Σκίζεται η καρδιά, η λύπη τεράστια, η αγανάκτηση μεγαλύτερη βλέποντας κανείς, όλες αυτές τις εικόνες καταστροφής ανά την επικράτεια. Ο σεβασμός στα πρόσωπα όλων εκείνων που δίνουν ακάματα τον άνισο αγώνα στη λαίλαπα της φωτιάς απεριόριστος αλλά στο τέλος αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη διαγραφή πολλών χιλιάδων ακόμα στρεμμάτων δάσους και καρβουνιασμένες περιουσίες και σπίτια.
Φωτιές θα πει κανείς πάντα υπήρχαν, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τότε που δεν υπήρχαν τα σύγχρονα μέσα πυρόσβεσης. Κι όμως η φύση κατάφερνε μέσα σε μερικά χρόνια να αναδημιουργηθεί. Στις μέρες μας όμως με τη μεγαλύτερη συχνότητα αυτών των φαινομένων, αυτή η φυσική ανάπλαση και αναδάσωση είναι σχεδόν αδύνατη, οι δε τεχνητές αναδασώσεις από τον άνθρωπο μοιάζουν με σταγόνα στον ωκεανό. Το τι φταίει που φθάσαμε σ’ αυτό το σημείο, να είμαστε θεατές στο ίδιο έργο κάθε χρόνο, παρά τη συνεχή ενίσχυση των μέσων και των ανθρώπων πυρόσβεσης, είναι μια μακρά και αδιέξοδη συζήτηση.
Το βέβαιο πλέον είναι πως τα καμπανάκια κινδύνου που εκπέμπουν οι επιστήμονες για την κλιματική κρίση τις τελευταίες δεκαετίες δεν αφορούν σε κάποιο μακρινό μέλλον όταν εμείς δεν θα ζούμε αλλά είναι παρούσα και μάλιστα εξελίσσεται με γρηγορότερους ρυθμούς απ’ αυτούς που μας προειδοποιούσαν.
Και η αιτία της καταστροφής του πλανήτη μας δεν είναι άλλη από τον άνθρωπο. Σχεδόν σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας πάνω στη γη ο πληθυσμός κυμαίνονταν από 1-1,5 δισ. Στα τελευταία 120 χρόνια ο πληθυσμός έφθασε σήμερα στα σχεδόν 8 δισ. Όλοι αυτοί πρέπει να τραφούν και να ζήσουν από τον ίδιο πλανήτη και η επιστήμη με τη βιομηχανία ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο για να αυξήσουν όλες τις προσφερόμενες δυνατότητες του πλανήτη για να θρέψει τον πληθυσμό, να τον ντύσει, να τον στεγάσει, να του προσφέρει όλα τα σύγχρονα μέσα και εφόδια του σύγχρονου πολιτισμού και βιοτικού επιπέδου.
Αυτή όμως η βιομηχανική υπερδραστηριότητα, τα δισεκατομμύρια των μηχανών εσωτερικής καύσης, τα αεροπλάνα, τα πλοία κ.λπ. υπερθερμαίνουν τον πλανήτη χρόνο με το χρόνο με αποτέλεσμα να λειώνουν οι πάγοι στους πόλους της γης και να διαταράσσεται η κλιματική ισορροπία όπως την ήξεραν χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πριν από εμάς.
Στη δεκαετία του ‘80 ακούστηκαν οι πρώτες φωνές για τον κίνδυνο που διατρέχει ο πλανήτης μας αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα για το περιβάλλον, τη ρύπανση και τη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής. Στη δεκαετία του ΄90 μάλιστα, έγιναν και οι πρώτες συναντήσεις των ηγετών σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να λάβουν μέτρα για τον περιορισμό της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
Όμως οι ηγέτες και κυρίως των μεγάλων χωρών όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία κ.λπ. είχαν και έχουν σαν μπούσουλα στην πολιτική τους, τη διαρκή ανάπτυξη, προκειμένου να προσφέρουν στους πολίτες τους ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο σήμερα, αδιαφορώντας για το αύριο. Κι έτσι όλες οι προσπάθειες των μικρότερων κυρίως χωρών, πέφτουν ουσιαστικά στο κενό.
Και το αύριο είναι πλέον εδώ κι είναι οδυνηρό. Οι θερμοκρασίες στο βόρειο ημισφαίριο της γης είναι πρωτόγνωρες και απειλούν με ερημοποίηση όχι μόνο τη Μεσόγειο αλλά και τις βόρειες χώρες της Ευρώπης. Στον Καναδά για παράδειγμα βλέπουμε εδώ και τρεις μήνες να καίγονται για πρώτη φορά στα χρονικά παρθένα δάση χωρίς να μπορούν να παρέμβουν οι άνθρωποι με τα σύγχρονα μέσα πυρόσβεσης.
Κι είναι τραγική ειρωνεία, όταν η ανθρωπότητα έχει κάνει τεράστια τεχνολογικά άλματα τα τελευταία 50 χρόνια, αφού έφθασε μέχρι το φεγγάρι, οι άνθρωποι ασκούν τις περισσότερες δραστηριότητες τους μέσα από ένα πληκτρολόγιο κομπιούτερ ή τηλεφώνου και τώρα ανακάλυψαν και την τεχνητή νοημοσύνη που θα υποκαθιστά την ανθρώπινη σκέψη σε πολλούς τομείς, να μην μπορεί να προστατέψει το ίδιο μας το σπίτι, τον πλανήτη γη από τον αφανισμό!
Κάποιοι λένε πως πρέπει να μάθουμε εφεξής να ζούμε με τα ακραία καιρικά φαινόμενα που φέρνει η κλιματική κρίση από άκρη σε άκρη της Γης. Αυτό προφανώς δεν είναι η λύση. Κι επειδή η διαπλανητική συνεννόηση είναι σχεδόν ακατόρθωτη με τους ηγέτες που επιλέγουμε και επιλέγουν όλοι οι λαοί, τότε μάλλον είμαστε άξιοι της μοίρας μας.