Έρχεται κάποια στιγμή που γίνεται ο διαχωρισμός. Που παύει να ισχύει «μικροί, μεγάλοι στο καφενείο». Από δω οι Μικροί, από κει οι Μεγάλοι σου λέει, τέλος.
Η υπόθεση με τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων είναι ένα τέτοιο θέμα, με βάση το οποίο ο διαχωρισμός γίνεται, είτε το θέλεις, είτε δεν το θέλεις. Με ολοκληρωμένο το έργο της κοινοβουλευτικής επιτροπής, η οποία ξεκαθαρίζει τη νομική δυνατότητα, πέραν της ηθικής, να απαιτηθούν οι οφειλές της Γερμανίας προς τη χώρα μας, τα ψέματα τελειώνουν. Και εδώ πράγματι θα φανεί ποιος είναι κανονικός «μερκελικός», που λέγαμε παλιά, ποιος είναι κρυφομερκελικός και ποιος έχει τα κότσια να πάει τον αγώνα της διεκδίκησης μέχρι τέλους. Εκτός κι αν όλοι, όταν υποστήριζαν ότι πρέπει να διατυπωθεί με όλη τη νομική της υπόσταση η διεκδίκηση, απλώς έλεγαν καμιά «μαλ…ία» να περάσει η ώρα – είχαμε και τέτοια παραδείγματα, δεν θα αποτελέσει έκπληξη, μία ακόμα κωλοτούμπα.
Μέχρι να θέσει η άνοδος της αριστεράς στην εξουσία το θέμα με τις γερμανικές αποζημιώσεις, το πεδίο ήταν καθαρά αρνητικό. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πότε με ωμή και κυνική αποφυγή και θάψιμο του θέματος και πότε με απίστευτα τερτίπια κωλυσιεργίας και παρελκυστικής τακτικής, ντυμένης με παραμύθια για αφελείς, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, είχε κάνει επί δεκαετίες γαργάρα το μείζον αυτό εθνικό ζήτημα. Ουδείς είχε διάθεση να παρενοχλήσει το Βερολίνο και εκείνο με τη σειρά του μάλλον «εκτιμούσε» με τον ανάλογο τρόπο την παραίτηση αυτή – και ο νοών νοείτω.
Από την ώρα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την εξουσία έχοντας στην ατζέντα του αυτό το αίτημα, δεν δικαιολογούνται καθυστερήσεις, παλινωδίες και τακτικισμοί. Το θέμα αυτό θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να τεθεί στην αρχική διαπραγμάτευση με τους δανειστές, παραπλεύρως βέβαια, διότι δεν τους αφορούσε ευθέως. Πιθανόν δε η διαπραγμάτευση του 2015 να απέτυχε και επειδή οι Γερμανοί κατάλαβαν, με βάση και τους ελληνικούς χειρισμούς στο συγκεκριμένο μέτωπο, ότι είχαν να κάνουν με απροετοίμαστους συνομιλητές, οι οποίοι είχαν την αυταπάτη ότι θα κέρδιζαν τον πόλεμο χωρίς να ρίξουν ούτε μία τουφεκιά. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και θα κριθεί από την ιστορία. Εκείνο, που δεν είναι ακόμα γνωστό είναι τι θα γίνει τώρα, ενάμισι χρόνο μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 και ενώ χρειάστηκαν αρκετές διαδικασίες και πολύτιμος χρόνος για να υπάρξει ένα εμπεριστατωμένο κείμενο από την ελληνική πλευρά για το θέμα.
«Είναι η καλύτερη βάση για μια ειλικρινή και ήρεμη σχέση ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Έλληνες» παραδέχεται ως και το γερμανικό περιοδικό Spiegel, αναφερόμενο στο πώς η Αθήνα θα μπορούσε να διεκδικήσει ως και 296 δις ευρώ από το Βερολίνο, όχι μόνο δια της διπλωματικής, αλλά και της νομικής οδού.
Πέρσι ο Αλέξης Τσίπρας είχε μιλήσει στην πρώτη συνάντησή του με την Μέρκελ, μόνο για την ηθική διάσταση της υπόθεσης. Προφανώς δεν υπάρχει μόνο αυτή και ούτε σε αυτή περιοριζόταν η αριστερά τόσα χρόνια όταν έθετε το θέμα. Ήρθε ο καιρός λοιπόν να δούμε τι κουβαλάει ο καθένας μέσα του.
Και όταν λέμε ο καθένας, εννοούμε όλοι. Και αριστεροί και κεντρώοι και δεξιοί…