Πώς όλο αυτό ξεκίνησε από την εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ που άρχισε με τις ταρίφες και ασχέτως αν αυτές καταλήγουν ή όχι -γιατί μοιάζουν περισσότερο ως ένας αρχικός μοχλός πίεσης- και πώς φαίνεται ότι τους επόμενους μήνες θα εξελιχθεί το γεωπολιτικό παγκόσμιο πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι.

Στη γεωπολιτική αυτή σκακιέρα, για να έρθουμε στο θέμα μας, υπάρχουμε κι εμείς και σήμερα που συντελείται, ας πούμε, κάτι σαν μια «νέα Γιάλτα» δεν είμαστε, ευτυχώς, στα χειρότερά μας.

Δεν είμαστε η χώρα-παρίας της προηγούμενης δεκαετίας λόγω μνημονίων, αλλά, αντιθέτως, ένα καλό παράδειγμα στην Ενωμένη Ευρώπη όσον αφορά τις οικονομικές μας επιδόσεις, σε καλύτερη δημοσιονομική κατάσταση απ’ ό,τι η Γερμανία και η Γαλλία, κάτι που αντανακλάται στα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ακόμα και χαμηλότερα απ’ ό,τι σε ευρωπαϊκές «υπερδυνάμεις».

Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας είναι καλύτερο απ’ ό,τι στις χώρες αυτές, γιατί απλούστατα ξεκινήσαμε την άνοδο της οικονομίας από πολύ χαμηλότερο σημείο λόγω της δεκαετούς κρίσης χρέους και των τριών μνημονίων. Και πέσαμε πάνω και σε εκτεταμένη περίοδο πληθωρισμού που κατατρώγει -διεθνώς φυσικά- το εισόδημα των πολιτών καθιστώντας δυσκολότερη τη ζωή τους.

Παρά ταύτα, η χώρα έχει σταθερότητα, απέχει αρκετά από τις επόμενες εκλογές και τον τελευταίο καιρό δείχνει να καρπώνεται τις ξεκάθαρες γεωπολιτικές επιλογές της με τους Δυτικούς συμμάχους και κυρίως τις ΗΠΑ.

Ο Κάθετος Διάδρομος και η εντυπωσιακή παρουσία των Αμερικανών σε αυτό το project, όπως επίσης και σε ένα ακόμα λιγότερο σημαντικό, το λιμάνι της Ελευσίνας, ξεκάθαρα είναι ενδεικτικά της απόφασης των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν παντού στην περιοχή και να «πάρουν πόντους» πίσω από τους Κινέζους και φυσικά τους Ρώσους.

Ασφαλώς, η επίσημη ανακοίνωση-ενόχληση της Ρωσίδας εκπροσώπου Ζαχάροβα για τη συμπαραγωγή drones της Ελλάδας με την Ουκρανία αποτελεί πρόσχημα αφού το θέμα τους είναι η διακοπή του ρωσικού πετρελαίου στην Ευρώπη, καθώς και ο Κάθετος Διάδρομος που εδραιώνει τα ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Παρεμπιπτόντως, πλην ιστορικών και θρησκευτικών στοιχείων, είναι άξιο απορίας να αναρωτηθεί κανείς πότε βοήθησαν για τελευταία φορά στην Ιστορία οι Ρώσοι την Ελλάδα πλην της επαναστατικής περιόδου 1821-1829, όπου συνέβαλαν στην πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Το ίδιο ισχύει φυσικά και με τους Κινέζους, αλλά εν πάση περιπτώσει μιλάμε για μια χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου.

Αυτή, λοιπόν, η νέα κατάσταση στον παγκόσμιο χάρτη θα πάρει αρκετό καιρό ακόμα να διαμορφωθεί πλήρως, θα έχει θεαματικές και απότομες στροφές με πολλά πάνω κάτω για τις χώρες και φυσικά χρειάζεται πολιτική σταθερότητα.

Την οποία είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η Ελλάδα μπορεί να διατηρήσει μετά τις εκλογές, αν και η κυβέρνηση, παρά τα σοβαρά προβλήματα φθοράς μετά από έξι χρόνια, διατηρεί άνετο (έως πρωτοφανές) προβάδισμα έναντι των αντιπάλων της και ένα σταθερό ποσοστό περί το 30% που της επιτρέπει να ελπίζει για το μέλλον.