Ωστόσο, η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης γεννήθηκε προς το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από το Αγγλοσαξονικό σύστημα στρατηγικής σκέψης, ως ένα εγχείρημα για την ειρήνη και την παλινόρθωση των μεταπολεμικών Ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και την ανάσχεση της επιρροής της ΕΣΣΔ στη Δυτική Ευρώπη σε στρατιωτικό – πολιτικοοικονομικό επίπεδο.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως η πρώιμη μορφή της Ε.Ε ήταν οικονομική και όχι τόσο πολιτική. Η μορφή αυτή, φυσικά, δεν ήταν άλλη από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα η οποία ιδρύθηκε το 1951 με τη Συνθήκη των Παρισιων. Η πρώιμη αυτή κοινότητα είχε ως στόχο να αμβλύνει το μακροχρόνιο ανταγωνισμό μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας μέσω της κοινής Γαλλογερμανικής διαχείρισης άνθρακα και χάλυβα υπό μια ανώτατη αρχή.

Το αρχικό αυτό στάδιο προς τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν πετυχημένο, καθώς σχεδόν όλες οι μεταπολεμικές χώρες της δυτικής Ευρώπης αναπτυσσόντουσαν και ευημερούσαν. Καθοριστικό ρόλο στο γεγονός αυτό διαδραμάτισε και η αναδιανομή πλεονασμάτων των Η.Π.Α προς τις χώρες της δυτικής Ευρώπης μέσω του σχεδίου Μάρσαλ.

Με το τρόπο αυτό επιταχύνθηκε και η διεύρυνση της αρχικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας μέσω της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Ε.Ο.Κ) η οποία και πέτυχε την ίδρυση ενός υπερεθνικού οργανισμού που συντόνιζε την κοινή αγορά, επιτρέποντας την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, υπηρεσιών και κεφαλαίων μεταξύ των μελών της Ε.Ο.Κ. Το 1993 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ δημιουργήθηκε και επίσημα η Ευρωπαϊκή Ένωση , καθώς τα προηγούμενα χρονιά είχαν προσχωρήσει πολλές χώρες στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και η ένωση πλέον φάνταζε επιτακτική στα μάτια των Ευρωπαίων ηγετών. Κύριοι αρχιτέκτονες και οραματιστές της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν οι , Χέλμουτ Κολ , ο Φρανσουά Μιτεραν και ο Ουλοφ Παλμε.

Στη συνέχεια, μαζί με τη δημιουργία του Ευρώ, η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση φάνταζε πλέον χειροπιαστή πραγματικότητα. Όλες αυτές οι πεποιθήσεις βέβαια ανατράπηκαν καθώς το ωστικό κύμα της οικονομικής ύφεσης, προερχόμενο από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 στις Η.Π.Α, κτύπησε τη πόρτα της Ε.Ε . Το γεγονός αυτό , φανέρωσε τα «κενά» και τις ελλείψεις του Ευρωπαϊκού Αρχιτεκτονήματος, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, καθώς έτσι εφαρμόστηκαν αντικοινωνικές πολιτικές. Με αποτέλεσμα, φυσικά, την άνοδο ακροδεξιών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη καθώς οι σκληρά δοκιμαζόμενοι πολίτες της από την οικονομική κρίση είχαν απωλέσει κάθε εμπιστοσύνη τους στα Ευρωπαϊκά αρχιερατεία.

Σήμερα όπου η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση μετά το Β Παγκόσμιο πόλεμο είναι προ των πυλών , η Ευρωπαϊκή Ένωση στέκεται απέναντι σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι αποφάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης που ξέσπασε λόγω του κορωναϊου.

Ο ένας δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει η Ε.Ε είναι αυτός της ολοκλήρωσης της ενοποίησης της.Αρχικά σε οικονομικό επίπεδο και κατ’ επέκταση σε πολιτικό , με στόχο πάντα την αποτελεσματική αντιμετώπιση του κοινού εχθρού.

Από την άλλη μεριά , υπάρχει και ο δρόμος στον οποίο θα κυριαρχήσουν οι εγωιστικές , διχαστικές και βραχυπρόθεσμες πολιτικές λύσεις οι οποίες αν και εφόσον εφαρμοσθούν θα έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιήσουν ανεξέλεγκτες και φυγόκεντρες κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες και θα αποτελέσουν και την αρχή του τέλους του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος.

Αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι τον πιο κρίσιμο ρόλο, της απόφασης για το ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσει Ε.Ε, θα κληθεί να τον αναλάβει η Γερμανία. Θα καταφέρει η Γερμανία να ξεφύγει από τον ιστορικά αυτοκαταστροφικό της εαυτό και να αναδημιουργήσει μια καλύτερη Ε.Ε , η οποία εν τέλει είναι και προς το συμφέρον της;

* Ο Σταύρος Μπάρκουλας είναι τελειόφοιτος Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών