει σε μια κινούμενη άμμο μούφας που ξενερώνει τους ψηφοφόρους.
Πρώτα απ΄όλα κανένας από τους δυο βουλιμικούς υποψηφίους για βόλεμα πλάι στο τζάκι του Οβάλ γραφείου δεν είναι “ο καθένας”. Επίσης, η ενδεχόμενη επιτυχημένη είσοδος στη Δυτική πτέρυγα του Λευκού Οίκου τόσο του δισεκατομμυριούχου, μουρντάρη και μισαλλόδοξου φανφαρόνου Τραμπ, όσο και της καπάτσας πρώην Πρώτης Κυρίας και της “εστεμμένης” των συστημικών ΜΜΕ Κλίντον δεν θα οφείλεται στη υπέρ-εργατικότητα ή τη φιλονομία εκάστου. Θα είναι μάλλον αποτέλεσμα μιας κυνικής, αδίστακτης και πωρωμένης εκστρατείας γαρνιρισμένης με τις συνήθεις μπαγαποντιές, δολοπλοκίες και ραδιουργίες της Αμερικανικής πολιτικής σκηνής.
Υπό αυτή την οπτική, η υπόθεση των Αμερικανικών προεδρικών εκλογών ξετυλίγεται σαν δυστοπικά σκοτεινό επεισόδιο του House of Cards. Όχι μόνο για να επιβεβαιώσει ότι η ζωή μιμείται την τέχνη. Αλλά και για να επιβραβεύσει πανηγυρικά ότι σε εξωφρενικά απρόβλεπτες εποχές με ταραγμένο γεωπολιτικό τοπίο η πολιτική αντιγράφει τα σήριαλ. Εκεί όπου η κάθε σεναριακή εκδήλωση υποκρισίας, διαφθοράς και εξαπάτησης δεν σκανδαλίζει κανένα από τους θεατές τους.
Έτσι κι αλλιώς ο “πλασματικός” πρωταγωνιστικός χαρακτήρας του τηλεοπτικού δράματος του Netflix, ενσαρκώνει ιδανικά την παντελή απουσία ελάχιστου πολιτικού ιδεαλισμού. Ότι ακριβώς διαπερνά ως κοινό νήμα και τους δυο αληθινούς υποψήφιους. Επί πλέον ως αριβίστας πολιτικός από τη Νότια Καρολίνα, ο “φανταστικός” πρόεδρος του σήριαλ αποπνέει μεθοδικά την έννοια της προσαρμοστικότητας ως ατού πολιτικής επιβίωσης και μακιαβελικής εδραίωσης στην εξουσία. Πράγμα που χαρακτηρίζει σταθερά αμφότερους τους πραγματικούς μονομάχους για τη προεδρία των ΗΠΑ.
Εξάλλου, ο θρυλικός πια Φρανκ ‘Αντεργουντ καθρεφτίζει σχεδόν άψογα τις συμπεριφορές τους. Μοιάζει τόσο μηδενιστής, καιροσκόπος και αλαζόνας όσο ο Ντόναλντ Τραμπ καθώς μοιράζεται μαζί του την αποστροφή για τα ΜΜΕ, τον αμείλικτο εγωισμό και την τάση προς την οργή. Φέρνει ακόμη εντυπωσιακά και με όλα τα γνωρίσματα της Χίλαρι Κλίντον σε ότι αφορούν τις μηχανορραφίες της πίσω από τη κουίντα, τον καριερισμό, τη χειραγώγηση, τον αμοραλισμό και τη περιφρόνηση των θεσμών.
Ως κεντρικός αντιήρωας του γοτθικά ζοφερού, αλλά πολιτικά καρτουνίστικου, σήριαλ ο Κέβιν Σπέισι καταφέρνει με την υποκριτική του δεινότητα να αντικατοπτρίζει με ακρίβεια το στερεότυπο ενός υποτιθέμενου Αμερικανού προέδρου που υπερβαίνει τη κομματική του προέλευση. Συνδυάζει ταυτόχρονα το μοντέλο του διαβολικά ισοπεδωτικού, δηλαδή ανάρμοστου, Συντηρητικού και του αιθεροβάμονα, άρα ανίκανου, Φιλελεύθερου -σύμφωνα με τις ιδεολογικές διακρίσεις της Ουάσιγκτον.
Κυρίως,όμως, ο επινοημένος ρόλος του ανήθικου Άντεργουντ απεικονίζει ένα κυριολεκτικά δολοφονικό και προνομιακά βρώμικο πολιτικό. Τόσο τοξικά αδίστακτο ώστε οι ρεαλιστικοί πρωταγωνιστές της Αμερικανικής πολιτικής ζωής να φαντάζουν εντελώς ασυμβίβαστοι με το “φανταστικό” ψυχωτικό χαρακτήρα της μυθοπλασίας. Και, προφανώς, να δείχνουν στον πραγματικό κόσμο απολύτως λογικοί, στέρεα ειλικρινείς και από κάθε άποψη αθώοι. Σχεδόν άγιοι, αντί για κομπιναδόροι, μια και ο ένας βαρύνεται για φορολογικές μανούβρες ενώ η άλλη για απόκρυψη διπλωματικών ευαίσθητων e-mails.
Κανονικά, και οι δυο φετινοί προεδρικοί υποψήφιοι θα έπρεπε να ευχαριστούν το τηλεοπτικά δημοφιλές House of Cards, επειδή αυτό λειτουργεί υποσυνείδητα στο κοινό του ως ψυχαγωγικά παραστατικό πλυντήριο πολιτικών ανομημάτων.Παρότι, όμως, ο Αλμπέρ Καμί έγραφε κάποτε ότι “μύθος είναι ένα ψέμα μέσω του οποίου μπορούμε να πούμε την αλήθεια”, υπάρχει και μια άλλη υποθετική παράμετρος για σοβαρότερα συμπεράσματα.
Αν σε ένα παράλογα αντεστραμμένο κόσμο ο Τραμπ και η Κλίντον έπαιζαν σε τηλεοπτική σειρά ή σε ταινία, τότε σίγουρα δεν θα υποδύονταν ένα Αμερικανό πρόεδρο ως ανίκανοι να μπουν στο πετσί του ρόλου του. Το πολύ πολύ και οι δύο, στη τιμή του ενός, θα παρίσταναν κάποιο απατεωνίσκο κομπάρσο σε μια βιτριολική φάρσα, σαν τους ‘Sopranos”.