Η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές ειναι στο πιο κρίσιμο σημείο, με την ελληνικη αντιπροσωπεία να επιδεικνύει στοιχεια ρεαλισμού και διάθεση συμβιβασμού, λαμβάνοντας υπόψη τη λαϊκή εντολή της 25ης Γενάρη.
Προσπαθεί με όλες της τις δυναμεις, να πετύχει ο,τι καλύτερο γινεται μεσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Χωρις υπερβολικές απαιτήσεις και δίχως ακραίες κινήσεις.
Ακόμη και τρίτες, ουδέτερες, τρόπον τινά, δυνάμεις βλέπουν ότι ανυποχωρητη στάση και μηδαμινή διάθεση υποχώρησης επιδεικνύει το Βερολίνο.
Παρότι το προγραμμα που επέβαλαν στην Ελλαδα οι Γερμανοί εδώ απο πέντε χρόνια εχει αποτύχει απο κάθε άποψη, επιμένουν στην ίδια συνταγή. Αγνοώντας δε τη δημοκρατική διαδικασια ενός ολόκληρου λαού – ο οποιος στο μεταξύ είδε δείξει μεγάλη υπομονή και πλήρωσε με θυσίες την κρίση – προσβάλλουν ακόμη και τη νοημοσύνη του, φυσικά και το δικαίωμα της επιλογής.
Η μάχη λοιπον που δίδεται αυτή την ώρα και δεν αφορά μονο στους Έλληνες, σχετίζεται με την αλλαγή της λανθασμένης, άδικης και αδιέξοδης συνταγής της λιτότητας που επέβαλε το Βερολίνο. Σημειωτέον οτι δεν πρόκειται για “σωτήρες”: από την κρίση χρέους η Γερμανία εχει κερδίσει πάνω απο 100 δις ευρω αυτά τα χρόνια, άρα κάτι πολυ σάπιο υπαρχει στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκη Ένωση, που υποτίθεται λειτουργεί και με βάση την αρχή της αλληλεγγύης.
Το ζητούμενο λοιπον αυτή την ώρα ειναι να υποχωρήσει το Βερολίνο για να βρεθει ένας έντιμος συμβιβασμός. Και οχι φυσικά να ηττηθεί μια κυβερνηση και ένας ολόκληρος λαός, για να συνεχίσει να είναι το θύμα αποτυχημένων πολιτικών, προς δόξα μιας Γερμανικής Ευρώπης.
Κι όμως υπάρχουν στην Ελλάδα πολιτικές δυνάμεις, που αντί να κάνουν μέτωπο κατα του Βερολίνου, επιχειρούν να συνασπιστούν εναντίον της κυβερνησης, δίνοντας απλόχερη βοήθεια στην Μερκελ, τον Σόιμπλε και τον Ντάισελμπλουμ. Που περιμένουν πώς και πώς οποιαδήποτε κρίσιμη στιγμή στην πορεία της διαπραγμάτευσης για να επιτεθούν στην νεοεκλεγείσα κυβερνηση, αδιαφορώντας και γι αυτή την επιθυμία του ελληνικού λαού να υπάρξει η διεκδίκηση μιας νέας συμφωνίας. Σημειωτέον, ότι οι συμφωνίες ειναι για να αλλάζουν όταν δεν λειτουργούν και βεβαίως δεν αποτελούν αυτοσκοπό σε οποιαδήποτε έκφανση της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας.
Υπάρχουν δυναμεις, όπως η ηγετικη ομαδα της ΝΔ, υπό τον Σαμαρά, αλλα και νεόκοπων δυνάμεων στον μνημονιακό χώρο της ευρωλιγούρας, όπως το Ποτάμι, που κάνουν… κρα, να αποτύχει η διαπραγμάτευση και να αναλάβουν εκείνοι, ως πειθήνια όργανα του Βερολίνου να κάνουν τι άραγε; Να συνεχίσουν μια αποτυχημένη και καταδικασμένη πολιτική – ξεχωρίζω τη στάση του ΠΑΣΟΚ γιατί εχει την εμπειρία να συμπεριφερθεί με μεγαλύτερη προσοχή και όχι γιατί δεν πιστεύει τα ίδια περίπου.
Αντί λοιπόν να στραφούν εναντίον της επιμονής τη Βερολίνου σε μια αποτυχημένη πολιτική, να καταδικάσουν τις υπαναχωρήσεις του στη διαπραγμάτευση, και να αποδοκιμάσουν την προσβλητική του συμπεριφορά, σπεύδουν να στήσουν αντιπολιτευτικό μέτωπο, αδυνατιζοντας κι αυτή τη δυσκολη διαπραγματευτική θέση της χώρας. Την ώρα που δυναμεις απ´ όλο τον κόσμο συντάσσονται με την ελληνική προσπάθεια και προσπαθούν να βοηθήσουν στον αγώνα, την ώρα που ο αγώνας της Αθήνας συγκινεί και συνεγειρει εκατομμύρια πολίτες σε κάθε άκρη της γης, υπάρχουν στο εσωτερικό πολιτικά κόμματα, που υπονομεύουν το εγχείρημα. Θα ήταν αδιάφορο, έαν δεν ήταν ζημιογόνο. Και θα ήταν απλά για λύπηση εάν δεν ηταν τόσο θλιβερό. Απλά, με τόσα εφιαλτικά παραδείγματα στην ελληνική ιστορία, δεν είναι ούτε πρωτόγνωρη, ούτε περίεργη αυτή η στάση… Άξιοι συνεχιστές των πιο μαύρων σελίδων της ιστορίας μας, θα μείνουν για πάντα στιγματισμένοι για όσα κάνουν ή δεν κάνουν στην ιστορική αυτή συγκυρία. Και μάλιστα όποια κατάληξη κι αν έχει η διαπραγμάτευση.