Η τελευταία ιστορία «εσωκυβερνητικής έντασης», όπως λέγεται κομψά ο κακός χαμός εξαιτίας των προσβλητικών συμπεριφορών που επιδεικνύουν για κυβερνήσεις συνεργασίας οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν της δεξιάς, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την προωθούμενη νέα μείωση των μισθών στο δημόσιο και την αντίδραση του ΠΑΣΟΚ είναι απολύτως ενδεικτική για το τι συμβαίνει στη χώρα και πώς φτάσαμε στην κοινωνική καταστροφή και το οικονομικό αδιέξοδο.
Θέμα πρώτο λοιπόν: Το μόνο που τους ενδιαφέρει – και τους ενδιέφερε δηλαδή από την αρχή της κρίσης – ήταν πώς θα επιβάλλουν τη λιτότητα, θα μεγαλώσουν τη μιζέρια, θα κάνουν τη μεσαία τάξη και τους εργαζόμενους να πληρώσουν το μάρμαρο, θα δημιουργήσουν «κοινωνικούς αυτοματισμούς», βάζοντας τη μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη. Ο Μητσοτάκης κλείνει το μάτι σε όσους έχουν ήδη υποστεί βαριά χτυπήματα από την κρίση και τους λέει «οι δημόσιοι περνάνε πιο καλά από σας και σε βάρος σας, εγώ θα τους κάνω να πληρώσουν».
Θέμα δεύτερο: Τις αλλαγές στο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων δεν τις απαίτησε η τρόικα, αλλά τις έθεσε ο Μητσοτάκης στο τραπέζι. Δεν ήταν κάποιο προαπαιτούμενο των δανειστών – σιγά που περιμένουν να κοπεί ένα κατοστάρικο από τους νεοεισερχόμενους στο δημόσιο για να εξασφαλίσουν τα λεφτά τους. Όχι, είναι εφευρήματα, ιδεολογικές και πολιτικές εμμονές των ακραίων νεοφιλελεύθερων της ΝΔ – ενίοτε και του πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, όπως αποδεικνύουν οι Στουρνάρας και Χαρδούβελης.
Και δεν είναι το μόνο παράδειγμα αυτό το τελευταίο με τον Μητσοτάκη. Πολλά από τα νομοσχέδια και τις ρυθμίσεις της μνημονιακής εποχής δεν προέκυψαν από απαίτηση της τρόικας, αλλά από τις πιέσεις και τις επιδιώξεις της εσωτερικής ελίτ – κορυφαίο παράδειγμα η φορολογική πολιτική, που έχει εξοργίσει ως και τη Λαγκάρντ και κάθε σοβαρό ξένο τεχνοκράτη.
Λέει για παράδειγμα ο Μητσοτάκης «το κάνουμε γιατί είναι χρήσιμη μεταρρύθμιση, όχι γιατί είναι απαίτηση της τρόικας». Εννοεί: «μιας και έχουμε τον παπά (δηλαδή την τρόικα ως μπαμπούλα), γιατί να μην θάψουμε πέντε έξι;». Στην πραγματικότητα όλη αυτή η κατάσταση που έχει επιβληθεί είναι ευκαιρία για μερικούς να προωθήσουν νεοφιλελεύθερα απωθημένα δεκαετιών.
Θέμα τρίτο και τελευταίο: Ο Μητσοτάκης και κάθε Μητσοτάκης αυτής της κυβέρνησης είναι υπουργός ΚΑΙ του ΠΑΣΟΚ και εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν διαμαρτύρεται για όσα κάνει ο Μητσοτάκης, αλλά προ ημερών του έδωσε μια ψήφο εμπιστοσύνης να γλύφεις και τα δάκτυλά σου. Δεν είδα στα δυόμισι χρόνια της συνεργασίας του με τη ΝΔ να θέτει βέτο για την παρουσία κάποιου υπουργού και να ζητά την αποπομπή του – εδώ ούτε για τον Μπαλτάκο δεν είχε θέσει θέμα θα μου πείτε. Γιατί λοιπόν ενοχλείται όταν του λένε ότι ταυτίζεται με τη δεξιά; Επειδή μέσα μέσα φωνάζει για κάτι ακρότητες σαν του Μητσοτάκη; Όταν έρχεται λοιπόν ο λογαριασμός (των δημοσκοπήσεων και των εκλογών) ας μην παραπονιέται.
Συμπέρασμα: Κι αν φύγει η τρόικα, όταν η κυβέρνηση δεσμεύεται να συνεχίσει τις ίδιες πολιτικές (αυτά που πιστεύει δηλαδή ο Μητσοτάκη) τι ακριβώς θα αλλάξει; Άρα δεν φτάνει η φύγει είναι η τρόικα γιατί στο εσωτερικό πολιτικό προσωπικό υπάρχουν και χειρότεροι από δαύτην…