Ας πούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες ολοκληρώνεται κανονικά, ότι δεν προκύπτει κανένα θέμα νομιμότητας στη συνέχεια και ότι από μεθαύριο θα έχουμε το νέο τηλεοπτικό τοπίο. Προκύπτουν το ερωτήματα: θα είναι καλύτερη η κατάσταση με την τηλεοπτική ενημέρωση, το νέο τηλεοπτικό προϊόν από πριν; Χρειάζονταν τελικά ένας τέτοιος διαγωνισμός για να βελτιωθούν τα πράγματα ή μήπως απαιτούνταν άλλες ενέργειες εκ μέρους του κράτους; Τι νόημα έχει όλο αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες; Και πως θα χειριστεί η κυβέρνηση μία νέα κατάσταση, όταν για παράδειγμα θα πρέπει να κλείσουν (ή να κλείσει) έναν ή δύο ή και τρεις εν λειτουργία τηλεοπτικούς σταθμούς, που δεν θα πάρουν άδεια;
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
1. Το μέχρι χθες τηλεοπτικό πεδίο ήταν σαθρό, προβληματικό και χρειαζόταν όντως βελτίωση. Κάτι που ήταν κυρίως θέμα εφαρμογής των νόμων, ελέγχου, ώστε να μην υπάρχει προνομιακή αντιμετώπιση, ας πούμε από τις τράπεζες και, κυρίως, λειτουργίας ενός σοβαρού, αξιόπιστου και αποφασιστικού ΕΣΡ. Για όλα αυτά δεν χρειαζόταν κανένας διαγωνισμός. Χρειαζόταν απλώς να λειτουργήσει το κράτος με κανόνες και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να πράξουν το καθήκον τους. Και παραμένει ζητούμενο ανεξαρτήτως διαγωνισμού.
2. Εάν το θέμα είναι να βγάλει κάποια λεφτά το κράτος, ο διαγωνισμός είναι ένα μέσο. Όντως θα εισρεύσουν στα ταμεία κάποια αρκετά εκατομμύρια ευρώ. Τα οποία όσοι καταβάλλουν θα γίνουν πανίσχυροι καναλάρχες. Μάλιστα όσο λιγότεροι είναι οι καναλάρχες, τόσο πιο ισχυροί θα είναι. Και όσο περισσότερα δώσουν, τόσο θα αυξάνονται και οι προσδοκίες τους για την αποκόμιση ποικίλων κερδών – και ο νοώ νοείτω, έχουν ειπωθεί πολλά περί διαπλοκής διαχρονικά, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Μιλάμε δηλαδή για τη δημιουργία ενός ολιγοπωλίου στην τηλεοπτική ενημέρωση. Και την παράδοση αυτής της ενημέρωσης στα χέρια λίγων και ισχυρών. Έναντι ενός μικρού ή μεγάλου τιμήματος μεν, αλλά παράδοση. Αν ήθελε να εξοικονομήσει χρήματα πάντως, υπήρχαν κι άλλοι τρόποι.
3. Έχει ενδιαφέρον τι θα γίνει την επόμενη ημέρα: Κυρίως τι θα συμβεί με όποιο από τα σημερινά κανάλια δεν πάρει άδεια και ενώ είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του. Έχει ενδιαφέρον πώς θα το αναγκάσει να ρίξει μαύρο. Να διώξει εκατοντάδες εργαζόμενους. Και να φύγει έτσι απλά από τον τηλεοπτικό χάρτη. Πώς θα κλείσει ένα κανάλι με 25 και 30 χρόνια παρουσίας και δραστηριότητας; Με το αιτιολογικό ότι ο ιδιοκτήτης του δεν είχε να ανταγωνιστεί κάποιους άλλους ή δεν ήθελε να καταβάλλει ένα πιθανόν εξωπραγματικό ποσό για την άδεια, με βάση τα δεδομένα της αγοράς;
Η κυβέρνηση επιχείρησε να απαντήσει σε ένα υπαρκτό πρόβλημα, σε σχέση με το τηλεοπτικό πεδίο στη χώρα. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η διαδικασία και οι επιλογές της θα κάνουν καλύτερη την κατάσταση ή χειρότερη. Εκτός κι αν απλώς πρόκειται για μία φασαρία άνευ ουσιαστικού αντικειμένου. Ουσιαστικά δηλαδή για την αναδιανομή μίας πίτας, ισχύος και οικονομικής. Και με εκείνη να (νομίζει ότι) έχει το μαχαίρι και το πεπόνι. Μόνο, που δεν είναι αυτό το ζητούμενο για μία πλουραλιστική ενημέρωση και πάντως οι κινήσεις της δεν αποτρέπουν την κυριαρχία πανίσχυρων συγκροτημάτων.