Τα καρέ στις οθόνες μας μεταφέρουν φλόγες που καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους, σπίτια παραδίδονται στο ανίερο φως της πυρκαγιάς, πυροσβέστες λιποθυμούν από την εξάντληση, ρεπόρτερ τρέχουν για να μην τους περικυκλώσει η φωτιά, να και κάποιοι πολιτικοί που υπόσχονται αποζημιώσεις και γρήγορη αποκατάσταση από τις ζημιές. Η αντιπολίτευση, φυσικά, καταγγέλλει την κυβέρνηση επειδή «άφησε τον κόσμο να καεί».

Αυτές οι εικόνες δεν είναι καινούριες, τις βλέπουμε σε repeat εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, με ελάχιστες διαφορές, η πλοκή αλλάζει, αλλά η βασική υπόθεση αυτού του θρίλερ παραμένει ίδια. Οι πρωταγωνιστές έχουν άλλα πρόσωπα στο καστ, αλλά οι βασικοί ρόλοι μένουν ίδιοι. Όσοι βοηθούν στο δύσκολο έργο της κατάσβεσης θα παραμένουν αιώνια στο συλλογικό υποσυνείδητο ως ήρωες, ενώ θα υπάρχουν πάντα εκείνοι οι δύστυχοι άνθρωποι που θα λένε στις κάμερες -μέσα στις οιμωγές τους- πως κάηκαν όλα τα υπάρχοντά τους και έχουν μείνει μόνο με τα ρούχα που φορούσαν εκείνη τη στιγμή που έφυγαν από τα σπίτια τους. Στην άτυπη αυτή διανομή των ρόλων πάντα θα βρίσκονται οι αυτόκλητοι γίγαντες που θα πάνε εθελοντικά να βοηθήσουν με κλαδιά στα χέρια, θα σηκώνουν χελώνες για να τις μεταφέρουν, θα απελευθερώνουν ζώα δεμένα τα οποία εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους, θα παίρνουν στα χέρια ηλικιωμένους βγάζοντάς τους από τις οικίες τους, θα προσφέρουν μπουκαλάκια με νερό.

Αυτός ο κατάλογος, με όλους εκείνους που πάνε να βοηθήσουν, ευτυχώς δεν έχει τέλος και διατηρεί μια μικρή ελπίδα για την πορεία αυτής της χώρας. Όμως, εάν δεις πώς σχολιάζονται όλα αυτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όταν διαβάσεις τις θέσεις που παίρνουν πάρα πολλοί για τις πυρκαγιές, η καρδιά σου γίνεται κάρβουνο που καπνίζει από τα νεύρα, κάνοντάς σε να αναθεωρήσεις αυτά τα ψήγματα ελπίδας που κουβαλάς μέσα σου: Όχι, σε αυτή την Ελλάδα, με όλους αυτούς τους Κωλοέλληνες δίπλα μας, δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Πώς να «καταπιείς» το ότι υπάρχουν κάποιοι που λέγονται άνθρωποι και εγκατέλειψαν τα ζώα τους πίσω, δεμένα, εγκλωβισμένα, για να βρουν μαρτυρικό θάνατο από τη φωτιά; Πώς να «φας» πως κάποιοι συνέλληνες δεν σκάνε για το εάν η πυρκαγιά έφτασε κοντά στο σπίτι τους, αλλά θέλουν να πάρουν συμβουλές για το πώς δεν θα επιστρέψουν τα χρήματα που πήραν από τουρίστες για την τρώγλη Airbnb τους, επειδή οι άνθρωποι άρον άρον πήραν τα πράγματά τους και έφυγαν; Πώς να σχολιάσεις όλη αυτή την τοξικότητα που βλέπεις στο timeline σου από εκείνους που, μέσα στην απόλυτη καταστροφή, θα μπορέσουν πουν «καλά να πάθετε που ψηφίσατε Μητσοτάκη», λες και υπάρχει κάποιος νόμος που λέει πως κάηκαν μόνο τα σπίτια αυτών των ψηφοφόρων.

Προφανώς, αυτές οι σχετικές ιστορίες με ολόκληρα κομμάτια σκατοψυχιάς δεν έχουν τέλος, μέχρι αύριο να συζητούσαμε το θέμα ο καθένας μας θα έλεγε από κάτι παρόμοιο για αυτούς τους «ανθρώπους» που υποστηρίζουν ότι «καλά έπαθαν όλοι αυτοί που έχτισαν εκεί, χωρίς να υπάρχει πολεοδομική άδεια». Εννοείται, από όλο αυτό δεν μπορεί να λείπει και το σενάριο συνωμοσίας πως «όλα γίνονται για να μπουν ανεμογεννήτριες».

Διαβάζεις, σκρολάρεις βλέποντας όλα αυτά που γράφονται από ανθρώπους που είναι γύρω σου και κάπου εκεί καταλήγεις με έναν αναστεναγμό δυσφορίας ότι και του χρόνου τα ίδια θα συζητάμε και πως από τη φωτιά τη φάουσα -που καίει ζωές, δέντρα και περιουσίες- ίσως υπάρχουν πολύ χειρότερα στην Ελλάδα. Και, δυστυχώς, όλα αυτά δεν θα σβήσουν ποτέ…