Το 2011 οι δανειστές και οι… πανάξιοι εκπρόσωποί τους – δηλαδή κάτι ρεντίκολα αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μετέτρεψαν το θεσμικό τους ρόλο σε υπαλληλίκι των αγορών – ζήτησαν από τον Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, να αλλάξει στάση και να δεσμευτεί γραπτώς ότι θα υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα με την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ο Σαμαράς αποδέχθηκε την πίεση, παρείχε τις δεσμεύσεις, συναίνεσε στη δημιουργία μιας κυβέρνησης – καρικατούρας, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, που όμως στάθηκε ικανή να επιβάλλει τη μνημονιακή συνταγή ακόμη πιο σκληρά. Ο Σαμαράς εξήγησε αργότερα την πρότερη στάση του με τη φράση «ουδείς αναμάρτητος», που είπε μπροστά στην Μέρκελ, ως ένδειξη πλήρους και ειλικρινούς μεταμέλειας. Παραδέχθηκε δηλαδή ότι έκανε σφάλμα με τα όσα έλεγε κατά του μνημονίου και τις υποσχέσεις τους στα Ζάππεια.
Η υπογραφή Σαμαρά έδωσε τη δυνατότητα στους δανειστές να συνεχίσουν απρόσκοπτα την πολιτική τους: Παρείχαν όσα είχαν δεσμευτεί να παράσχουν προς την Ελλάδα, δηλαδή νέα δάνεια και πήραν όσα ήθελαν να πάρουν, δηλαδή τη διασφάλιση των συμφερόντων τους και την επιβολή αδυσώπητων πολιτικών, που βύθισαν τη χώρα ακόμη περισσότερο στην κοινωνική καταστροφή και της «χάρισαν» μια τριετία ύφεσης – τέλος πάντων με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνει η χώρα.
Χωρίς την υπογραφή Σαμαρά δεν θα μπορούσε να γίνει όλο αυτό το… «κατόρθωμα». Εάν δεν συναινούσε ο Σαμαράς, τότε η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν θα υπήρχε και πιθανότατα ο Παπανδρέου θα προτιμούσε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές – η απόπειρα για δημοψήφισμα ήταν ενδεικτική ότι είχε φτάσει στα όριά του με τις πιέσεις των δανειστών.
Το 2011 λοιπόν είχαμε την γραπτή δέσμευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την υπογραφή του Σαμαρά. Το 2014 δεν μπορεί να υπάρξει κάτι ανάλογο: Ο Τσίπρας δεν πρόκειται παράσχει τέτοιου είδους δεσμεύσεις προς τους δανειστές. Ίσως τελικά να μην τους «κάνει τα μούτρα κρέας», αλλά σίγουρα δεν σκοπεύει να παραδοθεί και χωρίς μάχη.
Γι’ αυτό και οι δανειστές έχουν πιθανόν το εξής δίλημμα: ή θα κάνουν συμφωνία με τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά αύριο θα αναγκαστούν να συζητούν εκ νέου για τη συμφωνία αυτή ή θα περιμένουν να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα για να προχωρήσουν σε σοβαρές συζητήσεις. Και επειδή το πρόβλημα δεν λύνεται πλέον με «Παπαδήμους» – ευτυχώς – τότε απομένει μόνο ένας δρόμος, οι κάλπες!
Ίσως πάλι οι δανειστές να μην έχουν καν το δίλημμα αυτό, αλλά να τους απασχολεί μόνο η υπογραφή της κυβέρνησης αυτή τη φορά. Και να περιμένουν τον Τσίπρα αργότερα, στη γωνία μετά τις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Με τη ελπίδα ότι μέχρι τότε θα έχει γίνει πιο διαλλακτικός ή, ίσως και να μην κερδίσει αυτός τις εκλογές.
Το ερώτημα, ανεξάρτητα από τα διλήμματα των δανειστών, είναι εάν έχει το δικαίωμα μια κυβέρνηση όπως η σημερινή, να κάνει τέτοιου είδους δεσμευτικές συμφωνίες. Και επειδή προφανώς δεν το έχει, ας παραδεχθεί ότι πρέπει να δώσει μόνη της την προφανή λύση. Δεν είναι ντροπή…