Ας φανταστούμε κάτι δύσκολο. Ας φανταστούμε τον Ιούλιο του 2025 χωρίς κλιματισμό. Χωρίς το ευγενές «μπρρρ» της μονάδας στον τοίχο, χωρίς τη λύτρωση που προσφέρει το ψυχρό ρεύμα αέρα στο μέτωπο, στον αυχένα, στο μυαλό. Χωρίς τον εφευρέτη Γουίλις Κάριερ.

Είναι δύσκολο, σχεδόν απάνθρωπο να σκεφτεί κανείς την καθημερινότητα των πόλεων, των σπιτιών, των μέσων μεταφοράς, των γραφείων, χωρίς αυτό το αθόρυβο, σωτήριο θαύμα της μηχανικής που γεννήθηκε το 1902, από μια ανάγκη πιο… εκδοτική απ’ ό,τι φανταζόμαστε: τη διατήρηση της ποιότητας του αέρα σε ένα τυπογραφείο στο Μπρούκλιν. Ο Κάριερ δεν ανακάλυψε απλώς μια μηχανή. Ανακάλυψε μια νέα εκδοχή της ζωής. Δεκατρία χρόνια μετά, η εταιρεία του -η Carrier Engineering Company- είχε ήδη αναλάβει να δροσίσει τον πλανήτη. Ένα είδος δροσερής επανάστασης με όπλο όχι τις ιδέες, αλλά τους βαθμούς Κελσίου. Αν δεν είχε υπάρξει εκείνος, θα μιλούσαμε σήμερα για έναν πολιτισμό που ιδρώνει, που σκάει από τη ζέστη. Κάπως έτσι, μπορούμε σήμερα να ευγνωμονούμε τον Μεσσία του Ψύχους – γιατί, ναι, ο Κάριερ είναι κάτι σαν Αγιος. Όχι με φωτοστέφανο, αλλά με γρίλια. Το περιοδικό Time, το 1998, δεν τον έβαλε τυχαία στους 100 σημαντικότερους ανθρώπους του 20ού αιώνα.

Τις μέρες που έρχονται, όταν στην Αττική ο υδράργυρος θα θυμίσει Σαχάρα(!) (πεθαίνω για τις υπερβολές συναδέλφων μου σε άλλα sites), όταν το τσιμέντο θα ψήνεται και οι νύχτες θα παραδίδονται στη θερμότητα, θα σκεφτούμε για λίγο πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε να πατήσουμε ένα κουμπί. Ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε μπάνιο κάθε μία ώρα ή να κοιμόμαστε με παγάκια στις μασχάλες, όπως κάποτε. Για να μη θυμηθώ τις εποχές του ανεμιστήρα. Οταν τα πάντα γύρω απλώς… μετακινούσαν τον ζεστό αέρα, σαν μια οφθαλμαπάτη δροσιάς. Θυμάστε εκείνα τα βράδια που το μόνο που άλλαζε ήταν η κατεύθυνση της απελπισίας; Τότε που το αεράκι ήταν πλάνη και το νερό, σωσίβιο.

Σήμερα, μπορούμε να αναπνέουμε. Κυριολεκτικά. Ο Κάριερ δεν έφτιαξε απλώς μια μηχανή, έφτιαξε έναν νέο τρόπο να επιβιώνεις, να εργάζεσαι, να κοιμάσαι. Όταν ονόμασε την εφεύρεσή του «Καιροποιό», ίσως δεν ήξερε πόσο προφητικός ήταν: γιατί άλλαξε τον καιρό μας.
Πέθανε το 1950, αλλά η ιδέα του συνεχίζει να ψύχει σπίτια, γραφεία, σχολεία, μετρό και σινεμά. Είναι ο δροσερός παππούς κάθε καλοκαιρινής απόλαυσης. Εκείνος που έκανε το καλοκαίρι ανεκτό. Εκείνος που μας επέτρεψε να αγαπάμε και τον Ιούλιο γιατί δεν τον φοβόμαστε πια, όσα τρομολαγνικά ποστ κι αν κάνουν κάποιοι μετεωρολόγοι στα social media.

Γι’ αυτό και σήμερα, που οι προγνώσεις μιλούν για νέο κύμα καύσωνα την εβδομάδα 21-25 Ιουλίου, του χρωστάμε για άλλη μια φορά την επιβίωσή μας. Ο Γουίλις Κάριερ είναι εδώ. Σε κάθε μονάδα που δουλεύει σιωπηλά στον τοίχο μας, σε κάθε ανάσα δροσιάς. Ο απόλυτος «Καιροποιός» μας. Και αυτό δεν είναι απλώς μια ανακάλυψη, ένα απλό high five με την τεχνολογία. Είναι ευγνωμοσύνη.