Ημέρες… “Γιώργου Παπανδρέου” θα ζήσει κατά κάποιο τρόπο την επόμενη εβδομάδα η Βουλή, αποδεικνύοντας ότι η ιστορία έχει κέφια, όταν αποφασίσει να αρχίσει τις επαναλήψεις, είτε ως τραγωδία, είτε ως φάρσα!
Ο μοιραίος πρώην πρωθυπουργός είχε ζητήσει και, ω του θαύματος θα έλεγε κανείς ανυποψίαστος, έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή τον Νοέμβριο του 2011, ακριβώς πριν εκδιωχθεί κακήν κακώς από την πρωθυπουργία. Η ψήφος που έλαβε από ένα σώμα, που βρισκόταν σε πλήρη πολιτική παράκρουση, ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα. Ή, για την ακρίβεια, ήταν το σουρεαλιστικό αντάλλαγμα προκειμένου να μην αποχωρήσει εντελώς ταπεινωμένος – προφανώς προτιμούσε τη γελοιότητα από την κυνική περιφρόνηση.
Στη παρούσα φάση δεν μιλάμε για πιστή επανάληψη του τότε σκηνικού, είναι όμως εμφανές ότι θυμίζει κατά πολύ εκείνη την ιλαροτραγωδία: μια κυβέρνηση σε πλήρη απομόνωση και σφοδρή αποδοκιμασία από την κοινωνία, με τα σημάδια της αποσύνθεσης σε κάθε κίνησή της, προσπαθεί να γαντζωθεί και να κερδίσει χρόνο, από μια παραπαίουσα πλειοψηφία, που απαρτίζεται από ζαλισμένους πολιτικά και με ελάχιστα περιθώρια επιλογών, βουλευτές.
Όπως και το 2011, έτσι και τώρα μια τέτοια πλειοψηφία, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ουσιαστικό. Πιθανόν, εφόσον πάνε καλά τα πράγματα για την κυβέρνηση, να υπάρξει μια πρόσκαιρη εκτόνωση σε ένα πολιτικό και κοινοβουλευτικό καζάνι που βράζει εδώ και καιρό.
Ίσως της εξασφαλίσει πέραν πάσης αμφιβολίας, το επόμενο τετράμηνο στην εξουσία – έως την προεδρική εκλογή δηλαδή.
Αλλά σε καμιά περίπτωση μια ψήφος εμπιστοσύνης από τη σημερινή βουλή δεν την αναβαπτίζει στην κοινωνία, δεν της επιστρέφει τη χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών.
Είναι απλά μια αναγκαία πολιτική διευθέτηση των μεγάλων εσωτερικών προβλημάτων της, ώστε να αντέξει μέχρι την προεδρική εκλογή. Άλλωστε την εκλογολογία δεν την τροφοδότησε κανένας άλλος, παρά μόνο η ίδια με πολλές περίεργες κινήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε εκλογές από την άνοιξη του 2013, αλλά ουδέποτε μέχρι τώρα η κυβέρνηση έσπευσε στη βουλή να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ως απάντηση στην πίεση αυτή. Τώρα το κάνει γιατί ακριβώς είναι σε δύσκολη θέση και πιθανόν σε αξιέξοδο: πώς αλλιώς θα εγκλωβίσει τους βουλευτές της ώστε να μην μπορούν το επόμενο δίμηνο να αρνηθούν θετική ψήφο σε επώδυνα νομοσχέδια και μέτρα, που έρχονται στο πλαίσιο των μνημονιακών δεσμεύσεων;
Εκτός κι αν ισχύει κάτι άλλο, που δεν το θεωρώ καθόλου πιθανό, αλλά το σημειώνω. Κάτι εντελώς σατανικό, αλλά εξίσου γελοίο και αδιέξοδο για την κυβέρνηση: να ζητήσει δηλαδή ο Σαμαράς ψήφο εμπιστοσύνης για να συγκρουστεί σε αυτή τη φάση με την τρόικα και να στήσει έτσι ενα σκηνικό, που θα τον βοηθήσει να πάει σε εκλογές εμφανιζόμενος ως… αντιτροϊκανός και υποσχόμενος… μονομερή έξοδο από το μνημόνιο… Και έτσι, είτε να κερδίσει -απίθανο φυσικά, αλλά ας κάνουμε την υπόθεση -, είτε να χάσει με όρους που θα του επιτρέπουν – ή ετσι θα νομίζει – να διασωθεί μετεκλογικά και να ελέγξει το παιχνίδι στο κόμμα του. Θυμάστε ακόμα φυσικά πώς προσπαθούσε να ελέγξει τις εξελίξεις ο Παπανδρέου, ακόμη και την ώρα που έφευγε απο την πρωθυπουργία.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία ή ως φάρσα, μόνο που στην Ελλάδα έχει την σαδιστική ροπή να επαναλαμβάνεται και ως τραγωδία και ως φάρσα ταυτόχρονα…
ΥΓ 1: το πρόβλημα με την ψήφο εμπιστοσύνης κάθε φορά, είναι ότι τη ζητά η κυβέρνηση απο μια Βουλή, η οποία δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος! Άρα μηδέν απο μηδέν ίσον μηδέν!
ΥΓ 2: Η ψήφος εμπιστοσύνης είναι σαν την απελπισμένη έκκληση του ή της συζύγου, όταν είναι σε απόλυτα δύσκολη θέση και ζητείται επειδή ακριβώς τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ, μα πολύ, σκούρα: “μα, αγάπη μου δεν μου έχεις εμπιστοσύνη;”… Φυσικά και δεν σου έχει, μην το παιδεύεις… απλά δεν είναι εύκολο και να σε διώξει, όμως η σχέση ουσιαστικά τελείωσε και αργά ή γρήγορα θα υπάρξει και τυπικός χωρισμός…