Δεν θά ‘θελα να είμαι ούτε τρίχα στο πέτο των δημάρχων των Νοτίων προαστίων. Ούτε φυσικά στη θέση των κατοίκων του Αλίμου, της Γλυφάδας και όλων των όμορων δήμων που από εκεί που περίμεναν μετά Βαΐων και κλάδων τις επενδύσεις, τα καζίνο, τις πισίνες και τα εμπορικά κέντρα – μαμούθ όπου μπορεί να έβρισκαν και καμιά καλοπληρωμένη δουλίτσα, τώρα ετοιμάζονται να υποδεχθούν τις χιλιάδες ψυχές που ξεβράζει το κύμα του Αιγαίου.
Κι ενώ χθες «ξεπάγωσε» η πρώτη συριζαϊκή ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων με τα «φτερά» της Fraport, η ιδιωτικοποίηση/αξιοποίηση του «καλύτερου φιλέτου της Μεσογείου» φαίνεται πως πάει στις καλένδες, καθώς η κυβέρνηση έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο «παράλληλα προγράμματα»: αυτό του ΤΑΙΠΕΔ για την αξιοποίηση του Ελληνικού από τη Lamda Development. Δουλειά που ναι μεν έχει δοθεί, πλην όμως δεν έχει προχωρήσει. Πρόκειται για ένα σχέδιο που σε βάθος χρόνου αναμένεται να φέρει επενδύσεις ύψους 10 δισ. για να μην αναφερθούμε και στις δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας που αναμένετο ότι θα προέκυπταν.
Υπάρχει όμως και το άλλο σχέδιο. Αυτό που πριν βγει από τα επίσημα χείλη Μουζάλα, φαίνεται πως, οσονούπω, λαμβάνει σάρκα και οστά: Το πρώην διεθνές αεροδρόμιο θα γίνει κέντρο υποδοχής για τους πρόσφυγες.
Ποιο εκ των δύο λέτε ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει πράξη; Το μακρόπνοο του ΤΑΙΠΕΔ ή το άμεσο του υπουργείου Μετανάστευσης; Η κυβερνητική – αριστερή πάντα – λογική δίνει από μόνη της την απάντηση: αυτό που καλύπτει την πιο επείγουσα ανάγκη, δηλαδή την τοποθέτηση των προσφύγων που τους πηγαινοφέρνουν από ‘δω κι από ‘κει, ψάχνοντας για πρόχειρες λύσεις. Το Ελληνικό πρόσφερε την εύκολη και γρήγορη απάντηση. Έτσι, η αχανής παρατημένη έκταση που κάθεται εκεί ανεκμετάλλευτη, θα θυσιαστεί και μαζί με αυτήν και το «αναπτυξιακό» πρόγραμμα της χώρας και θα αλλάξει μορφή και από σκουπιδότοπος θα προβιβαστεί σε «αποθήκη ψυχών». Προσωρινά θα μου πείτε. Η ιστορία αυτού του τόπου όμως, δυστυχώς, αποδεικνύει καθημερινά πως τίποτα δεν είναι μονιμότερο του προσωρινού…