Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αποχωρώντας από τη θέση του υπουργού Οικονομικών, με συνεντεύξεις του σε γερμανικά αλλά και σε ελληνικό μέσο ενημέρωσης (ΣΚΑΪ) είπε πολλά και διάφορα επιχειρώντας να εξωραΐσει τον ρόλο του στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη και στην αντιμετώπιση της Ελλάδας.
Είναι βέβαιο ότι πολλοί δεν πείστηκαν, ιδιαίτερα όσον αφορά την προσπάθειά του να παρουσιάσει την εικόνα ότι οι ενέργειές του το 2015 απλώς στόχευαν στο να τηρηθούν οι κανόνες χωρίς να παρεισφρήσουν πολιτικά κίνητρα, αλλά και ότι το 2010 δεν ήταν τα συμφέροντα των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών εκείνα που πρυτάνευσαν στο να μη γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Ακόμα και στη Γερμανία υπήρξε κριτική από τον Τύπο, αλλά και από την αντιπολίτευση.
Ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, μάλιστα, χαρακτήρισε τον κ. Σόιμπλε διχαστική φιγούρα που με τη σκληρή του στάση κατάφερε να στρέψει όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. εναντίον της Γερμανίας.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο κ. Σόιμπλε μπορεί να εξάπτει τα πολιτικά πάθη σε όλη την Ευρώπη, αλλά στη Γερμανία είναι ο δημοφιλέστερος πολιτικός.
Και τούτο είναι λογικό από τη στιγμή που ο βασικός ρόλος του στη διάρκεια της οκταετούς θητείας του στο υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας ήταν να διαχειριστεί την κρίση προς όφελος της χώρας του, ακόμα και σε βάρος των εταίρων της.
Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα οι χώρες του Νότου πνέουν τα μένεα εναντίον της Γερμανίας, η οικονομία της οποίας ανθεί και μεγαλώνει την απόστασή της από τους υπόλοιπους, ενώ οι διαλυτικές τάσεις στην Ευρωζώνη είναι ισχυρότερες από ποτέ.
Εάν η Γερμανία είχε προτάξει το κοινό όφελος και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και όχι τα δικά της στενώς εννοούμενα συμφέροντα, πιθανότατα θα είχε διαφυλαχθεί η ευρωπαϊκή συνοχή, αλλά είναι βέβαιο ότι η χώρα του κ. Σόιμπλε θα είχε επωμιστεί σημαντικό κόστος και ο ίδιος θα πάτωνε στις δημοσκοπήσεις δημοφιλίας.
Είναι η ίδια η φύση της Ευρωζώνης που οδηγεί τα πράγματα στην κατεύθυνση αυτή, αφού δεν πρόκειται για ομοσπονδία με μηχανισμούς δημοκρατικού ελέγχου και οικονομικής εξισορρόπησης, αλλά για ανεξάρτητες χώρες οι οποίες, όταν τα πράγματα στενεύουν, λειτουργούν ανταγωνιστικά μεταξύ τους και τελικά επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου.
Οσο για το ευρώ, αποδείχθηκε ότι όχι απλώς δεν βοήθησε στο να συγκλίνουν οι χώρες-μέλη, αλλά αντιθέτως οδήγησε σε μεγέθυνση των αποκλίσεων σε όλα τα επίπεδα.
Το καθοριστικό δεν ήταν η προσωπικότητα του κ. Σόιμπλε, αφού στην πραγματικότητα ο ίδιος δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του γερμανικού κατεστημένου και της γερμανικής κοινής γνώμης, όπου και λογοδοτεί.
Η οικονομική καταστροφή που έγινε στην Ελλάδα και η ζημιά στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν υπήρξαν προτεραιότητες για το γερμανικό κατεστημένο, οπότε πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και για τον υπουργό Οικονομικό της χώρας.
Όλα δείχνουν, μάλιστα, ότι και η επόμενη γερμανική κυβέρνηση στην ίδια κατεύθυνση θα κινηθεί, καθώς οι προτεραιότητες του οικονομικοπολιτικού συστήματος στη χώρα δεν έχουν αλλάξει.
Επομένως η πορεία προς μια πιο γερμανική Ευρώπη δεν φαίνεται εύκολο να ανακοπεί.