Ορισμένα στοιχεία δείχνουν ότι η οικονομική δραστηριότητα μπαίνει σε θετικό έδαφος, έστω και με αργούς ρυθμούς, καθώς πολλοί επιμέρους δείκτες, όπως η βιομηχανική παραγωγή, η κατανάλωση και οι εξαγωγές, κινούνται ανοδικά, ενώ και το ποσοστό ανεργίας μειώνεται.
Την ίδια στιγμή, όμως, σε ένα άλλο επίπεδο, έρχεται σήμα κινδύνου από ορισμένους δείκτες ασφυξίας, όπως κατεξοχήν οι κατασχέσεις στις οποίες προχωρά η Εφορία σε όσους έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές, αλλά και η πορεία των κόκκινων δανείων, τα οποία σε πραγματικούς όρους δεν μειώνονται.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο αριθμός των φορολογουμένων των οποίων οι τραπεζικοί λογαριασμοί έχουν δεσμευτεί έφτασε τους 970.000, ενώ η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), στην οποία υπάγονται όλες οι υπηρεσίες της Εφορίας, προχωρά σε 20.000 κατασχέσεις τον μήνα. Εάν λάβουμε υπόψη ότι περίπου 4 εκατομμύρια φορολογούμενοι έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές και μπορεί να επιβληθούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης σε περίπου 1,5 εκατομμύριο από αυτούς (οι υπόλοιποι δεν διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία, έχουν πτωχεύσει κ.λπ.), η εικόνα είναι ανησυχητική.
Σχεδόν το σύνολο των φορολογουμένων της τελευταίας κατηγορίας δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τις οφειλές του, να τις ρυθμίσει ή να τηρήσει τη ρύθμιση και υφίσταται αναγκαστικά μέτρα είσπραξης. Το σύστημα διακανονισμών της Εφορίας δεν βοηθάει, αφού αντιμετωπίζει ισοπεδωτικά τους φορολογουμένους, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για παραβάτες που οφείλουν πρόστιμα για λαθρεμπόριο ή συνταξιούχους που χρωστάνε φόρους εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι οικονομικές τους δυνατότητες και υποχρεώσεις.
Οι οφειλές προς την Εφορία έχουν ξεπεράσει τα 95 δισ. ευρώ, τα κόκκινα δάνεια είναι περισσότερο από 100 δισ. ευρώ, ενώ οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία υπολογίζονται σε πάνω από 20 δισ. ευρώ.
Συνολικά, δηλαδή, νοικοκυριά και επιχειρήσεις χρωστάνε πάνω από 200 δισ. ευρώ, ήτοι πάνω από το 110% του ΑΕΠ, ενώ πολλοί από όσους βαρύνονται με οφειλές αργά ή γρήγορα θα δουν την περιουσία τους να αλλάζει χέρια.
Μέχρι στιγμής η Εφορία δεν προχωρά σε γενικευμένους πλειστηριασμούς ακινήτων, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Το ίδιο και οι τράπεζες. Εκείνοι δε που θα επωφεληθούν θα είναι κατά κύριο λόγο τα «ξένα κοράκια» που ετοιμάζονται να αποκτήσουν περιουσιακά στοιχεία σε εξευτελιστικές τιμές ή ακόμα και «αξιότιμοι γνωστοί-άγνωστοι» φοροφυγάδες και κάθε λογής αεριτζήδες που φρόντισαν να διοχετεύσουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό και περιμένουν πώς και πώς τους πλειστηριασμούς.
Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι άδικη, αφού η μεγάλη πλειονότητα των οφειλετών δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων που έβγαλαν τα λεφτά τους στην Ελβετία, αλλά σε αυτούς που πληρώνουν τα σπασμένα της κρίσης με μείωση εισοδήματος και αύξηση φόρων. Πέρα από αυτό, όμως, θα είναι και επικίνδυνη για την οικονομία, αφού ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει στην όποια ανάκαμψη και να την ανατροφοδοτήσει.
Το ιδιωτικό χρέος, εάν δεν αντιμετωπιστεί με προσοχή, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε καταστροφική δύναμη για την αγορά και την κοινωνία.