Το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης στη χώρα μας έχει εμπλακεί στη δίνη των πολιτικών εξελίξεων στη Γερμανία, όπου στην προοπτική των εκλογών το φθινόπωρο του 2017 κάθε παραχώρηση προς την Ελλάδα εκλαμβάνεται ως υποχώρηση με σημαντικό πολιτικό κόστος για το κόμμα της καγκελάριου Ανγκελα Μέρκελ.
Η κοινή γνώμη στη Γερμανία δεν βιώνει τη συγκυρία ως σοβαρή κρίση της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλά ως μια σειρά επιμέρους προβλημάτων που δημιουργούν οι αναποτελεσματικές και σπάταλες χώρες του Νότου, όπως κατεξοχήν η Ελλάδα.
Οταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εμφανίζεται σκληρός και άκαμπτος, κερδίζει πόντους στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, αλλά η στάση του δεν είναι μόνο ζήτημα προεκλογικής τακτικής.
Φαίνεται ότι δεν έχει εγκαταλείψει την πρότασή του για Grexit και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να την επαναφέρει στο προσκήνιο.
Η άποψη αυτή είναι δημοφιλής σε σημαντικό κομμάτι της γερμανικής κοινής γνώμης, ενώ απηχεί και τη στρατηγική ανάλυση ενός τμήματος της ελίτ ότι το ευρώ με τη σημερινή του μορφή έχει αποτύχει και πρέπει να μεταλλαχθεί αφού πρώτα ξεφορτωθεί τους αδύναμους κρίκους.
Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος, ο οποίος εκφράζεται από θέσεις όπως αυτή του προέδρου του Συνδέσμου των Γερμανών Βιομηχάνων Ούλριχ Γκρίλο, ο οποίος δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι «εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να βοηθήσουμε τους Ελληνες. Πρέπει να κρατήσουμε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.», τονίζοντας μάλιστα ότι οι Ελληνες αξίζουν τον σεβασμό για τις θυσίες που έχουν κάνει και ότι αν η Γερμανία είχε προχωρήσει σε παρόμοιες μεταρρυθμίσεις, θα είχαν εκδηλωθεί βίαιες εξεγέρσεις.
Καταγράφεται δηλαδή και στη Γερμανία ουσιαστική διαφωνία σχετικά με τους χειρισμούς τόσο για την Ελλάδα όσο και για το μέλλον της Ευρωζώνης, η οποία είναι καθοριστική διότι η συγκεκριμένη χώρα δίνει κατεύθυνση σήμερα στις ευρωπαϊκές πολιτικές. Χωρίς την υποστήριξη της Γερμανίας δεν υπάρχουν Ευρωζώνη και Ε.Ε.
Οταν, όμως, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών οδηγεί την Ελλάδα σε αδιέξοδο και χρησιμοποιεί το ΔΝΤ σαν μπαμπούλα, δεν βοηθάει την επιστροφή της χώρας μας στην κανονικότητα και την ισότιμη συμμετοχή της σε έναν κοινό οικονομικό χώρο, αλλά μετατρέπει την Ευρωζώνη σε έναν μηχανισμό οικονομικής και πολιτικής επιβολής των ισχυρών επί των αδυνάτων.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αν η γερμανική ηγεσία αποφασίσει να αλλάξει κατεύθυνση επενδύοντας -πολιτικά αλλά και οικονομικά- στην αλληλεγγύη της Ευρωζώνης και στη στήριξη των αδύναμων κρίκων, θα πρέπει να ξεπεράσει τα εμπόδια που η ίδια δημιούργησε στο εσωτερικό της όταν καλλιεργούσε τα λαϊκίστικα και μισαλλόδοξα στερεότυπα περί «τεμπέληδων και σπάταλων Ελλήνων» και «υπεροχής της γερμανικής οικονομίας».
Η γερμανική ηγεσία πρέπει να ξεκαθαρίσει αν τελικά θέλει την Ευρωζώνη και να εξηγήσει στους πολίτες της χωρίς λαϊκισμούς και απλοϊκότητες ότι θα πρέπει να αναλάβουν κι εκείνοι το κόστος. Διαφορετικά η ενωμένη Ευρώπη δεν έχει μέλλον.
*Το παρόν άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ»