Αν θέλουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα στο πολιτικό πεδίο την επομένη των εκλογών και του σχηματισμού κυβέρνησης, θα πρέπει να αξιολογήσουμε συνδυαστικά τα αποτελέσματα της κάλπης με εκείνα του δημοψηφίσματος.
Οι τελευταίες εκλογές έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι εκτίμησαν πως η υπογραφή του τρίτου μνημονίου ήταν αναγκαία και ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να υποχώρησε σε σχέση με τις αρχικές επιδιώξεις και υποσχέσεις του, να προέβη σε μια αναγκαία κίνηση, δεδομένου ότι έδωσε τη μάχη, αλλά τελικά λόγω των συσχετισμών δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό.
Το αποτέλεσμα επισφραγίζει το μνημόνιο ως αναπόφευκτη πραγματικότητα, ενώ δείχνει ότι οι ψηφοφόροι θεώρησαν πως καλύτερος διαχειριστής του θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη πλευρά, όμως, αν ανατρέξουμε στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος γίνεται σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν αντέχει άλλο τις πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια και θέλει κάτι διαφορετικό.
Μπορεί υπό την απειλή του Grexit ο κόσμος να αποδέχτηκε τον δρόμο του μνημονίου, αλλά περιμένει από τη νέα κυβέρνηση να συνεχίσει τη διαπραγμάτευση για να απαλύνει τις επιπτώσεις των μέτρων που θα αρχίσουν να υλοποιούνται. Αυτή άλλωστε ήταν και η προεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς μίλησε για εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου με κοινωνική ευαισθησία και δικαιότερη κατανομή των βαρών.
Επιπλέον, ένα μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης, που περιλαμβάνει χαμηλά αλλά και μεσαία έως μεσο-ανώτερα εισοδήματα και κινείται από τον χώρο του Κέντρου μέχρι την Αριστερά, επενδύει πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντάς του τη δυνατότητα να αναλάβει την εκπροσώπηση του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, ο οποίος έμεινε ακάλυπτος μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη πλευρά, η οικονομική πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Ηδη καταγράφηκε υστέρηση στα έσοδα και ετοιμάζονται πυρετωδώς, ανάμεσα σε άλλα, αλλαγές στη φορολογική κλίμακα, αναθεώρηση της ρύθμισης των 100 δόσεων και κατάργηση ορισμένων φοροαπαλλαγών.
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι εργάζεται για να κατανείμει τα βάρη στους έχοντες, αλλά δεν πρόκειται για εύκολο έργο.
Τα περιθώρια ανακατανομής είναι πολύ περιορισμένα δεδομένου ότι, σύμφωνα με τις φορολογικές δηλώσεις, τα «πλούσια» νοικοκυριά είναι πολύ λίγα για να υπάρξει αποτέλεσμα. Επιπλέον, οι δηλώσεις δεν λένε την αλήθεια και δεν αποκαλύπτουν τους «έχοντες» που φοροδιαφεύγουν και παρουσιάζουν χαμηλά εισοδήματα. Η αποκάλυψη της φοροδιαφυγής είναι εφικτή, χρειάζεται όμως χρόνο, ενώ η ανάγκη για έσοδα είναι έντονη «εδώ και τώρα».
Επομένως, το ρίσκο να αυξηθεί η επιβάρυνση για τη μεγάλη μάζα των μεσαίων νοικοκυριών είναι υπαρκτό, ενώ κόστος για την κατηγορία αυτή πιθανότατα θα υπάρξει και από τα μέτρα για τις συντάξεις.
Ο κόσμος θέλει μια ανάσα και εκτίμησε ότι μπορεί να την πάρει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς τα ποσοστά και η μεγάλη διαφορά από το δεύτερο κόμμα δείχνουν ότι υπάρχουν περιθώρια για την κυβέρνηση, αυτό όμως θα εξαρτηθεί από το πώς θα καταφέρει να δώσει ένα διαφορετικό κοινωνικό στίγμα στην εφαρμογή των μέτρων.