Σήμερα, όμως, αναφέρομαι ειδικά στον Αντώνη και τη Γεωργία Σαμαρά, που εδώ και λίγα 24ωρα περνάνε το μεγαλύτερο μαρτύριο που μπορεί να βιώσει μια ψυχή. Θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια και ευχές για κουράγιο, υπομονή και δύναμη στην οικογένεια Σαμαρά.

Πίσω στην καθημερινότητα -την οποία καλό θα είναι όλοι μας, με τις δουλειές, τις έγνοιες, τα πάθη και τα μίση, να αναθεωρούμε κάθε τόσο και όχι μόνο όταν συμβαίνουν στους διπλανούς μας τραγικά γεγονότα-, διανύουμε τις δύο πιο κλασικές εβδομάδες της θερινής ραστώνης του Αυγούστου.

Από εκεί και στο εξής, το πολιτικό σκηνικό αναμένεται πιο ενδιαφέρον -έως και θερμό- από το 2019 και μετά, αφού: πρώτον, μπήκαμε ήδη στο δεύτερο μισό της δεύτερης κυβερνητικής θητείας και μετράμε πιθανώς την προτελευταία Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης. Εχουν πάντοτε ιδιαίτερη σημασία οι ΔΕΘ, γιατί εκεί η κάθε κυβέρνηση αποπειράται με μέτρα και επικοινωνιακές παρουσίες να τονώσει το κλίμα, να το γυρίσει που λέμε, αν φυσικά βρίσκεται σε δύσκολο φεγγάρι. Κάτι που σίγουρα συμβαίνει αυτή την περίοδο στην κυβέρνηση είτε με τη γενική φθορά που υφίσταται μετά από έξι χρόνια, είτε με ειδικότερα θέματα, όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ, τα Τέμπη λίγο νωρίτερα κ.λπ.

Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, επαναλαμβάνω μετά από έξι χρόνια, δεν λείπουν και δεν θα λείπουν τα θέματα που είτε υπό τη μορφή αβελτηρίας, ανικανότητας, παράλειψης, ατολμίας, είτε υπό τη μορφή σκανδάλων, πραγματικών ή μη, μικρών ή και μεγαλύτερων, θα πληγώνουν και θα στριμώχνουν πάντοτε μια κυβέρνηση.

Αφού λοιπόν τα θεωρήσουμε ως δεδομένα αυτά, ας δούμε τι μπορεί να κάνει από εδώ και στο εξής η κυβέρνηση για να μπορέσει να κυβερνήσει σχεδόν μέχρι τέλους και τότε να αναμετρηθεί στην κάλπη κυρίως με τον εαυτό της, αφού η αντιπολίτευση… αγναντεύει. Ασε που ετοιμάζεται και να υποδεχθεί τον πραγματικό της αντίπαλο -αν μιλάμε για την Κεντροαριστερά-, δηλαδή τον Τσίπρα, που βρίσκεται ante portas με καινούριο κόμμα. Τουλάχιστον το κόμμα θα είναι καινούργιο, δεν ξέρω οι ιδέες και τα πρόσωπα, αλλά πάντως ότι θα πάρει σοβαρό μερίδιο απ’ όλη την κεντροαριστερή πίτα αυτό ας το θεωρήσουμε βέβαιο.

Εναν δρόμο έχει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, να αντιμετωπίζει μεν τα όποια σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ με πλήρη αυστηρότητα και τη Δικαιοσύνη, και στο συγκεκριμένο είναι βέβαιο ότι θα βρει μπροστά της πρόσωπα σχεδόν απ’ όλο το πολιτικό φάσμα. Αλλά κυρίως να συνεχίσει -και μάλιστα να επιταχύνει- να κάνει πράγματα, να λύνει θέματα, να βελτιώνει τη ζωή των πολιτών.

Υπάρχουν η κόπωση, η φθορά (ενίοτε και η διαφθορά, να δεχτώ σε κάποιες περιπτώσεις), αλλά ακόμα και τώρα το γεγονός ότι κάθε μέρα κάτι προσπαθεί να επιτύχει ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του για να βελτιώσει την καθημερινότητα του πολίτη σε συνδυασμό με την ανυπαρξία των πολιτικών του αντιπάλων τού αφήνει περιθώρια. Και μάλιστα αρκετά καλά περιθώρια να ανακτήσει κάποιες δυνάμεις και εφόσον έχει ένα σχετικά ικανοποιητικό ποσοστό στις εκλογές, όντας πρώτος, να ζητήσει να «δει το φύλλο» των υπόλοιπων κομμάτων και κυρίως του ΠΑΣΟΚ.

Χρόνος υπάρχει, τρόποι αντιμετώπισης των φαινομένων αλαζονείας και κακοδιαχείρισης προς ίδιον όφελος επίσης, έστω και με σημαντικές δυσκολίες, οπότε η λύση είναι μία και μοναδική. Να τα επιχειρήσουν με όλες τους τις δυνάμεις. Κάτι σαν σκάσε και κολύμπα μην πνιγείς.