Ο φάκελος «Εξάρχεια» είναι μεγάλος, αλλά όχι με μονομερές «υλικό». Έχει δε ισχυρές αντιφάσεις. Περιλαμβάνει από αυξημένη παραβατικότητα έως πολιτικές σκοπιμότητες. Από εναλλακτικές μορφές κοινωνικής έκφρασης έως υποκριτικές φωνές περί ανομίας, ή και κατάλυσης της δημοκρατίας! Από υποβόσκουσες αντιεξουσιαστικές δράσεις μέχρι αστυνομική προσέγγιση βεντέτας.
Τα Εξάρχεια, παρά την σκόπιμη απαξίωση διαφόρων ειδών, που επιχειρούν συστήματα διαφόρων ειδών (έτσι πάει), είναι μία ξεχωριστή περίπτωση στο αθηναϊκό παζλ. Και σε κάθε περίπτωση παραμένουν ακόμη κι έτσι μία πανέμορφη και γοητευτική γειτονιά της Αθήνας, με τη δική τους ιστορία και μία αλλόκοτα όμορφη επίδραση σε γενιές και γενιές. Και σίγουρα δεν θέλουν καμία… «λευτεριά» ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Ούτε όμως και καμία «προστασία».
Τα Εξάρχεια έχουν πρόβλημα, αλλά από μόνα τους δεν είναι το πρόβλημα. Είναι απλώς το θύμα. Και το πρόβλημά τους είναι ότι αφενός μαζεύτηκε πολύ υποκρισία και αρκετοί εκμεταλλεύονται ένα περίεργο «ειδικό καθεστώς», που οικοδόμησαν τα τελευταία χρόνια, αφετέρου έγιναν πεδίο πολιτικών συγκρούσεων, την ώρα που έπρεπε να σταματήσει η διαδικασία μετατροπής τους σε θέατρο μαχών διαφόρων ειδών (και πάλι).
Ασφαλώς η παραβατικότητα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν μπορεί να υπάρχει άβατο, προφανώς. Φυσικά δεν νοείται καμία ανοχή στην εγκληματικότητα, που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το πέπλο αντιεξουσιαστικών και αντισυστημικών κινημάτων. Και δεν νοείται καμία δήθεν ανθρωπιστική δράση με τουλάχιστον περίεργες μεθόδους και ακόμη πιο περίεργες σκοπιμότητες.
Αλήθεια, είναι σοβαρό να θεωρεί κανείς ότι υπάρχει αλληλεγγύη σε πρόσφυγες, όταν οι πρόσφυγες αυτοί στεγάζονται αυθαίρετα σε κτήρια υπό κατάληψη, χωρίς καν να έχουν καταγραφεί επίσημα; Αλληλεγγύη είναι αυτό ή εμπόριο ανθρωπιάς; Κι αν μία αστυνομική επιχείρηση μπορεί να απειλεί την αξιοπρέπειά τους, το να τους διαχειρίζονται οι επαγγελματίες «ανθρωπιστές» με έναν εντελώς άδηλο τρόπο είναι άραγε λογικό και αποδεκτό;
Από την άλλη, βέβαια υπάρχει και το άκρο που λέγεται αστυνομική συμπεριφορά, που συχνά κινείται από την υπερβολή του αυταρχισμού έως και την ακραία βία – ο 16χρονος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε από αστυνομικό. Υπάρχει το μένος και η ρεβανσιστική διάθεση κάποιων λεγόμενων «οργάνων της τάξης», που απειλεί οποιαδήποτε προσπάθεια να βρεθεί μία ισορροπία στην περιοχή. Η λογική Μπαλάσκα περί «σκουπιδιών», όταν αναφέρεται σε ανθρώπους (σε οποιουσδήποτε ανθρώπους, ακόμη και όσους κάνουν παρανομίες), είναι αποτρόπαια και επικίνδυνη. Ακόμη κι αν δεν το ήθελε να το πει έτσι ακριβώς, ουσιαστικά πρόδωσε μία αντίληψη που εμφιλοχωρεί σε ορισμένα στρώματα της ελληνικής αστυνομίας. Με τέτοια αντίληψη ένας αστυνομικός σήκωσε πριν 11 χρόνια το όπλο απέναντι σε ένα νέο παιδί, θεωρώντας το μάλλον «σκουπίδι» και «σκόνη», που πρέπει να «καθαριστεί» και του αφαίρεσε τη ζωή.
Τα Εξάρχεια δεν χρειάζονται ούτε τη μία άκρη, ούτε την άλλη.