Ένα debate είναι πρώτα από όλα ένα τηλεοπτικό σόου. Και το χθεσινό ήταν σαφώς καλύτερο τηλεοπτικό προϊόν από το προηγούμενο, αλλά και από όλα όσα αντίστοιχα είχαν γίνει στο παρελθόν.
Υπήρξε διάλογος, αντιπαράθεση αλλά και ο χαρακτήρας της “μονομαχίας” που είναι και το ζητούμενο σε τέτοιου είδους εκπομπές.
Ήταν μια μεγάλη πρόοδος σε σχέση με το παρελθόν.
Αν και υπήρξαν όμως αρκετά στοιχεία που κάλυψαν τις ανάγκες του τηλεοπτικού θεάματος, δεν είδαμε πολλές παρεμβάσεις και θέσεις που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τους πολίτες επί της ουσίας.
Δεν ακούστηκαν σχέδια και προτάσεις για τα μεγάλα ζητήματα που θα έπρεπε να απασχολούν το πολιτικό προσωπικό, όπως η ανάπτυξη και η απασχόληση, αλλά ούτε και ουσιαστική συζήτηση για επιμέρους ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες, όπως π.χ. τα κόκκινα δάνεια ή οι συντάξεις.
Από τη φύση τους τέτοια debate σχετίζονται περισσότερο με την παρουσίαση του προσωπικού προφίλ του κάθε υποψηφίου, παρά με την παρουσίαση και ανάλυση των πολιτικών προγραμμάτων.
Περισσότερο ρόλο παίζει η προσωπικότητα του υποψήφιου, παρά η πολιτική ουσία.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, άλλωστε, είναι “χτισμένοι” και οι κανόνες διεξαγωγής. Ο χρόνος για παράδειγμα δεν ευνοεί τις μεγάλες και αναλυτικές τοποθετήσεις.
Είναι, όμως, τόσο μεγάλα και κρίσιμα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα που δεν έχουμε την πολυτέλεια ενός πολιτικού διαλόγου που περιορίζεται στις επιφανειακές προσεγγίσεις και τις ατάκες.
Το νέο μνημόνιο αποτελεί μεν μια εξαιρετικά δεσμευτική πραγματικότητα για την όποια κυβέρνηση την επόμενη ημέρα, αλλά υπάρχουν αρκετά περιθώρια διαπραγμάτευσης, όπως και αρκετά μεγάλα ζητήματα που δεν εντάσσονται άμεσα στη συμφωνία και θα έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης και αντιπαράθεσης.
Ίσως χρειάζονται και άλλου τύπου διαδικασίες τηλεοπτικών αναμετρήσεων, οι οποίες θα εστιάζουν σε θεματικές προσεγγίσεις, με ερωτήσεις που θα διατυπώνονται και από ειδικούς, έτσι ώστε ο διάλογος να φτάνει σε μεγαλύτερο βάθος.
Έγινε ένα βήμα με το χθεσινό debate, αλλά πρέπει να γίνουν και άλλα.