Για να ακριβολογούμε: Από τη στιγμή που ο Τσίπρας ξεκαθάρισε, εδώ και δύο χρόνια ότι δεν τίθεται θέμα εξόδου από το ευρώ και υποσχέθηκε προεκλογικά ότι “θα διαπραγματευτεί με ασφάλεια” το πλαίσιο ήταν συγκεκρριμένο και περιορισμένο.
Στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές – εταίρους λοιπόν το ζητούμενο ήταν πού θα βρεθεί ένα σημείο ισορροπίας. Με ποδοσφαιρικούς όρους στο γήπεδο αυτό η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέβηκε να ρίξει τρία γκολ στη Μέρκελ, αλλά να πάρει την ισοπαλία, ή έστω να χάσει μ ανατρέψιμη διαφορά στο δεύτερο γύρο. Αν αναλογιστεί κανείς ότι κάποιοι ειχαν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να καταρρέει στον μήνα πάνω, δηλαδή έως τις 28 Φεβρουαρίου, ήδη ο Τσίπρας κατάφερε να υπερδιπλασιάσει το χρόνο της!
Στόχος λοιπόν ένας συμβιβασμός, ακόμη κι αν δεν είναι επαρκώς έντιμος. Αρκεί να αποτρέπει εξεφτελισμούς τύπου κυβέρνησης Σαμαρά και να δίνει περιθώρια για την εφαρμογή ορισμένων πολιτικών, που δεν ήταν στο ρεπορτόριο της προηγούμενης.
Στο πώτο κομμάτι δείχνε να τα καταφέρνει, αποφεύγει τον διασυρμό: ξεκαθαρίστηκε για παράδειγμα ότι με αυτή την κυβέρνηση τα νομοσχέδια θα τα φτιάχνουν οι υπουργοί και όχι ο Κοστέλο ή ο Βάιζερ – και μάλλιστα όπως αποδεικνύεται με τις 100 δόσεις, σαφώς πιο επιτυχημένα. Ότι θα έχει την ευχέρεια να αποφύγει ακραία μέτρα, όπως μερικά που περιείχει το email Χαρδούβελη.
Αν λοιπόν στο εξωτερικό μέτωπο ο ρεαλιστικός στόχος δεν ήταν η νίκη – το αντιλαμβάνονται αυτό οι περισσότεροι πολίτες – το κρίσιμο και καθοριστικό είναι τι θα κάνει στο εσωτερικό μέτωπο η κυβέρνηση. Εκεί θα κριθεί και εκεί την περιμένουν όλοι.
Περιμένουν λοιπόν τη συγκρουση με τα ισχυρά συμφέροντα – η νομοθέτηση για τις τριγωνικές συναλλαγές ήταν ένα καλό πρώτο βήμα.
Τι θα κάνει με τη διαπλοκή – ονόματα και μη χωριό.
Τι θα κάνει με τους ολιγάρχες, τους λεγόμενους. Με τις χαριστικές ρυθμίσεις, που απαλλάσουν ισχυρούς και καταδικάζουν αδύναμους. Τι θα κάνει με το μαύρο χρήμα, τις κάθε λογής λίστες, τις καταθέσεις δις στο εξωτερικό. Τι θα κάνει με τη δικαιότερη φορολόγηση, καθώς τα στοιχεία για την άδικη κατανομή των φόρων ειναι συντριπτικά. Τι θα κάνει με τις προμήθειες του δημοσίου, με τη διαφάνεια.
Φυσικά τι θα κάνε και στην καθημερινότητα του πολίτη: εάν έχει ιδέες και προχωρήσει σε πρακτικές εφαρμογές, που να βελτιώνουν την καθημερινή ζωή. Στην οργάνωση της δημόσιας διοίκησης για παράδειγμα.
Εάν θα αποφύγει γκάφες σε κρίσιμα θέματα στα οποία έχει μία επιπολαιότητα ανέκαθεν.
Εάν έχει πράγματι κάτι να προσφέρει στη διαμόρφωση ενός νέους παραγωγικού μοντέλου. Και φυσικά εάν όντως έχει και σε συνθήκες εξουσίας το ηθικό πλεονέκτημα έναντι κάθε παλαιού καθεστώτος.
Στο εσωτερικό λοιπόν θα κριθεί ουσιαστικά η κυβέρνηση Τσίπρα στην πρώτη φάση. Εκεί θα κάνει κυρίως τη διαφορά. Και όσο δυναμώνει στο εσωτερικό και εδραιώνεται τόσο μπορεί να ελπίζει σε καλύτερα αποτελέσματα στο εξωτερικό.