Γνωστός για το αποδομητικό του χιούμορ, ο μακαρίτης συγγραφέας Mάικλ Ο΄ Ντόναχιου όριζε τη παράνοια ως το μήκος του χρόνου που χρειάζεται ένα ψέμα μέχρι να αποκαλυφθεί. Και κατέληγε πως όσο στενεύει η περίοδος μέχρι τη στιγμή του ξεμασκαρέματος και της αποκαθήλωσης κάθε απάτης, τόσο πιο παροξυσμική γίνεται η ανισόρροπη διαταραχή, αν όχι η φρενοβλάβεια
Όπως και να έχει, οι αποκλίσεις από το πλαίσιο του ορθολογισμού παραπέμπουν άμεσα σε ευρήματα της κλινικής ψυχολογίας. Για παράδειγμα, ορισμένα κυβερνητικά στελέχη παγιδευμένα σε μια χρονική δίνη περιστρεφόμενων ψεμάτων, πορεύονται δημοσίως κυκλοθυμικά. Με αλλεπάλληλες ζαλιστικές μεταπτώσεις και παλινωδίες από το μελό στο φολκλόρ και από τη καταθλιπτική σύγχυση στο κεφάτο ξεφάντωμα. Εναλλαγές οι οποίες υπερβαίνουν τις τυπικές κωλοτούμπες.
Προφανώς, ως δέσμιοι χρόνιων ιδεοληψιών, κίβδηλων υποσχέσεων και εξακολούθηση αυταπατών, κάποια από τα ελατήρια του ψυχικού τους αμορτισέρ δείχνουν να έχουν λασκάρει. Δεν έχουν, όμως, φυράνει τόσο ώστε να τα τυλίξουν οι ψηφοφόροι με ζουρλομανδύα. Ή, τουλάχιστον, όχι ακόμη. Τα συμπτώματα τους, άλλωστε, πλην ερεθιστικά νευρωσικών περιπτώσεων, προσεγγίζουν με αβίαστη ακρίβεια τη αυτάρεσκη γελοιότητα του πανικόβλητου λούζερ.
Συμπεριφέρονται με τον άτακτο, αζύγιστο, παλιρροϊκό πείσμα του μεθυσμένου από τη σαγήνη και, κυρίως, από την αλαζονεία της εξουσίας. Παράλληλα, όμως, με τις αργόσυρτες γουλιές της ελαφρότητας που οδηγούν στην χαλαρή εξομολόγηση μύχιων και παράλογων εμμονών, σερβίρουν και το προπαγανδιστικό μεζέ από κουτόχορτο. Κι όποιος χορτοφάγος τσιμπήσει. Μαζί με τα γεμιστά.
Αναπόφευκτα, αντί για νηφάλιες ιχνηλατήσεις ρεαλιστικών λύσεων στα επείγοντα ζητήματα των ταλαίπωρων πολιτών, αναλώνονται στο δονκιχωτικό κυνήγι ουτοπιών. Με ντελίριο προτάσεων για τη φοίτηση προσφυγόπουλων σε ιδιωτικά σχολεία, με εισηγήσεις συζητήσεων στη Βουλή για τη δραχμή, με εξαγγελίες δημιουργίας διαστημικής υπηρεσίας, με προφητείες για ανάπτυξη που θα τρίβουμε τα μάτια μας κλπ. επιχειρούν κακόγουστους αποπροσανατολισμούς. Τους οποίους αβαντάρουν τα παπαγαλάκια τους.
Χώρια, η παράφορη εσωκομματική έξαρση για γλέντια, πανηγύρια και φανφάρες χάριν της επετείου δυο χρόνων της πρώτης φορά αριστερής διακυβέρνησης. Όλα αυτά συνδυασμένα με υποκριτικό ζήλο ενόσω τρεκλίζουν, ξαναφέρνοντας τη χώρα στα όρια του τελειωτικού νοκάουτ από την Ευρωζώνη. Γεγονός που δεν μοιάζει να τους χαλάει .
Στο τσακίρ κέφι, άλλωστε, που αναδύεται από το νωχελικά άραγμα τους στο δοβλέτι, δεν το έχουν και πολύ να συντονιστούν μακάρια με το χουβαρντάδικο ρεφρέν “ας πάει και το παλιάμπελο”. Για να πλασάρουν κατόπιν ανεύθυνα σε μερίδα της κοινωνίας την ντίρλα τους σαν περήφανη ρήξη με τους οξαποδώ δανειστές. Έτσι κι αλλιώς, η δομική αδράνεια τους έχει ως μοναδικό υστερόβουλο κίνητρο τη παράταση της παραμονής τους στην εξουσία. Γιαυτό και αναζητούν υστερικά δανεικό χρόνο.
Όπως, όμως, λέει μία παλιά ανατολίτικη παροιμία, όποιοι πίνουν με πίστωση μεθάνε διπλά. Ωστόσο, δεν αρκεί ένα αλκοτέστ ως προληπτικό αντίδοτο στο παρακμιακό αμόκ της βερεσέ σούρας. Το κρίσιμο ζήτημα εντοπίζεται στο λαό που θα κληθεί, την ώρα που τελειώνουν τα ψέματα και καταφθάνει η λυπητερή, να πληρώσει τα σπασμένα τους.