Γίνεται η Δραπετσώνα να γίνει… Χάιντ Παρκ ή, άντε, Μύκονος; Κι όμως ναι, θα μπορούσε. Ακόμα και η πιο υποβαθμισμένη περιοχή έχει ελπίδα και πρέπει να «αναστηθεί». Δεν μπορούν όλα να θυσιάζονται στον βωμό του συμφέροντος. Οι κάτοικοι έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους, όταν διεκδικούν το αυτονόητο. Να ζουν σε μια γειτονιά ανθρώπινη, να ανασαίνουν καθαρό αέρα, να μπορούν να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα και όχι να τη βλέπουν με το κιάλι.
Όλα αυτά όμως δεν γίνονται με λόγια που χαϊδεύουν αυτιά, με λαϊκισμούς και προεκλογικές κορώνες, ούτε με μετεκλογικές ρυθμίσεις που σκοντάφτουν σε χίλια σημεία.
Κατ’ αρχάς, αυτά τα περίφημα 640 ή 650 στρέμματα – έκταση, ομολογουμένως, τεράστια – είναι ιδιωτικά, αφού κάποιο μέρος τους ανήκει στην Εθνική Τράπεζα, κάποιο άλλο στη γαλλική Lafarge και, άλλο στην Aegean Oil, για τις οποίες, όπως διαβάζαμε όλη μέρα χθες, στη ρύθμιση που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή, δεν προβλέπεται καμιά αποζημίωση. Κι όλα αυτά την ώρα που εκκρεμεί και η ανακεφαλαιοποίηση της Εθνικής και φυσικά δεν είναι και η καλύτερη εποχή να υπάρχει εμπλοκή ή «σκιά » με οποιοδήποτε περιουσιακό της στοιχείο.
Και βέβαια θα είναι υπέροχο το να αξιοποιηθεί η περιοχή που τώρα έχει μετατραπεί σε απέραντο σκουπιδότοπο και να μετεξελιχθεί έτσι ώστε να βοηθά στην αναβάθμιση της ζωής των κατοίκων, με πάρκα, με πράσινο, με εγκαταστάσεις αθλητισμού και ψυχαγωγίας, αλλά και με αυτό που συνήθως λείπει από τη νοοτροπία της ελληνικής πολιτικής σκηνής: με σχέδιο, σοβαρές προτάσεις και σοβαρό διάλογο με τους ιδιοκτήτες της έκτασης, στους οποίους θα;= μπορούσαν ίσως να δοθούν κίνητρα αξιοποίησης. Δόξα τω Θεώ, αρκετούς συμβούλους και παρατρεχάμενους πληρώνει «χρυσούς» ο Έλληνας. Ας βάλουν λοιπόν τα σοφά μυαλά τους να βρουν εδώ κάποια λύση που και τους επενδυτές δεν θα εξαγριώσει ακόμα περισσότερο και τους κατοίκους θα μπορέσει να βοηθήσει να αποκτήσουν μια πιο ανθρώπινη ζωή. Προς Θεού όμως, χωρίς λαϊκισμούς και εύκολες υποσχέσεις.