Μέχρι τώρα, μάς έδιναν να καταλάβουμε πως ισοδυναμεί σχεδόν με ποινικό αδίκημα να έχουμε ακίνητο, καταθέσεις στην τράπεζα, αυτοκίνητο, σπίτι στο χωριό, χωράφια από τον παππού, πετρέλαιο για να ζεσταθούμε, φροντιστήριο για να στείλουμε τα παιδιά μας κλπ. κλπ. Τα έχεις; Είσαι πλούσιος, πληρώνεις… Έτσι ξαναγοράζεις το σπίτι σου, το πληρώνεις και πάλι, αυτή τη φορά στο κράτος, ακόμα κι αν το ‘χεις ξενοίκιαστο, ακόμα κι αν μένεις σε αυτό και ως εκ τούτου δεν σου αποφέρει κανένα εισόδημα. Ξεχνάμε δηλαδή πλέον κι αυτά που ξέραμε: ότι φορολογείται στη δήλωση εισοδήματος ό,τι λέει η λέξη: αυτό που αποτελεί εισόδημα. Πλέον αυτό το «αξίωμα» δεν ισχύει.

Από χθες, γίναμε σοφότεροι, γιατί μάθαμε και κάτι άλλο: ότι μπορούμε να κλείνουμε δρόμους, να καταλαμβάνουμε δημόσια κτήρια και χώρους, ελεύθερα, σα να ‘ναι το βιλαέτι μας, ακόμα και χωρίς να έρθουμε αντιμέτωποι με καμιά ποινή. Αρκεί, λέει το σχετικό σχέδιο νόμου του υπουργείου Δικαιοσύνης, να συντρέχει λόγος δημοσίου συμφέροντος. Κι αυτό επαφίεται στην κρίση του εκάστοτε δικαστή. Σαν να μην ήταν ενάντια στο δημόσιο συμφέρον η καταστροφή που συντελέστηκε τον περασμένο Μάρτη στο ιστορικό εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων που είχε ανεγερθεί περί το 1850 στη Σόλωνος, από άτομα που είχαν καταλάβει τη Νομική Σχολή ζητώντας την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού. Σε εκείνη την ίδια κατάληψη είχε καταγγελθεί ότι καταστράφηκε εξοπλισμός, ότι κάηκαν και κάποια βιβλία για προσάναμμα, ότι έγιναν φθορές σε διαδρόμους του κτηρίου από φωτιές που είχαν ανάψει οι καταληψίες. Σα να μην είναι «μείζον δημόσιο συμφέρον» να μένουν τα σχολεία όρθια μετά από κάθε κατάληψη, ώστε να συνεχίσουν να δέχονται και μαθητές (εκτός από καταληψίες) μπας και καταφέρουν να κάνουν κανά μάθημα.

Η… ποινικοποίηση της περιουσίας, όσο απαράδεκτη κι άδικη κι αν είναι, μπορεί κανείς να αντιτάξει ότι γίνεται υπό την πίεση να ρεύσει χρήμα στα στεγνά δημόσια ταμεία. Οι ελεύθερες καταλήψεις όμως, πού ακριβώς αποσκοπούν και σε τι εξυπηρετούν; Θα μπορεί δηλαδή η κάθε ξεσηκωμένη ομάδα να μπουκάρει πχ. στα πανεπιστήμια; Να κλείνει τους δρόμους με το έτσι θέλω; Να σπάει, να καίει και να καταστρέφει ελεύθερα;

Και κάπου εκεί μπαίνει και το θέμα του ασύλου. Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο πώς αντιλαμβάνονται οι άλλες πολιτισμένες χώρες το πανεπιστημιακό άσυλο: Σε Μ. Βρετανία και ΗΠΑ, η είσοδος στα πανεπιστήμια ελέγχεται από ομάδες καθηγητών, υπαλλήλων ή φοιτητών ή από άοπλες οργανωμένες εταιρείες φύλαξης που επεμβαίνουν αν χρειαστεί. Σε πολλές χώρες προβλέπονται ακόμα και μπάρες ή κάρτες εισόδου στα εργαστήρια πχ που έχουν ακριβά και ευαίσθητα μηχανήματα. Στην Ολλανδία η είσοδος κάθε πολίτη είναι απολύτως ελεύθερη, αν κάποιος όμως επιχειρήσει κάτι ύποπτο, η αστυνομία θα κληθεί να παρέμβει και κάνεις δεν διαμαρτύρεται. Καμία σχέση δηλαδή με την Ελλάδα…