Καλά λένε πως άλλο να τ’ ακούς κι άλλο να τα βλέπεις. Η κακή τύχη τα ‘φερε να χρειαστώ για πρώτη φορά να εξυπηρετηθώ από δημόσιο νοσοκομείο και μάλιστα στα επείγοντα. Όχι ότι περίμενα και κόκκινο χαλί, αλλά τέτοιο… χάλι δεν το φανταζόμουν.
Τα καλά άρχισαν από την είσοδο κιόλας.Με φριχτούς πόνους, φτάνω στην πύλη του εφημερεύοντος, μαζί με τον συνοδό μου, μέσα στο αυτοκίνητο. Αρχίσαμε να κορνάρουμε γιατί η πύλη παρέμενε κλειστή. Ο υπάλληλος δεν αντέδρασε καν, παρά διάβαζε… την εφημερίδα του. Όταν ο συνοδός μου τού φώναξε να ανοίξει την πύλη, η απάντηση ήταν «Τι θες ρε;». Μετά άρχισε να έρχεται με βήμα πολύ βαρύ και μάγκικο προς το μέρος μας. Όταν του είπε: «κάνε γρήγορα έχω άρρωστο», ο φύλακας απάντησε «Και τι έγινε; Όλοι άρρωστο έχουν». Η στιχομυθία είχε και συνέχεια γιατί δεν μας άφησε να περάσουμε αμέσως, αλλά δεν έχει σημασία να την επαναλάβω εδώ. Νομίζω έγινε κατανοητό ότι αυτός ο άνθρωπος, όχι σε νοσοκομείο δεν θα ‘πρεπε να δουλεύει, αλλά ούτε σε στάνη.
Μέσα αρχίσαν τα καλύτερα. Μια νοσηλεύτρια που μας υποδέχθηκε, αντί να φροντίσει να βρει κάποιο κρεβάτι ή ράντζο για να ακουμπήσω, αφού δεν μπορούσα να σταθώ όρθια, μας είπε ότι έπρεπε πρώτα να βγάλουμε κάρτα, στην άλλη άκρη του νοσοκομείου. Με άφησε να ακουμπάω σε έναν τοίχο κι όταν έξαλλη μια κοπέλα που συνόδευε τη μητέρα της, τής έβαλε τις φωνές, μου έφερε ένα… σκαμνάκι για να κάτσω. Μετά από τρία τέταρτα μου έκανε μια παυσίπονη ένεση. Μετά από άλλη μια ώρα έβγαλα ακτινογραφία και μετά από άλλες τρεις ώρες έναν υπέρηχο. Περιμένα μαζί με άλλους ταλαίπωρους άλλη μια ώρα να πάρω τα αποτελέσματα, για να τα δει η ειδικευόμενη γιατρός, αφού πρώτα, όλο αυτό το διάστημα πέρασε με γκρίνια, φωνές, τσακωμούς για το ποιος ήρθε πρώτος και ποιος δεύτερος.
Ετσι κι αρρωστήσεις και βρεθείς στην ανάγκη τους, ανακαλύπτεις ότι δεν έχεις καμιά αξία σαν άνθρωπος, σου κλέβουν κάθε αξιοπρέπεια, σε κοιτάνε σα να σου λένε ότι «κοίτα, πρέπει να λες κι ευχαριστώ που γύρισα να σε κοιτάξω». Για να μην κατηγορώ όμως επί δικαίους και αδίκους, υπήρξε μια γιατρός που θέλησε να εξυπηρετήσει τις ουρές των ταλαίπωρων, λέγοντας ότι όποιος μπορεί να περπατήσει, να πάει μαζί της για να τους κάνει εκείνη τον υπέρηχο σε άλλο θάλαμο. Το έκανε όμως με τον λάθος τρόπο, κάποιοι πρόλαβαν, έτρεξαν, με αγκωνιές προσπέρασαν άλλους που είχαν έρθει νωρίτερα και το μπάχαλο συνεχίστηκε. Σε κάνουν να βρίζεσαι με τον διπλανό σου, να βλέπειες τον άλλο άρρωστο σαν… ανταγωνιστή, σαν εμπόδιο και να εύχεσαι μέσα σου να εξαφανιστεί για να μπεις πέντε λεπτά νωρίτερα. Να φέρεσαι σα ζώο στον διπλανό σου. Δεν τα βάζω με τους γιατρούς ή τους νοσηλευτές, αν και οι περισσότεροι πάσχουν από αυτό που λέγεται ακηδία και θα ‘πρεπε να το κοιτάξουν αυτό… Τα βάζω με αυτόν που οραματίστηκε χρόνια πριν (συγκεκριμένα το 1983) αυτό το τραγικό δείγμα υπηρεσιών υγείας που αφήνει τον τραυματία από τροχαίο, να περιμένει ακόμα και 8-9 ώρες για να κάνει ένα υπερηχογράφημα (ναι έγινε και αυτό). Τα βάζω με αυτόν τον άσχετο που για να βολέψει ψηφοφόρους, θυγατέρες, γιους, ανίψια, φιλενάδες και λοιπούς συγγενείς, κατέλυσε τα πάντα, καταστρέφοντας πρόνοια, περίθαλψη, υγεία και αξιοπρέπεια. Και τελικά, αν δεν έχεις ιδωτική ασφάλιση, τελείωσες.
Μια χώρα, λένε, δείχνει τον πολιτισμό της από το πώς φέρεται στους ηλικιωμένους της και τους αρρώστους της. Φαίνεται όμως ότι και οι δυο αυτές κατηγορίες κοστίζουν πολλά στην πατρίδα και… δεν συμφέρουν. Δεν πειράζει… Ζήτω το Ε.Σ.Υ.!!