Ωραία κουβέντα πιάσαν στο ΠΑΣΟΚ. Ποιος έφερε τη δεξιά. Δηλαδή ποιος από τους Παπανδρέου ή Βενιζέλο άνοιξαν την πόρτα στον Σαμαρά και συνεργάστηκαν μαζί του.
Πρόκειται για συζήτηση που αφορά μόνο χαχόλους, κρετίνους και άλλες τέτοιες κατηγορίες πολιτών που ζουν στη γαλαρία του πασοκικού φρενοκομείου. Η όλη κουβέντα είναι γεμάτη με παράδοξα και υποκρισία.
Τα όσα δε γίνονται, με αφορμή αυτή την υποτιθέμενη συζήτηση, είναι απλά θλιβερά.
Παράδοξο, όσο και υποκριτικό, πρώτο: Και ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος συμφωνούν ότι η χώρα πάει πλέον πολύ καλά, ή έστω πολύ καλύτερα. Προφανώς πάει καλά ή καλύτερα χάρις στην κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Άρα πού ακριβώς είναι το πρόβλημα με τη δεξιά;
Παράδοξο, όσο και υποκριτικό, δεύτερο: Αφού είναι τόσο κακή η συνεργασία με τη δεξιά γιατί δεν την τερματίζουν τώρα; Αφού δεν γουστάρουν τον Σαμαρά γιατί δεν τον στέλνουν σπίτι του; Ο Σαμαράς του 29% (δεν μιλάμε καν για το 19%) και των 125 βουλευτών έγινε και παραμένει πρωθυπουργός επειδή τον στηρίζει το ΠΑΣΟΚ. ΟΛΟ το ΠΑΣΟΚ, πλην ελαχίστων που έφυγαν νωρίς το 2012. Πού ακριβώς είναι το δύσκολο εάν δεν τον γουστάρουν; Θα προκύψει κυβερνητική και πολιτική αστάθεια; Τότε δύο πράγματα συμβαίνουν, σύμφωνα με τη στάση του ΠΑΣΟΚ φυσικά: ή ο Σαμαράς είναι ο ένας και μοναδικός εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας, άρα ενδεχόμενη πτώση του θα είναι καταστροφή για τη χώρα, ή το ΠΑΣΟΚ έχει καταντήσει μοιραίο και άβουλο.
Παράδοξο, όσο και υποκριτικό, τρίτο: Με ελάχιστες εξαιρέσεις σε μάλλον επιμέρους θέματα, υπάρχει συνολική συμφωνία επί της ουσίας της πολιτικής που ακολουθείται. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται στη ίδια ρότα. Καλώς ή κακώς είναι άλλη συζήτηση. Άρα η συζήτηση που γίνεται «με τη δεξιά ή απέναντί της» δεν έχει το παραμικρό νόημα, εάν δεν συνοδεύεται από διαφοροποίηση στην ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής. Κι από τη στιγμή που τέτοια διαφοροποίηση δεν υπάρχει, τότε δεν έχει νόημα και η συζήτηση περί δεξιάς.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν:
Τον Σαμαρά και τη ΝΔ τον έφερε η δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική που αποφάσισε να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ ως φάρμακο στην οικονομική κρίση. Πολύ πριν έρθει ο ίδιος ο Σαμαράς με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ είχε φέρει το πνεύμα τους και την πολιτική τους. Γι’ αυτό και ο Παπανδρέου ζητούσε επιμόνως το 2011 και τη φυσική τους παρουσία στην κυβέρνηση. Σου λέει, δεν γίνεται να εφαρμόζω δεξιά πολιτική χωρίς τη δεξιά. Δηλαδή και κερατωμένος και δαρμένος.
Την πολιτική ανάσταση του Σαμαρά και της ΝΔ το 2012 την πέτυχαν από κοινού τα τζιμάνια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ – ο κυρ Φώτης με τις προεδρικές βλέψεις. Και ήταν φυσικό απότοκο της δεξιάς στροφής τους όλο αυτό το κατόρθωμα.
Αφού η επιλογή για τη χώρα ήταν να εφαρμοστεί μια δεξιά συνταγή για την κρίση, ποια είναι τελικά η «φυσιολογική» πολιτική λύση; Μα, να αναλάβει η κανονική δεξιά το τιμόνι.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε ολοκληρωτική παρακμή, η σοσιαλδημοκρατία οδηγείται σε πλήρη κατάρρευση και η κεντροαριστερή παράταξη έχει καταντήσει περίγελος, εξαιτίας του ότι δεν είχε προοδευτική λύση απέναντι στην κρίση. Και υποτάχθηκε στις νεοφιλελεύθερες επιταγές, παραδίδοντας τα πάντα στη Μέρκελ. Αντί να αντισταθεί μάλιστα, χαλάρωσε και το απόλαυσε. Υιοθέτησε τη γραμμή της ευρωπαϊκής συντήρησης. Και όχι μόνο αυτό, διότι μπορεί να πει κανείς ότι ήταν αναπόφευκτη η ήττα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Εφόρμασε από την πρώτη μέρα, από το 2009 και το 2010 δηλαδή, τις πιο δεξιές πολιτικές σε όλα τα επίπεδα. Άρα, το θέμα δεν είναι ο Σαμαράς – είναι οι πολιτικές επιλογές.