Και ναι… η Ιστορία της Αριστεράς ξαναγράφεται, όπως ένας δεξιόχειρας χρησιμοποιεί το χέρι του για να γράψει: από αριστερά προς τα δεξιά. Τι εννοούμε με αυτό:
Η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ευρωζώνης ξεκίνησε τη θητεία της τον Ιανουάριο από τη φυσική γεωγραφική της θέση: τα αριστερά. Σκίσιμο Μνημονίων, τερματισμό της λιτότητας, επαναφορά κατώτατου μισθού, περιφρούρηση του Δημόσιου τομέα (εδώ τα κατάφερε, με αλλεπάλληλα ΦΕΚ προσλήψεων), μπλόκο στην όποια ιδιωτικοποίηση και πάει λέγοντας.
Σχεδόν έξι μήνες μετά κι αφού η χώρα ολόκληρη πάθαινε απανωτά… εγκεφαλικά με κάθε νέο ναυάγιο για συμφωνία στο παρά 5′, έχουμε φτάσει στο σημείο, η ίδια αριστερή κυβέρνηση να “κατεβάζει” μια πρόταση… βασιλικότερη του Βασιλέως, η οποία -πώς να το κάνουμε “σύντροφοι” – είναι ένα ξεκάθαρο τριετές Μνημόνιο. Και μάλιστα με τόσο σκληρές παραμέτρους που δεν θα ‘χουμε ξαναδεί, αλλά και με περιθώριο για τη λήψη κι επιπλέον μέτρων, αν δεν καλυφθούν οι θεσμοί.
Ωστόσο, εξ όσων βλέπουμε, δεν κουνιέται φύλλο, δεν ανοίγει ρουθούνι, έχουν λουφάξει όλοι που λένε. Ε ρε τι θα γινότανε αν αυτή την ίδια πρόταση (ή και ηπιότερη) την “κατέβαζε” μια κεντροδεξιά κυβέρνηση. Αν την πήγαινε αύριο στο Eurogroup κανένας υπουργός Οικονομικών με το όνομα… Άδωνις, παραδείγματος χάρην και όχι Ευκλείδης. Η επιλογή τυχαία λόγω του εξίσου αρχαιοπρεπούς ονόματος… Θα καιγόταν η Ελλάδα, από το Γαϊδουρονήσι και το Σουφλί, μέχρι την Κέρκυρα και το Σιδηρόκαστρο.
Με έναν αριστοτεχνικό τρόπο, φτάσαμε να παρακαλάμε για μια όποια συμφωνία, ακόμα και κακή, για να γλυτώσουμε από τον τρισχειρότερο εφιάλτη μιας άτακτης χρεοκοπίας. Το είπε άλλωστε ο κ.Τσίπρας. Εδώ πρόκειται για μια απειλή τύπου “τα λεφτά σου ή τη ζωή σου”. Θα δώσουμε λοιπόν τα λεφτά μας για να σωθεί η ζωή μας. Λογικό…
Αν ο κ. Τσίπρας φέρει συμφωνία, το όνομά του θα χαραχτεί με ανεξίτηλα γράμματα ως συνώνυμο εθνικής σωτηρίας. Αν όλα λήξουν κατ’ευχήν από αυτό το δραματικό 48ωρο και τις άλλες επίπονες διαδικασίες στα εθνικά κοινοβούλια των άλλων 18 της Ευρωζώνης, θα του αξίζουν συγχαρητήρια και θα τον δούμε να κυβερνά για πολλά χρόνια ακόμα, έχοντας μαζί του και το “Ναι” και το “Όχι” που έγινε “Ναι”.
Τα μεγαλύτερα συγχαρητήρια όμως θα ανήκουν σε έναν άλλο “αφανή” παίκτη στην όλη ιστορία: στον κ. Σόιμπλε, γιατί θα ‘χει καταφέρει με την πονηριά αλεπούς να κάνει τους, κατά τα άλλα, δαιμόνιους Ελληνες να αποδεχτούν με ανακούφιση αυτά που με μια κεντροδεξιά ή κεντρώα κυβέρνηση δεν θα περνούσαν στον αιώνα τον άπαντα. Κάπως έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον Δούρειο Ίππο να ‘χει αυτή τη φορά οδηγό τον κ. Σόιμπλε, αλλά και ιδεολογικό μανδύα: αυτόν της Αριστεράς.