Δεν χωρεί αμφιβολία πως το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή είναι η ακρίβεια και όλα τα άλλα έπονται. Και ενώ όλοι πλέον το ξέρουμε πως η πηγή του κακού είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, που δημιούργησε τα προβλήματα στην ενεργειακή επάρκεια και εξ αυτού την ενεργειακή ακρίβεια, το τελευταίο διάστημα δεν ασχολούμαστε με τις τιμές των ενεργειακών προϊόντων, αλλά με τις τιμές στο ράφι. Βλέπετε, η καθημερινή επαφή με το σούπερ μάρκετ και οι καθημερινές ανάγκες, αναδεικνύουν τις απρόσκοπτες εβδομαδιαίες αυξήσεις σε όλα τα προϊόντα που συρρικνώνουν διαρκώς το διαθέσιμο εισόδημα.

Δίκαιη επομένως και κατανοητή η αγανάκτηση των πολιτών γι’ αυτή την εκτός ελέγχου ουσιαστικά κατάσταση που ναι μεν έχει την εξήγησή της, αλλά ουδείς θέλει να την ακούσει και πολύ περισσότερο να την πιστέψει. Όλοι βλέπουμε με τρόμο τον πληθωρισμό να τρέχει με διψήφια ποσοστά, λίγοι όμως πιστεύουν πως αυτό οφείλεται κυρίως στα καύσιμα που εισάγουμε, οι τιμές των οποίων προκαλούν αλυσιδωτές αυξήσεις σε όλα τα προϊόντα – από την παραγωγή, τη μεταφορά έως το ράφι.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, που προφανώς έχει πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, βαφτίζει με το ονοματεπώνυμο του πρωθυπουργού αυτή την ακρίβεια, πιστεύοντας αφελώς πως έτσι κερδίζει πόντους και ψήφους στο εκλογικό σώμα.

Κι αν ήταν αυτή η ακρίβεια ένα φαινόμενο μόνο ελληνικό, ίσως και να γινόταν πιστευτό αυτό το λαϊκίστικο εφεύρημα. Όμως δεν βλέπουν άραγε τι γίνεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης; Μήπως όλες οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών έχουν συνωμοτήσει να επιβάλλουν μια τεράστια ακρίβεια στους πολίτες τους, να τους φτωχύνουν, προκειμένου να κάνουν δώρο στους πλούσιους φίλους τους επιχειρηματίες; Δηλαδή, με τη λογική Τσίπρα η ακρίβεια στη Γερμανία πρέπει να ονομαστεί Σολτς, στη Γαλλία Μακρόν κοκ; Αστεία πράγματα.

Όταν όλος ο πλανήτης έχει μπει σε ένα σπιράλ γενικευμένης ακρίβειας και η ύφεση κτυπά τις πόρτες ακόμα και των θεωρούμενων πιο πλούσιων χωρών, είναι γελοίο να θεωρούν κάποιοι πως είμαστε η μοναδική εξαίρεση και πως οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές αν αυτοί είχαν το τιμόνι της χώρας. Αλλωστε, τα είδαμε τα χαΐρια τους – και δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου.

Δυστυχώς, η ανθρωπότητα καλείται να αντιμετωπίσει μια ακόμα δύσκολη κατάσταση και έναν δύσκολο χειμώνα και χρέος των κυβερνήσεων είναι να προσπαθούν, όσο είναι δυνατόν και στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων της κάθε χώρας, στην άμβλυνση των επιπτώσεων των πρωτοφανών πληθωριστικών πιέσεων, με κάθε πρόσφορο μέσο.

Και για να ‘μαστε ειλικρινείς, στη χώρα μας η κυβέρνηση ήταν από τις πρώτες που πήρε σημαντικές αποφάσεις και πολύ πάνω από τις δημοσιονομικές αντοχές της οικονομίας για να στηρίξει νοικοκυριά και επιχειρήσεις στον τομέα της ενεργειακής ακρίβειας. Τα αποτελέσματα αυτών των πρωτοβουλιών και μέτρων είναι πλέον απτά και στους πιο δύσπιστους, καθώς αδιάψευστος μάρτυς είναι οι λογαριασμοί ηλεκτρικής ενέργειας που φθάνουν στα σπίτια μας. Σύμφωνοι, υπάρχουν μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που δεν μπορούν να αντέξουν την τιμή του ντίζελ, του ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου, ούτε σε αυτά τα -μετά την επιδότηση- επίπεδα. Και σαφώς πρέπει η κυβέρνηση να δράσει στοχευμένα και υπέρ αυτών των μικροεπιχειρηματιών. Άλλο αυτό όμως κι άλλο το δεν κάνει τίποτα και απλώς παρακολουθεί.

Ακόμα κι αυτό το λεγόμενο καλάθι του νοικοκυριού, που επιβλήθηκε από προχθές, αν μη τι άλλο δείχνει πως δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Προσπαθούν να βρουν λύσεις.

Αν αυτές θα είναι και αποτελεσματικές μένει να αποδειχθεί στην πράξη, γιατί το επικοινωνιακό κομμάτι -από μόνο του- δεν αρκεί. Χρειάζεται περιεχόμενο και απτές αποδείξεις. Αλλά όσο και να διαφωνεί κανείς με τα show και τα θεατράλε κόλπα του αρμόδιου υπουργού, ας μη βιαστούμε να αποδομήσουμε αυτή την πρωτοβουλία. Αν στην πράξη αποδειχτεί μούφα, τότε εδώ είμαστε όλοι για να το χρεώσουμε στους εμπνευστές του μέτρου ή και -αντίθετα- αν πετύχει, να τους το πιστώσουμε. Απλά, να δώσουμε -επί του παρόντος- μια πίστωση χρόνου.