Η Εθνική ομάδα μπάσκετ πέτυχε μια σπουδαία νίκη το βράδυ της Τρίτης 9 Σεπτεμβρίου, κερδίζοντας τη Λιθουανία και εξασφαλίζοντας την πρόκριση στα ημιτελικά του Eurobasket 2025. Πρόκειται για μια διάκριση που έρχεται ύστερα από 16 χρόνια και μας ξαναβάζει στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η χαρά είναι μεγάλη, η υπερηφάνεια δεδομένη και η ελπίδα για ένα μετάλλιο, ίσως και για συμμετοχή στον τελικό, εντελώς φυσιολογική.

Eurokinissi Sports

Ωστόσο, μαζί με τον ενθουσιασμό εμφανίστηκαν και οι γνωστές εθνικιστικές κορώνες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλοί χρήστες ανάρτησαν σχόλια που μπερδεύουν τον αθλητισμό με την πολιτική και την Ιστορία: «η γαλανόλευκη σημαία με τον σταυρό θα πατήσει την τουρκική με την ημισέληνο των απίστων», «θα τρίψουμε τη μούρη των Τούρκων στο παρκέ και θέλουμε να δούμε τον Ερντογάν να κλαίει», «θέλουμε να δούμε τους Τουρκαλάδες να μας προσκυνάνε». Τέτοιες φράσεις δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα. Είναι παραλήρημα μίσους από οπαδό και όχι πάθος από φίλαθλο.

Το μπάσκετ είναι παιχνίδι, είναι αγώνας, είναι ευγενής άμιλλα. Η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την Τουρκία στο γήπεδο, όχι σε κάποιο πεδίο μάχης. Αν νικήσουμε, δεν θα πάρουμε πίσω την Πόλη, δεν θα ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς: θα προκριθούμε στον τελικό, διεκδικώντας ένα μετάλλιο. Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος: η διάκριση στο παρκέ, όχι η ικανοποίηση ιστορικών φαντασιώσεων.
Η εμμονή με το παρελθόν, με τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας, με τους σουλτάνους και τα γιουσουφάκια, δεν έχει θέση σε έναν αθλητικό αγώνα του 21ου αιώνα. Οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Μόνο οι κυβερνώντες, μέσα από τις πολιτικές τους, δημιουργούν κατά καιρούς συγκρούσεις και εντάσεις. Ταυτόχρονα, η τουρκική ομάδα αποτελείται από αθλητές και προπονητές που σε πολλές περιπτώσεις έχουν άμεση σχέση με την Ελλάδα: παίζουν ή έπαιξαν σε ελληνικές ομάδες, έχουν συνεργαστεί με Έλληνες παίκτες, μοιράζονται κοινές εμπειρίες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι αντίπαλοι στο γήπεδο, όχι «εχθροί του έθνους». Ο σεβασμός στον αντίπαλο είναι στοιχείο πολιτισμού, και η Ελλάδα που πρώτη δίδαξε την άμιλλα δεν πρέπει να το ξεχνά.

Κάποιοι θα πουν ότι «οι εθνικιστικές φωνές στην Τουρκία, οι Γκρίζοι Λύκοι και άλλες ακραίες ομάδες μάς προκαλούν και άρα έχουμε το δικαίωμα να απαντάμε με τον ίδιο τρόπο». Αυτό είναι λάθος. Εμείς δεν πρέπει να γίνουμε σαν αυτούς. Δεν χτίζεις εθνική αυτοπεποίθηση με το μίσος. Χτίζεις εθνική αυτοπεποίθηση με επιτυχίες, με νίκες, με διάκριση και με σεβασμό προς όλους.
Ο εθνικισμός, όπως έλεγε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, είναι μια «παιδική ασθένεια, η ιλαρά της ανθρωπότητας». Ο πατριωτισμός είναι αγάπη για τη χώρα σου, ο εθνικισμός είναι μίσος για τους άλλους. Ο Ρομέν Γκαρί το διατύπωσε ακόμη πιο ξεκάθαρα: «Πατριωτισμός είναι όταν η αγάπη για τους δικούς σου έρχεται πρώτη. Εθνικισμός είναι όταν το μίσος για τους άλλους έρχεται πρώτο». Και το μίσος δεν μπορεί να χωρέσει μέσα στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου.

Η Εθνική μας έχει μπροστά της μια μεγάλη πρόκληση: να φτάσει σε έναν τελικό Eurobasket και να φέρει έπειτα από χρόνια ένα μετάλλιο. Αυτό είναι που μετράει. Αυτό πρέπει να μας ενώνει όλους. Να πανηγυρίσουμε μαζί για την ομάδα μας, να χαρούμε για τα παιδιά που ιδρώνουν στο παρκέ, να δείξουμε ότι μπορούμε να αγαπάμε την πατρίδα μας χωρίς να μισούμε τους άλλους.

Η Ελλάδα και η Τουρκία θα συναντηθούν στο γήπεδο, όχι στο πεδίο της Ιστορίας. Αν η Εθνική μας νικήσει, θα γράψει μια νέα σελίδα δόξας στο ελληνικό μπάσκετ, όχι στα βιβλία της γεωπολιτικής. Η Εθνική Ελλάδος παίζει μπάσκετ, δεν πολεμάει με τον Ερντογάν. Και αυτή η νίκη, αν έρθει, θα ανήκει στον αθλητισμό, στην πατρίδα μας και στις αξίες που η ίδια η Ελλάδα δίδαξε στον κόσμο.