Ωραίο πράγμα οι δημοσκοπήσεις!
Κάθεσαι αποβλακωμένος στον καναπέ σου λόγω lockdown, βαριέσαι, είσαι εκνευρισμένος, σου φταίνε όλα, όταν αίφνης χτυπάει το τηλέφωνο.
Μια ευγενική φωνή σε ρωτάει τη γνώμη σου για την Κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη. Και ξαφνικά αισθάνεσαι σπουδαίος. Από την ανυπαρξία, ξαφνικά αποκτάς προσωπικότητα και άποψη. Η γνώμη σου μετράει!
Εκείνη τη στιγμή συντελείται μια μικρή κοσμογονία. Αποκτάς φωνή, αποκτάς επιρροή, γίνεσαι κάποιος! Φυσικά, ο προφανής τρόπος να προβάλεις και να επικυρώσεις τη δύναμή σου είναι η πλήρης άρνηση.
Όχι σε όλα!
Οι όποιες πολιτικές ή λοιπές αναλύσεις, το κάθε ναι μεν αλλά, πάνε περίπατο. Όλα αυτά είναι χλιαρές θέσεις που δεν διατρανώνουν τη μοναδικότητά σου. Ενώ η πλήρης άρνηση είναι ένα χαστούκι προς το ανίκανο κατεστημένο.
-«Φταίει η Κυβέρνηση για την πανδημία;» σε ρωτάει η ευγενική φωνή.
-«Φυσικά και φταίει» ξεσπάει ο καταπιεσμένος ήρωας που κρύβεις μέσα σου.
-«Χειρίζεται καλά ο Μητσοτάκης τον κορωνοϊό;»
-«Βεβαίως και όχι».
-«Ναι, αλλά ο εμβολιασμός οργανώθηκε σωστά. Δεν νομίζετε;»
-« Όχι, διότι θα έπρεπε να γίνει αυτό ή εκείνο».
-«Πρέπει να αρθούν οι περιορισμοί στις μετακινήσεις;»
-«Όχι, διότι κινδυνεύουμε!».
– «Δηλαδή, να μην αρθούν;»
-«Όχι, να αρθούν, διότι δεν μπορούμε κλεισμένοι άλλο μέσα.»
-«Ποιον θα ψηφίσετε;»
– «Όλοι τους είναι άχρηστοι!».
Το τηλεφώνημα τελειώνει κάπως έτσι, ενώ εσύ με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο προσωπικής σπουδαιότητας και μοναδικότητας, χαίρεσαι γιατί τους τα έψαλες.
Και κραδαίνοντας το απόλυτο σκήπτρο της αδιαφιλονίκητης εξουσίας σου, το τηλεκοντρόλ, αλλάζεις κανάλι για να συνεχίσεις την απόλυτη αποχαύνωση που αφειδώς, προσφέρουν τα εμετικά πρωινάδικα.
Η άρνηση είναι ιστορικά χαρακτηριστικό της ορμητικής νεότητος, που θέλει να τα αλλάξει όλα. Ενώ η αποδοχή χαρακτηρίζει την ωριμότητα που αναγνωρίζει την πραγματικότητα και τις εκάστοτε δυσκολίες. Ξαφνικά, μας δίνεται η ευκαιρία, έστω και μέσω μιας δημοσκόπησης, να τα αρνηθούμε όλα και να ξανανιώσουμε την επαναστατική εφηβεία. Δυστυχώς, πρόκειται για την επανάσταση του καναπέ, που διαρκεί όσο το δημοσκοπικό τηλεφώνημα. Αλλά δεν πειράζει. Για μια στιγμή ξανάνιωσες επαναστάτης. Και μετά ξαναβυθίζεσαι στην τηλεοπτική αποχαύνωση!
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα γήπεδα. Ό,τι και να κάνει ο παίκτης είναι λάθος. Και οι μούντζες πάνε σύννεφο! Ο κάθε καφενόβιος φίλαθλος ξέρει καλύτερα. Γι’ αυτόν, ή όλοι οι παίκτες είναι άσχετοι, ή όλοι τους τα έχουν πιάσει.
Βέβαια και οι δημοσκοπήσεις μου φαίνεται ότι δεν είναι τόσο αθώες όσο θέλουν να φαίνονται. Φοβούμαι ότι οι δημοσκόποι – ανάλογα με το ποιος είναι ο εντολέας τους και το τι θέλει να ακούσει- έχουν προεπιλεγμένο και το κατάλληλο δημοσκοπικό δείγμα. Αλλά αυτό είναι έτερον ζήτημα που δεν αφορά την παρούσα συζήτηση.
Όμως, καλώς ή κακώς, οι δημοσκοπήσεις δεν ρίχνουν κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν μόνο από τις εκλογές. Και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα οι εκλογές θα έρθουν. Και τότε ο κάθε επαναστάτης του καναπέ θα βρεθεί πίσω από το παραβάν αναγκασμένος να συνομιλήσει μόνο με το ψηφοδέλτιο. Η γνώμη του μαζί με τις γνώμες εκατομμυρίων άλλων, ζητείται μόνο από την κάλπη. Δεν μπορεί να μιλήσει, να εκφράσει την επαναστατικότητά του και την άρνησή του σε κανέναν άλλον. Και στις εκλογές αρνητικά ψηφοδέλτια δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο ψηφοδέλτια υπέρ ενός ή του άλλου κόμματος. Δεν υπάρχουν ψηφοδέλτια κατά των κομμάτων. Καλείσαι να επιλέξεις, όχι να αποδοκιμάσεις.
Kαι τότε τι θα κάνεις; Θα πρέπει να επιλέξεις ένα κόμμα. Δεν μπορείς να εκφράσεις την καθολική επαναστατική άρνησή σου στα πάντα, όπως θα έκανες σε μια δημοσκόπηση.
Φυσικά, στις επόμενες εκλογές δεν θα υπάρχει η ελπίδα του καινούργιου, του νέου άφθαρτου κόμματος, στο οποίο θα επιλέγαμε να δώσουμε μια ευκαιρία, και δι’ αυτού του κόμματος να αποδοκιμάσουμε όλο το παλαιό φθαρμένο κατεστημένο.
Και τα δύο κόμματα εξουσίας τα ξέρουμε, και τα δύο τα έχουμε δοκιμάσει. Οπότε τι κάνεις; Αναγκαστικά, επιλέγεις τον λιγότερο κακό.
Έτσι είναι πάντα οι εκλογές! Δεν επιλέγεις τον άριστο, διότι άριστος δεν υπάρχει. Επιδιώκεις να αποφύγεις τον χειρότερο.
Ευτυχώς για μας τα πράγματα στις επόμενες εκλογές θα είναι απλά! Όσο κι αν γκρινιάζεις για τον ένα, ο άλλος είναι σαφώς χειρότερος.
Εκτός και αν…
Εκτός και αν ο μέγας επαναστάτης, ο νέος Φιντέλ Κάστρο, ο εθνεγέρτης Παύλος Πολάκης κάνει δικό του κόμμα! Τότε, δεν θα υπάρχουν, πια, διλήμματα!
Τότε η επανάστασή μας θα αποκτήσει νόημα, και μόνο τότε θα δούμε το φως το αληθινό.