Είμαι οπαδός της θεωρίας περί «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος», που έλεγε κι ο Γαβρόγλου. Το οποίο πρέπει να έχει αποκλειστικά στο τέλος την ευθύνη για να λειτουργούν τα πανεπιστήμια ως χώρος ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών – και πηγή ανατρεπτικών ιδεών εννοείται. Υπό μία προϋπόθεση: ότι θα είναι και Ρωμαλέο και Κίνημα.
Δυστυχώς η «κυβερνώσα αριστερά», όπως λέμε ευσχήμως τον πασοκοποιημένο ΣΥΡΙΖΑ, άφησε τα πανεπιστήμια στη μοίρα τους, στο πλαίσιο μίας γενικής υποτίμησης του παράγοντα «εύρυθμη λειτουργία, μακριά από τη διάχυτη παρανομία», που τελικώς είχε επιβάλλει τους δικούς της νόμους. Το έκανε άλλωστε παντού, με σοβαρές επιπτώσεις στον τομέα της ασφάλειας των πολιτών. Το έκανε και στα πανεπιστήμια, όπου άφησε τα Ιδρύματα στον έλεγχο μικρών, ακραίων ομάδων, που δεν είχαν καμία σχέση, ούτε με τα κινήματα, ούτε καν με τα ίδια τα Ιδρύματα πολλές φορές. Βεβαίως, στην κατάσταση αυτή είχε ευθύνη και το φοιτητικό κίνημα, που αδιαφόρησε ή και ανέχθηκε τα φαινόμενα της βίας και την υποβάθμιση του πανεπιστημίου. Αυτό δεν ήταν ούτε «ρωμαλέο», ούτε και πολύ «Κίνημα», εδώ που τα λέμε.
Με την πλειονότητα της κοινωνίας λοιπόν απέναντι στα ακραία αυτά φαινόμενα, ήταν φυσική και επόμενη η επικράτηση μίας αντίληψης περί «νόμου και τάξης». Την οποία εξέφρασε και την έκανε σημαία στις εκλογές η ΝΔ.
Απλώς η συγκεκριμένη αντίληψη ακόμη κι αν δεν είναι ταυτόσημη με την επιβολή της αστυνομοκρατίας, διολισθαίνει πολύ γρήγορα σε αυτή. Η κυβέρνηση το παρακάνει ήδη και ενόψει της επετείου για το Πολυτεχνείο, δεν θέλει και πολύ να χάσει κάθε έλεγχο με τη σειρά της. Δεν είναι εικόνα αυτή, με τα ΜΑΤ να περικυκλώνουν το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Μόνο ανατριχιαστικό είναι το σκηνικό.
Η αντίληψη ότι όλα αντιμετωπίζονται με την καταστολή είναι τόσο παλιά όσο και οι κοινωνικές εξεγέρσεις, που, ευτυχώς, άλλαξαν τον κόσμο. Είναι τόσο παλιά και αναποτελεσματική, που καταντά θλιβερή και γελοία. Η καταστολή στα σινεμά για μία «ακατάλληλη» ταινία, στα μπαρ αδιακρίτως για «διακίνηση ουσιών», στα πανεπιστήμια για διάφορους λόγους, στις διαδηλώσεις ως… «εθιμικό δίκαιο», δεν οδηγεί πουθενά. Μόνο σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
Υπάρχουν και οι προληπτικές ενέργειες, οι στοχευμένες επιχειρήσεις, τα διακριτικά χτυπήματα στην παρανομία. Δεν είναι η αστυνομία δια πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν. Διότι η υπερβολή παράγει αντίθετα αποτελέσματα. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η αστυνομική βία (που έφτασε και με στη δολοφονία νέων ανθρώπων στο παρελθόν) ήταν τις περισσότερες φορές αυτή που είτε ξεκίνησε, είτε τροφοδότησε καθοριστικά τον κύκλο της βίας.